28 - Οἱ δύο ὄχθες τῆς νοσταλγίας

28 - Οἱ δύο ὄχθες τῆς νοσταλγίας

Αὐτὸ ἦταν τὸ θέμα τῶν ἐκδηλώσεων ποὺ ἔλαβαν χώρα στὶς 30 Ἰανουαρίου 2013, ἀποφρὰς ἡμέρα τῆς συμβάσεως τῆς Λωζάννης ποὺ τὸ 1923 ὑπεχρέωσε Τούρκους καὶ Ἕλληνες νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ σπίτια καὶ τὰ χωράφια τους, ἀπὸ τὶς δύο ὄχθες τοῦ Αἰγαίου. Ὁ Καζαντζάκης εἶχε γράψει: "Ὅλοι οἱ Ἕλληνες στὴν Ἑλλάδα, ὅλοι οἱ Τοῦρκοι στὴν Τουρκία! Θρῆνος σηκώθηκε μέσα στὸ χωριό...Ἀνάθεμα στοὺς αἴτιους!" Στὴν ἀποβάθρα τῆς Σμύρνης προχθές, οἱ Τοῦρκοι κάτοικοι, μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως, συνεκεντρώθησαν καὶ ἔριξαν λουλούδια στὴν θάλασσα, εἰς μνήμην τῶν θυμάτων, παρουσίᾳ μου ἀλλὰ ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ ἕλληνος γενικοῦ προξένου στὴν Σμύρνη κυρίου Θεοδώρου Τσακίρη, ὁ ὁποῖος πληρώνεται ἀκόμη ἀπὸ τὸν καπετάνιο τοῦ βυθιζομένου Τιτανικοῦ ποὺ λέγεται Ἑλλὰς γιὰ νὰ χάσκῃ ὡς παράσιτο στὴν πληγωμένη ἀπὸ ἀναμνήσεις πόλη τῶν Ῥωμηῶν. Εὐτυχῶς ποὺ στὸ πλευρό μου ηὑρίσκετο ὁ Ἕλλην ἀξιωματικός, ἀντιπρόσωπος τοῦ στρατοῦ μας στὸ ΝΑΤΟ καὶ ἔτσι ἐσώθη κάπως ἡ ἑλληνικὴ τιμὴ ποὺ καθημερινὰ κουρελιάζεται ἀπὸ τοὺς ὑπαλλήλους τοῦ κρατιδίου τὸ ὁποῖο κάποτε ἔφερε τὸ τιμημένο ἑλληνικὸ ὄνομα. Ἐνῷ στὴν Ἀθήνα σέρνεται ὡς θλιβερὸ φάντασμα τυλιγμένο στὴν σημαία τοῦ Δ΄ Ῥάιχ, ὁ Κουβελοβενιζελοσαμαρᾶς ποὺ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐκουράσθη πλέον νὰ μουτζώνῃ ἐνώπιον τοῦ κοινοβουλίου τῆς κλεπτοκρατίας, στὸ ἐξωτερικό, οἱ διπλωμάτες συνεχίζουν νὰ ἀπομυζοῦν ὡς τελείως ἄχρηστοι καὶ τὶς τελευταῖες στάλες αἵματος τοῦ ἐξουθενωμένου ἀπὸ τὴν πεῖνα λαοῦ μας. Ὅταν μὲ τὸ καλὸ ἀναλάβῃ τὴν ἐξουσία ὁ στρατὸς στὴν Ἀθήνα, πρῶτο του καθῆκον πρέπει νὰ εἶναι νὰ στείλῃ στὸ πεζοδρόμιο ζητιανεύοντας τὸ σύνολο τοῦ ΥΠΕΞ, γιὰ νὰ τὸ ἀντικαταστήσῃ μὲ ἐπιτρόπους τοῦ λαοῦ, ὅπως κάποτε τὸ εἶχε πράξει γιὰ τοὺς ἀντιπροσώπους τῆς χώρας του ὁ συνταγματάρχης Καντάφι.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 1η Φεβρουαρίου 2013 

27 - Ἡ χώρα χρειάζεται τὸ ΚΚΕ

27 - Ἡ χώρα χρειάζεται τὸ ΚΚΕ

Ἡ ὕπαρξη τοῦ ΚΚΕ εἶναι ὅσο ἀπαραίτητη γιὰ τὴν χώρα μας ὅσο εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καὶ οἱ δύο αὐτοὶ θεσμοὶ συμπεριέχουν τὴν ἀπόλυτη βιωματικὴ ἀλήθεια. Ἡ ἐξαφάνισή τους, ἔστω καὶ προσωρινή, θὰ ἐσήμανε τεραστία ἀπώλεια γιὰ τὸ ἑλληνικὸ γίγνεσθαι. Κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἕλλην πολίτης εὑρίσκεται σὲ ἀμηχανία ἐπιλογῆς κοινωνικῆς ἤ πνευματικῆς πορείας, πρέπει νὰ ἔχῃ τὴν δυνατότητα νὰ ἀναχθῇ στὰ δύο αὐτὰ πρότυπα συμπεριφορᾶς, ἐπειδὴ ἡ Ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Ἀνθρωπότητος εἶναι ὁ καπιταλισμὸς καὶ μόνον ὁ μαρξισμός-λενινισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι οἱ ἀπόλυτοι ἀρνητές του. Ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες καὶ ὅλα τὰ ἄλλα κοινωνικὰ κινήματα βάζουν νερὸ στὸ κρασί τους καὶ προφέρουν τὸ ναὶ μὲν ἀλλὰ τοῦ δῆθεν ῥεαλισμοῦ.

Πρέπει ὅλοι, στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν κόσμο, νὰ περιμένουμε μὲ πολὺ μεγάλο ἐνδιαφέρον τὶς ἐργασίες τοῦ ΙΘ΄ συνεδρίου τοῦ ΚΚΕ ποὺ θὰ διεξαχθοῦν στὴν Ἀθήνα, στὶς 11-14 Ἀπριλίου 2013. Διότι ναὶ μὲν τὸ πρότυπο πρέπει νὰ παραμείνῃ ἀνέπαφο ἀλλὰ ὁ κόσμος περιμένει καὶ ἀποτελεσματικὴ δράση γιὰ ἀποτελεσματικὴ καὶ ὄχι θεωρητικὴ ἀνατροπή. Μέχρι στιγμῆς, ἡ ἄρνηση συνεργασίας μὲ τὸ κατ' οὐσίαν σοσιαλδημοκρατικὸ Σύριζα ὑπῆρξε ἀπολύτως σωστή. Ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν ἀντέχει ἄλλο. Θέλει τὸ ΚΚΕ νὰ πάρῃ πρωτοβουλίες ποὺ νὰ μὴν μεταθέτουν τὸ ἐπαναστατικὸ ἀποτέλεσμα στὶς ἑλληνικὲς καλένδες. Καλὴ ἡ Ἀλέκα Παπαρήγα ἀλλὰ ἡ χώρα χρειάζεται σήμερα ἕναν Κάστρο.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 14 Ἰανουαρίου 2013 

24 - Τὸ κατοχικὸ εὐρώ καὶ ἡ κυβέρνηση ( Ἰωάννη Ῥάλλη) Ἀντώνη Σαμαρᾶ

24 - Τὸ κατοχικὸ εὐρώ καὶ ἡ κυβέρνηση

( Ἰωάννη Ῥάλλη) Ἀντώνη Σαμαρᾶ

(Τὸ παρακάτω κείμενο εἶναι τμῆμα ἄρθρου ποὺ ἐδημοσιεύθη μὲ τίτλο, "Τὸ τέλος τοῦ εὐρὼ καὶ ἡ ἐπάνοδος στὴν Ἀνατολή",  στὸ τεῦχος 24,  θέρους 2002, τοῦ περιοδικοῦ μας Ἐνδιάμεση Περιοχή.  Ἄλλωστε ὅλα τὰ ἄρθρα μας, ἤδη ἀπὸ τὸ πρῶτο τεῦχος, τὸ 1996, εἶναι τοποθετημένα σὲ ἀπολύτως ἐπιστημονικὴ βάση καὶ γι' αὐτὸ φαντάζουν σήμερα ὡς προφητικά)

Ὅταν ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐκοιμᾶτο, τὸ 1962, ὁ πατέρας μου, ὁ Νῖκος Κιτσίκης, ἀπεδείκνυε ὅτι ἡ Ἑλλάς, μὲ τὴν ἐνσωμάτωσή της στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, θὰ ὑπέκυπτε σὲ ἕνα γερμανικὸ Δ΄ Ῥάϊχ (βλέπε τὸ σχετικὸ κείμενο, ἀναδημοσιευμένο στὸ τεῦχος 11 τοῦ περιοδικοῦ Ἐνδιάμεση Περιοχή). Στὶς 15 Νοεμβρίου 2000, ἡ βρεταννικὴ Daily Telegraph ἐξηγοῦσε ὅτι ὁ στόχος τῆς ΕΕ ἦταν νὰ οἰκοδομήσῃ ἕνα ὑπερκράτος ποὺ θὰ ἐξηφάνιζε τὰ κράτη μέλη ὅπως τὴν Ἑλλάδα, καὶ προσέθετε: "Ἤ ἕνα τέτοιο ["ὑπερ]κράτος θὰ ἱδρυθῇ ἤ τὸ εὐρὼ θὰ ἀποτύχῃ καὶ μαζὶ του ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Τὰ ζάρια ἔχουν ἤδη ῥιχτῆ".

Τὸν Μάϊο 2001, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ γερμανοῦ σοσιαλδημοκράτη καγκελλαρίου Gerhard Schröder, ἐδήλωνε: "Ἰσχυροποίηση τῆς Κομισσιὸν σημαίνει μετατροπὴ της σὲ ἄτυπη εὐρωπαϊκὴ κυβέρνηση καὶ ἡ μετατροπὴ τοῦ Συμβουλίου Γενικῶν Ὑποθέσεων σὲ Ἄνω Βουλὴ σημαίνει περιορισμὸς τῆς ἐπιρροῆς τῶν ἐθνικῶν κυβερνήσεων".

Ὁ ἄπατρις ἐπαναστάτης τῆς παρισινῆς ἐξεγέρσεως τοῦ 1968, ὁ γαλλογερμανοεβραῖος οἰκολόγος Daniel Cohn-Bendit, ποὺ ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τοῦ καπιταλιστικοῦ παγκοσμισμοῦ καὶ τοῦ Δ΄ Γερμανικοῦ Ῥάϊχ, ἐδήλωνε στὶς 30 Δεκεμβρίου 2000: "Ὅποιος δὲ θέλει τὴν Εὐρώπη νὰ φύγη!" Τὸν Μάϊο 2001, ὁ Sir Peter Tapsel, κορυφαῖο στέλεχος τοῦ Βρεταννικοῦ Συντηρητικοῦ Κόμματος, συνέκρινε τὸ εὐρωπαϊκὸ ὅραμα τοῦ Σρέντερ μὲ αὐτὸ τοῦ Χίτλερ γιὰ μία μεγάλη Γερμανία καὶ ὑπενθύμισε ὅτι ὁ Βίσμαρκ καὶ ὁ Χίτλερ εἶχαν στὸ παρελθὸν προτείνει ἑνιαῖο νόμισμα γιὰ τὴν Εὐρώπη: "Ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες μέχρι τὴν Βόννη καὶ τὸ Βερολῖνο, ἡ σημερινὴ γενεὰ τῶν Βρεταννῶν ἀντιμετωπίζει τὴν ἀπειλὴ μίας ξένης κυριαρχίας, ἀπειλεῖται ὁ τρόπος ζωῆς μας, τὸ ἐμπόριο καὶ ἡ κουλτούρα μας".

Τὴν ἴδια στιγμή, τὸν Ἰούνιο 2001,  ὁ γερμανοτραφὴς γκαουλάϊτερ, Σημίτης ὁ Λογιστής,  σὲ συνάντησή του στὸ Βερολῖνο μὲ τὸν Σρέντερ, ἐπεκρότησε ἐνθουσιωδῶς τὴν μετάλλαξη τῆς ΕΕ σὲ Δ΄ Ῥάϊχ. Τὸν Μάρτιο 2002, ἡ πρώην βρεταννὶς πρωθυπουργὸς Margaret Thatcher, ἐδήλωνε σχετικὰ μὲ τὸ τελευταῖο της βιβλίο, Statecraft, ὅτι ἡ Ἀγγλία ἔπρεπε νὰ ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ τὴν ΕΕ, πρῶτον διότι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση θὰ ἀποτύχῃ καὶ δεύτερον διότι ἡ ἕνωση αὐτὴ μᾶς θυμίζει τὸ Γ΄ Ῥάϊχ "ποὺ ἦτο μία προσπάθεια εὐρωπαϊκῆς ἐπιβολῆς". Τέλος, τὴν ἴδια στιγμή, ὁ πρόεδρος τῆς τουρκικῆς Βουλῆς Ömer İzgi, προέβλεπε ὅτι στὰ ἑπόμενα 50 χρόνια, ἡ ΕΕ θὰ μετεμορφώνετο σὲ μία Γερμανικὴ Ἕνωση ποὺ θὰ ὑπέτασσε τοὺς εὐρωπαϊκοὺς λαοὺς στὰ συμφέροντά της.

            Δημήτρης Κιτσίκης                    11 Δεκεμβρίου 2012   

22 - Ἡ φάρσα τῆς Ἐπετείου τῆς 17 Νοέμβρη

22 - Ἡ φάρσα τῆς Ἐπετείου τῆς 17 Νοέμβρη

ἤ γιατὶ ὁ βασιλιᾶς εἶναι γυμνός

Ἐπιτέλους ἀρκετὰ! Ἡ κοροϊδία ἀρκετὰ ἐκράτησε, ἀρκετά! 39 ὁλόκληρα χρόνια. Ἀναφέρομαι στὴν πλέον κορυφαία ἀηδιαστικὴ ὑποκρισία τῆς ἐπετείου τοῦ Πολυτεχνείου ὅπου παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ καταθέτουν λουλούδια δίπλα στοὺς κοινοβουλευτικοὺς ἐγκληματίες τῆς χώρας, γιὰ νὰ ἑορτάσουν ἀπὸ κοινοῦ μία ἐξέγερση ποὺ ἐπέτρεψε στοὺς τελευταίους νὰ ἐγκατασταθοῦν στὴν ἐξουσία. Ναί, ὁ βασιλιᾶς εἶναι γυμνός. Ναί δὲν ὑπῆρξαν θύματα τοῦ Πολυτεχνείου. Διαφορετικά, ποὺ εἶναι οἱ μαρμάρινες στῆλες τῶν ὀνομάτων τῶν πεσόντων ποὺ ὑπάρχουν σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ μνημεῖα τῶν πεσόντων τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου; Ποὺ εἶναι οἱ μαυροφορεμένες μάνες τῶν πεσόντων; Τί σχέση ἔχει ἡ κεφάλα τοῦ φίλου μου ἱστορικοῦ Νίκου Σβορώνου (1911-1989), ποὺ ἐφιλοτέχνησε στὸ Παρίσι, πρὶν ἀναχωρήσῃ τὸ 1950, ὁ κομμουνιστὴς γλύπτης Μέμος Μακρῆς (1913-1993), ὁ ὁποῖος μετὰ τὸ Παρίσι εἶχε καταφύγει στὴν Οὑγγαρία; Ὅταν ἐπιστρέφοντας στὴν Ἑλλάδα, τοῦ ἐζητήθη νὰ φιλοτεχνήσῃ μνημεῖο γιὰ τοὺς οὐδέποτε πεσόντες τοῦ Πολυτεχνείου, ἀνέσυρε ἀπὸ τὸ ἀτελιέ του τὴν σκονισμένη προτομὴ τοῦ φίλου του Σβορώνου καὶ τὴν ἐσέρβιρε ὡς μνημεῖο πεσόντων! Ἀκριβῶς γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ Μεταπολίτευση ἐβυθίσθη ὡς σάπιο καράβι στὸν πάτο τοῦ ὠκεανοῦ. Ἐμεῖς οἱ ἐπαγγελματίες ἱστορικοὶ ποτὲ δὲν θὰ δεχθοῦμε νὰ ἐξευτελισθοῦμε ἀναγνωρίζοντας ὡς ἀληθινὸ αὐτὸ τὸ τεράστιο ψέμα. Τελεία καὶ παῦλα.

Δημήτρης Κιτσίκης,                                                    17 Νοεμβρίου 2012

11 - Γιατὶ τὸ ΚΚΕ

(Τώρα ἦλθε ἡ στιγμὴ μὲ την ἐμφάνιση στὴν Βουλὴ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς νὰ πραγματοποιηθῇ ἡ πρόταση τοῦ παρακάτω κειμένου ποὺ ἐγράφη πρὸ πέντε ἐτῶν, γιὰ δημιουργία ἐθνικομπολσεβικικοῦ μετώπου φασισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ ἐναντίον τοῦ καπιταλιστικοῦ ἑλληνικοῦ τριτοκοσμικοῦ κατεστημένου. Τώρα θὰ κριθῇ ἐὰν ὁ ἀντικαπιταλισμὸς τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς εἶναι ἀκραιφνής. Τὶ πρωτεύει γι’ αὐτήν; Νὰ κατεδαφίσῃ τὸ φιλελεύθερο σύστημα ἤ νὰ συνεχίσῃ νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ κομμουνιστοῦ γείτονος ἐπαναφέροντας τὶς μνῆμες  τῆς πηγάδας τοῦ Μελιγαλᾶ; Διότι τὰ ἐγκλήματα ὑπῆρξαν καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς καὶ εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος οἱουδήποτε ἐμφυλίου πολέμου καὶ οἱασδήποτε συρράξεως)

11 - Γιατὶ τὸ ΚΚΕ

Τὸ ἔχουμε ξαναγράψει: κάτω τὰ  χέρια ἀπό τὸ ΚΚΕ! Εἶναι τὸ μοναδικὸ ἔντιμο κόμμα ἑνὸς κοινοβουλίου ποὺ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχη. Οἱ ἐχθροί του τὸ ἀποκαλοῦν ἀποστεομένο ἐπειδὴ εἶναι, ἀπὸ τὸ 1918, τὸ παλαιότερο κόμμα ἐν ζωῇ καὶ ἐπειδή, σὲ σχέση μὲ ὅλα τὰ ἄλλα κομμουνιστικὰ κόμματα τῆς Εὐρώπης καὶ ἰδίως τὸ κυπριακό, τὸ θλιβερὸ ΑΚΕΛ, δὲν ἔχει ἀποβάλει τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ἀρχῶν του. Ἡ γενική του γραμματεύς δὲν ἔχει κάνει περιουσία ὅπως οἱ βουλευτὲς τῶν ἄλλων κομμάτων καὶ συνηθίζεται ἀκόμη καὶ σήμερα ὁ κάθε βουλευτὴς τοῦ ΚΚΕ νὰ ἀφαιρῆ ἀπὸ τὴν βουλευτική του ἀποζημίωση μέρος τῶν ἀποδοχῶν του γιὰ νὰ ἐνισχύη τὸ ταμεῖο τοῦ κόμματος. Ὁ πρύτανις τοῦ Πολυτεχνείου, ὁ πατέρας μου Νῖκος Κιτσίκης, μέχρι τὸ 1967, ὡς βουλευτὴς τῆς ΕΔΑ, ἔδινε κάθε μῆνα στὸ κόμμα του 23.000 δρχ ἀπὸ τὶς 30.000 δρχ τοῦ βουλευτικοῦ του μισθοῦ. Μία τέτοια διαγωγὴ εἶναι ἀνυπόφορη γιὰ τὴν διεφθαρμένη ἑλληνικὴ βουλή, μία συνεχὴς ὑπενθύμιση τῶν ἁμαρτιῶν της. Μὲ ὅλον τὸν σεβασμὸ λοιπὸν καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ κάθε Ἕλλην πρέπει νὰ ἔχη γιὰ τὸ ἡρωϊκὸ κόμμα τῆς ἐθνικῆς ἀντιστάσεως τοῦ 1941-1944 ποὺ ἐδημιούργησε τοὺς ἀπελευθερωτὲς τῆς χώρας του ἀπὸ τὴν ξένη κατοχή, πρέπει νὰ παρατηρήσουμε, ὅτι τὸ ΚΚΕ ἀδυνατεῖ σήμερα νὰ προσαιτερισθῆ ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὸν κοινοβουλευτισμὸ καὶ τὴν σήψη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ 1974, ἔφθασε σὲ ἰλλιγγιώδη ὕψη, λόγῳ τοῦ μεγάλου διαφθορέως τῶν Ἑλλήνων, τοῦ καθηγητοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, τοὺς ὁποίους μέσα σὲ μία γενεά, μετέτρεψε σὲ ληστὲς τῶν ὀρέων. Βεβαίως καὶ ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς δὲν ἔχει τὴν ἐπιστημονικὴ ἀρτιότητα τοῦ μαρξισμοῦ, βεβαίως καὶ περικλείει πολὺν οὐτοπία καὶ μυστικισμό, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ ἐμπεριέχη, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ῥουσσώ, τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, βασικὰ γνωρίσματα ποὺ τὸν καθιστοῦν ἀντικειμενικὸ σύμμαχο τῶν μαρξιστῶν λενινιστῶν. Ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς δύναται νὰ βοηθήση ἀποτελεσματικὰ τὸ ΚΚΕ στὴν ἀνατροπή τοῦ ἀστικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ. Ἡ τραγωδία τοῦ μεσοπολέμου ὑπῆρξε ἡ διχόνοια μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν παρατάξεων τοῦ διεθνοῦς ἐπαναστατικοῦ κινήματος ποὺ ἐπέτρεψε στὸν καπιταλισμὸ νὰ θριαμβεύση, κατατροπώνοντας πρῶτα τὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ τὸ 1945 καὶ μετὰ τὸν μαρξισμὸ λενινισμὸ τὸ 1989. Ἡ σύνθεση κομμουνισμοῦ-ἐθνικοσοσιαλισμοῦ τοῦ 1919 ποὺ ἐπωνομάσθη ἐθνικομπολσεβικισμός, ἀναβιώνει σήμερα μὲ τὴν ἀρωγὴ πολλῶν ἡγετῶν, ὅπως τοῦ Πούτιν καὶ τοῦ Τσάβες καὶ εἶναι ἡ μόνη ἐλπὶς γιὰ μία ἀνατροπὴ τοῦ παγκοσμίου καπιταλιστικοῦ κινήματος. Σὲ αὐτὴν τὴν σύνθεση προστίθεται καὶ ἡ θρησκευτικὴ πίστις χριστιανῶν, σούφιδων, βουδδιστῶν ποὺ ἡ  ἀθεΐα τοῦ μαρξισμοῦ, σεβαστὴ μὲν ὡς φιλοσοφικὴ τοποθέτηση, ὑπῆρξε τροχοπέδη στὸν ἐναγγαλισμὸ μεγάλων τμημάτων τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ στὸν Τρίτο Κόσμο καὶ στὴν Δύση, ποὺ δὲν ἀρκοῦνται στὸν ἄρτο γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν ἀλλὰ χρειάζονται καὶ ὄνειρο. Ἐπιθυμία μας εἶναι τὸ ΚΚΕ, νὰ μὴν ἀποπέμψη τὶς ἀρχές του, ἀντιθέτως μάλιστα νὰ ὑπογραμμίση πολὺ πιὸ ἔντονα τὴν λενινιστικὴ ἀρχὴ τῆς δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου καὶ τὴν δυνατότητα καταλήψεως τῆς ἀρχῆς μὲ βίαια μέσα, ὅπως αὐτὸ ἔγινε μὲ τὸν ἡρωϊκὸ μπολσεβικικὸ Ὀκτώβρη τοῦ 1917, ἀλλὰ νὰ συμμαχήση ἀνοικτὰ μὲ τὰ ἀναρχοφασιστικὰ μικροαστικὰ κινήματα, πόσο μᾶλλον ποὺ σήμερα ἡ ἐργατικὴ τάξη ἔχει χάσει τὰ κοινωνικά της χαρακτηριστικὰ τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος καὶ ἔχει ἐντόνως ἀστικοποιηθῆ. Πρέπει οἱ βουλευτἐς τοῦ ΚΚΕ νὰ κάνουν σαφὲς ὅτι τοὺς ἐκλέγουμε γιὰ νὰ θανατώσουν τὸν κοινοβουλευτισμὸ καὶ γιὰ νὰ ἀντικαταστἠσουν τὴν ἀστικὴ δημοκρατία μὲ τὴν λαοκρατία ποὺ θὰ ἐπαναφέρη τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου γιὰ ὅσους δωροδοκοῦνται, ποὺ θὰ θανατώση τὸν κρατισμὸ πρὸς χάριν τοῦ σοσιαλισμοῦ καὶ θὰ ἀπελευθερώση τὸν συνδικαλισμὸ ἀπὸ τὴν συντεχνιακὴ νοοτροπία πρὸς χάριν τῆς ἐπαναστάσεως

Δημήτρης Κιτσίκης              

ΙΑ΄ (44) σελ. 2                       ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ   ΠΕΡΙΟΧΗ                     ΘΕΡΟΣ   2007                                        

5 - Ἐγκώμιο τῆς βίας

5 - Ἐγκώμιο τῆς βίας

Στὶς 18 Μαΐου 1908, στὴν παρισινὴ ἐφημερίδα Matin, ὁ Γεώργιος Σορέλ, συγγραφεὺς τῆς περιφήμου μελέτης ποὺ ἐσημάδεψε τὸν Κ΄αίῶνα, Σκέψεις περὶ βίας, ἐδημοσίευσε  ἄρθρο μὲ τίτλο, "Ἀπολογία τῆς βίας", τονίζοντας ὅτι "θά ἠμπορούσαμε νὰ συγκρίνουμε τοὺς κοινοβουλευτικοὺς σοσιαλιστὲς [ἤ τὸ ΠΑΣΟΚ θὰ ἐλέγαμε σήμερα] μὲ τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους τοῦ Ναπολέοντος [ἤ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου] ποὺ τοὺς εἶχε ἀναβιβάσει σὲ ἀριστοκρατία καὶ ποὺ ἐπάσχισαν νὰ ἰσχυροποίησουν τὸ Κράτος τὸ ὁποῖον τοὺς εἶχε παραδώσει ἡ προεπαναστατικὴ Γαλλία [ ἤ ἡ ἑλληνικὴ Δεξιά]". Στὸ βιβλίο του, ὁ Σορὲλ εἶχε παρατηρήσει : "Τὸ πολιτικὸ ἔγκλημα εἶναι μία ἁπλὴ πράξη ἐξεγέρσεως ποὺ δὲν περιέχει οὐδεμία ντροπή, τὸ ὁποῖο προλαμβάνουμε γιὰ λόγους σωφροσύνης, ἀλλὰ ποὺ δὲν δύναται νὰ ὀνομασθῇ ἔγκλημα, διότι ὁ δράστης δὲν ἐξομοιώνεται μὲ τὸν ἐγκληματία". Καὶ ἡ ἀτομικὴ αὐτὴ τρομοκρατικὴ πράξη -ἤ ἡ συλλογικὴ βία- δικαιώνεται κυρίως στὶς πλέον  ἀνελεύθερες κοινωνίες οἱ ὁποῖες -κατὰ τὸν Σορέλ- εἶναι οἱ λεγόμενες κοινοβουλευτικὲς δημοκρατίες ποὺ διοικοῦνται, γράφει "ἀπὸ τσαρλατάνους", οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τὴν ἐξουσία τοῦ χρήματος -ἰδίως ὅταν πρόκειται γιὰ σοσιαλδημοκράτες- κάτι μὲ τὸ ὁποῖο συμφωνεῖ καὶ τὸ μηνιαῖο περιοδικὸ τῆς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Σεπτεμβρίου 2002 ("Γιατί νοιώθετε τόσο σίγουρος, ὅτι στὸ ἀδιέξοδο θὰ βρεθῆ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σώση ; Νικήτας Μιχάλκοφ: «Τὶ ἄλλο μπορεῖ νὰ ὑπάρχη στὸ τέλος τοῦ δρόμου; Οἱ πολιτικοί;»).

Ὑπὸ οἱοδήποτε ἄλλο καθεστώς, ὅπως τὸ βυζαντινό,ἡ βίαιη ἀντίδραση ἐξυπακούεται καὶ εἶναι ὑποχρεωτική, ἐνῷ στὸν κοινοβουλευτισμό, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ὅτι ἡ ψῆφος εἶναι ἀρκετή, ἀπαγορεύεται. Ἡ ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ κρατιδίου στὸν Κ΄ αἰῶνα μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ οἰκοδόμηση κατασταλτικῶν μέτρων κατὰ τῶν ἐπαναστατῶν, ὀφείλεται πρωτίστως στοὺς φιλελευθέρους καὶ σοσιαλδημοκρατικοὺς κύκλους. Σταθμὸς ὑπῆρξε ἡ δολοφονία τὸ 1920, τοῦ Ἴωνος Δραγούμη ἀπὸ τοὺς ἀσφαλίτες τῆς ἀστυνομικῆς σκιᾶς τοῦ Βενιζέλου, Παύλου Γύπαρη. Ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν Ἄγγλων ἀφεντικῶν, οἱ ὁποῖοι προηγήθησαν τῶν Ἀμερικανῶν, τὸ ἑλληνικὸ κατασταλτικὸ οἰκοδόμημα τῶν βενιζελογενῶν, ἀπὸ τὸ 1924 μέχρι σήμερα, ἀπὸ τὸν Παπαναστασίου μέχρι τὸν Σημίτη, ἠκολούθησε τὴν τακτικὴ   νὰ ἐξομοιώνη ὅλους ὅσους προσεπάθουν μὲ βίαια μέσα νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν "κοινωνία", δηλαδὴ τὸ σύστημα, μὲ συμμορίτες καὶ κοινοὺς ἐγκληματίες, ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς τοῦ μεσοπολέμου μέχρι τὰ μέλη τῆς 17Ν σήμερα. Ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὸ ΝΔ τῆς 19/21-04-1924, τῆς βενιζελογενοῦς κυβερνήσεως Παπαναστασίου, "Περὶ συστάσεως ἐν ἐκάστῳ νομῷ ἐπιτρόπων ἀσφαλείας", ποὺ "ἐνεπλουτίσθη" τὸ 1926 ἀπὸ τὸν Πάγκαλο καὶ κατέληξε στὸ περίφημο "ἰδιώνυμο" τῆς κυβερνήσεως Βενιζέλου, νόμος 4229 τῆς 24/25-07-1929. Ἔκτοτε οἱ "συμμορίτες, κοινοὶ ἐγκληματίες καὶ τρομοκράτες" εὐρέθησαν στὰ ξερονήσια τοῦ μεσοπολέμου, στὶς φυλακὲς Ἀβέρωφ μετὰ τὸ 1945 καὶ στὰ κελλιὰ τοῦ Κορυδαλλοῦ τὸ 2002.

Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα βενιζελογενῶν ποὺ ἐχρησιμοποιήθησαν ἀπὸ τοὺς Ἀγγλοαμερικανοὺς γιὰ τὴν καταστολὴ τῶν ἀντιπάλων τοῦ συστήματος εἶναι ἡ παρακάτω μαρτυρία τοῦ Ἀνδρέα Ἰωσήφ, ὑπουργοῦ τοῦ Πλαστήρα τὸ 1952 (στὴν ἐκπομπὴ τῆς ΝΕΤ, 28-03-2002) : " Ἰωσήφ - Γιατὶ πρέπει νὰ ἐκτελέσουμε τὸν Μπελογιάννη ; Πλαστήρας -Ξέρεις γιατί; Μοῦ μήνυσαν οἱ Ἀμερικανοὶ ὅτι θὰ μὲ κρατήσουν πρωθυπουργὸ ἄν τὸ κάνω. Ἰωσήφ - Ῥώτησα τότε τὸν ὑπουργὸ Γεώργιο Καρτάλη, ἐὰν σκοπεύη νὰ παραιτηθῇ σὲ περίπτωση ἐκτελέσεως τοῦ Μπελογιάννη. Καρτάλης - Οἱ Ἄγγλοι μοῦ εἶπαν νὰ μείνω"! Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι στὶς 19 Ἀπριλίου 2002 -δύο μῆνες πρὸ τῶν πρώτων συλλήψεων- ἔρευνα τῆς ἑταιρείας ΑLCO ποὺ ἐδημοσιεύθη στὴν Ἐλευθεροτυπία, ἔδειχνε πὼς τὸ 23,7% τῶν πολιτῶν ἦτο σύμφωνο μὲ τὶς θέσεις τῆς 17 Ν καὶ τὸ 10% τοὺς ἐθεώρει κοινωνικοὺς ἐπαναστάτες. Τέλος τὸ 67,4% δὲν ἐπίστευε οὔτε κἄν τὶς μισὲς πληροφορίες ποὺ μετεδίδοντο ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, σχετικὰ μὲ τὴν ὀργάνωση. Ἐπείγουσα ἦταν συνεπῶς ἡ ἀνάγκη νὰ παρουσιασθῆ ἡ 17Ν ὡς μία συμμορία δειλῶν ἐγκληματιῶν χωρὶς ἰδεολογία.

Δημήτρης Κιτσίκης

  Ζ' (25) σελ. 2                  ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ   ΠΕΡΙΟΧΗ                  ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ   2002      

4 -Ὁ Στάλιν, προφήτης τοῦ ΚΑ΄αἰῶνος

4 -Ὁ Στάλιν, προφήτης τοῦ ΚΑ΄αἰῶνος

Λαοὶ εὐφρανθεῖτε ! Τὸ τέλος τοῦ κόσμου φθάνει ! Ἡ Δύση θνήσκει μὲ σύσσωμη τὴν διανοουμενίστικη ἀριστερά της. Πρὸ 50 ἐτῶν, ὁ Ναπολέων τῆς Ρωσίας, ὁ Στάλιν ἄφηνε, ἐν εἴδει πνευματικῆς διαθήκης, δύο κείμενα προτοῦ ἀποβιώσῃ, ποὺ ἐχλευάσθησαν ἀπὸ τοὺς πολέμιους τῆς ἀξιοκρατίας, κείμενα τὰ ὁποῖα προέβλεπαν τὸ τέλος τοῦ δυτικοῦ κόσμου, τῶν ἀριστερῶν γλωσσολόγων τῆς σειρᾶς Ψυχάρη-Κριαρᾶ-Κακριδῆ-Μπαμπινιώτη καὶ τοῦ ἀριστερίστικου πνευματικοῦ λούμπενπρολεταριάτου τῆς νατοϊκῆς παρέας Πρετεντέρη-Σωμερίτη. Οἱ προφῆτες ἔχουν πάντα δίκαιο ἐπειδὴ δὲν ὑπολογίζουν τὸν χρόνο. Παρὰ τὴν λιλιπούτια τριάδα Χρουστσώφ-Γκορμπατσώφ-Γιέλτσιν ποὺ ἠσέλγησαν ἐπὶ τοῦ σώματος τοῦ νεκροῦ Ρώσου Ναπολέοντος, τὸ φάντασμά του ἐπανέρχεται μὲ τὴν δύναμη στίχων ἑνὸς Βίκτωρος Οὑγκό. Ἰδοὺ ἀποσπάσματα τῆς διαθήκης του :
α) Περὶ γλωσσολόγων (κείμενο 28ης Ἰουλίου 1950) : Δὲν ὑπάρχει γλῶσσα ταξική, γλῶσσα τοῦ λαοῦ, παρὰ μόνον γλῶσσα ἐθνική. Ὑπάρχει δημοτική -ὑπὸ μορφὴν τοπικῶν διαλέκτων- ποὺ πρέπει σταδιακῶς νὰ παραμερισθῇ πρὸς ὄφελος τῆς ἱστορικῆς ἐθνικῆς γλώσσης (δηλαδὴ ἀκριβῶς ὅπως ἔκαμε τὸ Ἰσραὴλ μὲ τὰ ἑβραϊκά). "Ἐρώτηση : Μήπως εἶναι σωστὸ πὼς ἡ γλῶσσα πάντα εἶχε καὶ διατηρεῖ ταξικὸ χαρακτῆρα ; Στάλιν : Ὄχι. Αὐτὸ εἶναι λάθος. [Μερικοὶ ἰσχυρίζονται] πὼς κάθε ταξικὴ γλῶσσα ἔχει τὴν ταξικὴ γραμματική της, ἤτοι προλεταριακὴ γραμματική [δημοτική], καὶ ἀστικὴ γραμματική [καθαρεύουσα]. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, τέτοιο πρᾶγμα δὲν ὑπάρχει... Στὴν ἐθνικὴ γλῶσσα ὑποτάσσονται οἱ διάλεκτοι [δημοτική], ὡς κατώτερες μορφές".
β) Περὶ ἀναποφεύκτου ἀλληλοεξοντώσεως τῶν καπιταλιστικῶν χωρῶν μὲ πολέμους (κείμενο 28ης Σεπτεμβρίου 1952) : Μεγαλύτερες εἶναι οἱ πιθανότητες πολέμου μεταξὺ καπιταλιστικῶν χωρῶν, παρὰ μεταξὺ τοῦ καπιταλιστικοῦ καὶ τοῦ σοσιαλιστικοῦ στρατοπέδου. Ἡ τοποθέτηση αὐτὴ τοῦ Στάλιν ἀπεδείχθη τελείως σωστή. Πόλεμος μεταξὺ ΝΑΤΟ καὶ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας δὲν ἔγινε ποτέ, ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ κατέρρευσε τὸ κομμουνιστικὸ στρατόπεδο, τὸ ΝΑΤΟ ὀργιάζει μὲ φοβεροὺς πολέμους. Τὶς  χῶρες ποὺ κτυπᾷ ἔχουν ἤδη ἐνταχθῆ στὸ καπιταλιστικὸ οἰκονομικὸ σύστημα. Ὁ Στάλιν γράφει : "Λένε ὅτι οἱ ἀντιφάσεις μεταξὺ καπιταλισμοῦ καὶ σοσιαλισμοῦ εἶναι περισσότερο ἔντονες ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ὑπάρχουν μεταξὺ καπιταλιστικῶν χωρῶν. Παρὰ ταῦτα, ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δὲν ἤρχισε μὲ πόλεμο ἐναντίον τῆς ΕΣΣΔ, ἀλλὰ μὲ πόλεμο μεταξὺ καπιταλιστικῶν χωρῶν. Γιατί ; Πρῶτον, διότι ὁ πόλεμος κατὰ τῆς ΕΣΣΔ, εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνος γιὰ τὸν καπιταλισμό ἀπὸ τὸν πόλεμο μεταξὺ τῶν καπιταλιστικῶν χωρῶν. Διότι ἐνῷ ὁ πόλεμος μεταξὺ καπιταλιστικῶν χωρῶν θέτει μόνον τὸ πρόβλημα τῆς ἐπικρατήσεως καπιταλιστικῶν χωρῶν ἐπὶ ἄλλων, ἐπίσης καπιταλιστικῶν, ὁ πόλεμος κατὰ τῆς ΕΣΣΔ ὑποχρεωτικὰ θὰ πρέπη νὰ θέση τὸ ζήτημα τῆς ἰδίας τῆς ὑπάρξεως τοῦ καπιταλισμοῦ. Τὴν ἐπαύριο τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ἐθεωρῆτο ἐπίσης ὅτι ἡ Γερμανία ἦταν διὰ παντὸς ἐκτὸς μάχης, ὅπως εἶναι σήμερα κατὰ τὴν γνώμη μερικῶν συντρόφων [ἐνῷ δὲν εἶναι] ἡ Ἰαπωνία καὶ ἡ Γερμανία. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἔλεγον ἐπίσης καὶ διελάλουν διὰ τοῦ τύπου, ὅτι οἱ ΗΠΑ εἶχαν συρρικνώσει τὴν Εὐρώπη, στὴν θέση τοῦ φτωχοῦ συγγενοῦς, ὅτι δὲν θὰ ἔπρεπε πλέον ποτὲ νὰ ὑπάρξη πόλεμος μεταξὺ καπιταλιστικῶν χωρῶν. Καὶ ὅμως, εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀγγλία καὶ οἱ ΗΠΑ οἱ ὁποῖες ἐβοήθησαν τὴν Γερμανία νὰ ἀνακάμψῃ οἰκονομικά. Παρὰ ταῦτα, τελικά, ἡ Γερμανία κατηύθυνε τὶς δυνάμεις της κατὰ τοῦ ἀγγλογαλλοαμερικανικοῦ συνόλου ποὺ ὑπεχρεώθη νὰ συμμαχήσῃ μὲ τὴν ΕΣΣΔ. Συνεπῶς, ἡ πάλη τῶν καπιταλιστικῶν χωρῶν γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῶν ἀγορῶν καὶ ἡ ἐπιθυμία τους νὰ ἐξουδετερώσουν τοὺς ἀντιπάλους τους, ἀπεδείχθησαν ἰσχυρότερες τῶν ἀντιφάσεων μεταξὺ τοῦ καπιταλιστικοῦ στρατοπέδου καὶ τοῦ σοσιαλιστικοῦ".

1 - Στόχος τοῦ περιοδικοῦ τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη

Ἐνδιάμεση Περιοχή

Ὁ ΚΑ΄αἰὼν θὰ εἶναι ἑλληνικὸς ἤ δὲν θὰ ὑπάρξῃ. Ἤδη βλέπω τὸν λογιστὴ νὰ καγχάζῃ ἀκούγοντας μία τέτοια πρόταση. Οἱ συναισθηματισμοὶ δὲν εἶναι τὸ φόρτε του. Στόχος ὅμως τοῦ περιοδικοῦ, ἐκφραστοῦ τῆς ἀνατολικῆς παρατάξεως στὸν τόπο μας, εἶναι ἡ ἐξουδετέρωση τῶν λογιστῶν καὶ ἡ κατασκευὴ τῆς κιβωτοῦ τοῦ Νῶε τοῦ ἑλληνισμοῦ. Εἶναι ἡ μετακίνηση τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν περιφέρεια στὸ κέντρο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ σύμπαν, ἀπὸ τὴν ποσοτικὴ ἔννοια τῶν δέκα ἑκατομμυρίων κατοίκων στὴν ποιοτικὴ ἔννοια τοῦ ἑλληνικοῦ παγκοσμισμοῦ. Πλέον συγκεκριμένα, τὸ ἑλληνικὸ μοντέλο δὲν δύναται νὰ εἶναι ἰμπεριαλιστικό, ἐπεκτατικό, σωβινιστικό, διότι αὐτὲς οἱ ἔννοιες προϋποθέτουν ὁριοθέτηση τοῦ ἑλληνισμοῦ, δηλαδὴ τὴν περιχάραξή του, ὁ ἑλληνισμὸς εὑρισκόμενος ἐντὸς πλαισίου καὶ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος ἐκτός. Ὁ ἑλληνισμὸς ὅμως δὲν ἐπεκτείνεται ἀπὸ κάποιο κέντρο, ὅπως ἡ θεϊκὴ ἀγάπη εἶναι ὁ κόσμος. Μὲ ὅπλο τὴν ἑλληνικὴ διαλεκτικὴ σκέψη, τὴν ὁποία μᾶς ἐχάρισε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ πορευόμεθα πρὸς τὴν ἀλήθεια, γνωρίζομε πὼς ὅπως ὁ Θεὸς εἶναι συνάμα σύμπαν καὶ κέντρο – ὡς πρόσωπο – ἔτσι καὶ ὁ ἑλληνισμὸς δὲν παύει ὡς σύμπαν νὰ εἶναι καὶ κέντρο. Αὐτὸ τὸ γεωγραφικὸ κεντρικὸ πρόσωπο τοῦ ἑλληνισμοῦ εὑρίσκεται ἐντὸς τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς καὶ ἐπεκτείνεται μεταξὺ Ἀδριατικῆς καὶ Καυκάσου, πρόσωπο σήμερα διχασμένο καὶ συνεπῶς ἀναποτελεσματικό, ἀλλὰ ποὺ μὲ τὴν μελλοντικὴ συγκρότηση τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας, θὰ ἐπανασυνταχθῆ, θὰ ἀποβάλῃ τὸν γραικυλισμὸ ὡς καὶ τὸν τουρκυλισμό, καὶ θὰ δυνηθῆ ὡς ὁλοκληρωμένο πρόσωπο νὰ εἶναι παρὸν παντοῦ. Καὶ ἡ Εὐρώπη δὲν θὰ δυνηθῆ νὰ γίνῃ ἑλληνικὴ ἐὰν προηγουμένως δὲν ἐξαλειφθῆ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὁ γραικυλισμός. Φυσικὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι πῶς εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὸν σημερινὸ φασουλῆ Ῥωμηό, ὅπως τὸν ἀπεκάλεσε ὁ Παλαμᾶς, νὰ ξεπηδήσῃ ὁ ἄρχων τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ θὰ ἡγηθῆ τοῦ πλανήτου. Τοῦτο τὸ περιοδικὸ προσπαθεῖ νὰ δώσῃ τὴν γνώση ποὺ θὰ ἐπιτρέψῃ τὴν ἐπαναστατικὴ ἀνατροπὴ τῆς δομῆς τοῦ σημερινοῦ γελοίου κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὴν οἰκοδόμηση ἐθνικοῦ καθεστῶτος.

(Ἀπὸ τὸ κύριο ἄρθρο τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, τεῦχος 9, Φθινόπωρο 1998, σ.2)