44 - Μπανγκλαντές: Ἡ ἐκδίκηση τοῦ Τρίτου Κόσμου

44 - Μπανγκλαντές:  Ἡ ἐκδίκηση τοῦ Τρίτου Κόσμου

Μπανγκλαντές: Ἡ λέξη τρομάζει. Φέρνει στὸ μυαλὸ λαθρομετανάστευση, ἀνθρώπινη ἐξαθλίωση. Γεννᾷ πανικό, ξενοφοβία, Χρυσῆ Αὐγή. Βάζει σὲ κίνδυνο τὴν ἑλληνικὴ παράδοση, τὴν ἴδια τὴν ἑλληνικὴ ταυτότητα. Ἐμεῖς, θελήσαμε νὰ σμίξουμε μὲ τὴν Δύση, πουτάνα μέν, ἀλλὰ εὔπορη, δυνατή, ξανθιά, βαρβαροπολιτισμένη καὶ συνουσιαζόμενοι μὲ αὐτὴν ἐλάβαμε ὡς σατανικὸν δῶρον τὸν ἰὸ τοῦ ἰμπεριαλιστικοῦ AIDS, τὴν μπαγκλαντεσιανὴ μετανάστευση.

Μπαγκλαντές: κράτος ἰδίας ἐδαφικῆς ἐκτάσεως μὲ τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ μὲ 145 ἑκατομμύρια κατοίκους (!) ἔναντι τῶν 11 ἑκατομμυρίων τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ἀνήκοντα ἄλλοτε στὴν εὔπορη Ἰνδία τοῦ ΙΣΤ’ αἰῶνος. Ἡ Ἰνδία κατεκτήθη ἀπὸ τὰ δυτικὰ ἰμπεριαλιστικὰ κτήνη τῆς Πορτογαλίας, τῆς Γαλλίας καὶ τῆς Ἀγγλίας ποὺ τὴν κατέκλεψαν, τὴν τριτοκοσμικοποίησαν περισσότερο καὶ ἀπὸ τὴν σημερινὴ Ἑλλάδα, τῆς ἔμπηξαν στὴν καρδιὰ τεράστιες ἐκτάσεις καλλιεργίας παπαρούνας τοῦ ὁπίου, ὅπως καὶ στὸ σημερινὸ Ἀφγανιστάν, καὶ ὅταν  τὴν ἄφησαν πανὶ μὲ πανὶ τὴν κατακερμάτησαν σὲ ἰνδουϊστὲς καὶ μουσουλμάνους, στὴν σημερινὴ Ἰνδία, Πακιστάν, Μπανγκλαντὲς καὶ ἐγκατέστησαν στὴν τελευταία σκλαβοεργοστάσια ὅπου οἱ μεγάλες δυτικὲς ἑταιρεῖες ὑφαντουργίας παράγουν τὰ ῥοῦχα τους κάνοντας τεράστια κέρδη ἀφοῦ, αἰῶνες πρὶν, εἶχαν καταστρέψει τὴν περίφημη ἰνδικὴ ὑφαντουργία τῶν indiennes πρὸς χάριν τῆς ὑφαντουργίας τοῦ Μάντσεστερ. Ἀποτέλεσμα: Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2013, στὸ Μπανγκλαντὲς κατέρρευσε ἐτοιμόρροπο κτίριο ὑφαντουργίας, ὅπου εὑρῆκαν τὸν θάνατο ἐπάνω ἀπὸ 1100 Μπανγκλαντεσιανοὶ ἐργαζόμενοι.

Φυσικὸ εἶναι αὐτοὶ οἱ ἐξαθλιωμένοι Μπανγκλαντεσιανοὶ νὰ κατακλύζουν τὴν Ἑλλάδα, ὄχι ἐπειδὴ ἀγαποῦν τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ γιὰ νὰ προσπαθήσουν νὰ περάσουν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πύλη στὴν Εὐρωπαïκὴ Ἕνωση καὶ νὰ κερδίσουν ἕνα κομμάτι ψωμὶ ἀπὸ τὸν πρώην ἀποικιοκράτη ποὺ δικαίως μισοῦν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ θανατώσουν τὴν Δύση, πίνοντας τὰ κάτουρά της. Ἡ λαθρομετανάστευση εἶναι ἡ φοβερὴ καὶ δίκαιη ἐκδίκηση τῶν τριτοκοσμημένων ἀπὸ τὴν Δύση λαῶν τοῦ κόσμου κατὰ τοῦ Φράγκου. Εἶναι ὅμως καὶ μία ἐπώδυνη τιμωρία ποὺ μᾶς ἐπιβάλλει ἡ δουλοφροσύνη μας πρὸς τὴν Εὐρώπη. Ὁ ἑλληνισμὸς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ  ἰμπεριαλιστικός, ὅπως τὸ ἔχω ἐξηγήσει στὰ βιβλία μου, καὶ συνεπῶς δὲν εὐθύνεται γιὰ τὰ ἐγκλήματα τῆς ἀποικιακῆς Δύσεως. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ θελήσαμε νὰ «ἀνήκωμεν εἰς τὴν Δύσιν», ὑποχρεωτικὰ πληρώνουμε καὶ γιὰ τὰ ἐγκλήματα τῆς Δύσεως μέσῳ τῆς λαθρομεταναστεύσεως. Μόνη λύση λοιπόν, ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ γίνωμε Μπανγκλαντεσιανοί, εἶναι νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν ΕΕ καὶ τὸ εὐρὼ μὲ ψηλὰ τὸ κεφάλι καὶ νὰ περάσουμε ἀπὸ ξερὸ ψωμί, ἴσως καὶ ἀπὸ Χρυσῆ Αὐγή, ἐφ’ὅσον τὸ ΚΚΕ ἀδρανεῖ.  Οὔτως ἤ ἄλλως ὁ ἑλληνισμὸς ποτὲ δὲν πεθαίνει καὶ ἄς πεθάνῃ τὸ ἀθηναϊκὸ μπαγκλαντεσιανὸ κρατίδιο τοῦ Βαγγέλη Βενιζέλου.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                               25 Μαΐου 2013

28 - Οἱ δύο ὄχθες τῆς νοσταλγίας

28 - Οἱ δύο ὄχθες τῆς νοσταλγίας

Αὐτὸ ἦταν τὸ θέμα τῶν ἐκδηλώσεων ποὺ ἔλαβαν χώρα στὶς 30 Ἰανουαρίου 2013, ἀποφρὰς ἡμέρα τῆς συμβάσεως τῆς Λωζάννης ποὺ τὸ 1923 ὑπεχρέωσε Τούρκους καὶ Ἕλληνες νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ σπίτια καὶ τὰ χωράφια τους, ἀπὸ τὶς δύο ὄχθες τοῦ Αἰγαίου. Ὁ Καζαντζάκης εἶχε γράψει: "Ὅλοι οἱ Ἕλληνες στὴν Ἑλλάδα, ὅλοι οἱ Τοῦρκοι στὴν Τουρκία! Θρῆνος σηκώθηκε μέσα στὸ χωριό...Ἀνάθεμα στοὺς αἴτιους!" Στὴν ἀποβάθρα τῆς Σμύρνης προχθές, οἱ Τοῦρκοι κάτοικοι, μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως, συνεκεντρώθησαν καὶ ἔριξαν λουλούδια στὴν θάλασσα, εἰς μνήμην τῶν θυμάτων, παρουσίᾳ μου ἀλλὰ ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ ἕλληνος γενικοῦ προξένου στὴν Σμύρνη κυρίου Θεοδώρου Τσακίρη, ὁ ὁποῖος πληρώνεται ἀκόμη ἀπὸ τὸν καπετάνιο τοῦ βυθιζομένου Τιτανικοῦ ποὺ λέγεται Ἑλλὰς γιὰ νὰ χάσκῃ ὡς παράσιτο στὴν πληγωμένη ἀπὸ ἀναμνήσεις πόλη τῶν Ῥωμηῶν. Εὐτυχῶς ποὺ στὸ πλευρό μου ηὑρίσκετο ὁ Ἕλλην ἀξιωματικός, ἀντιπρόσωπος τοῦ στρατοῦ μας στὸ ΝΑΤΟ καὶ ἔτσι ἐσώθη κάπως ἡ ἑλληνικὴ τιμὴ ποὺ καθημερινὰ κουρελιάζεται ἀπὸ τοὺς ὑπαλλήλους τοῦ κρατιδίου τὸ ὁποῖο κάποτε ἔφερε τὸ τιμημένο ἑλληνικὸ ὄνομα. Ἐνῷ στὴν Ἀθήνα σέρνεται ὡς θλιβερὸ φάντασμα τυλιγμένο στὴν σημαία τοῦ Δ΄ Ῥάιχ, ὁ Κουβελοβενιζελοσαμαρᾶς ποὺ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐκουράσθη πλέον νὰ μουτζώνῃ ἐνώπιον τοῦ κοινοβουλίου τῆς κλεπτοκρατίας, στὸ ἐξωτερικό, οἱ διπλωμάτες συνεχίζουν νὰ ἀπομυζοῦν ὡς τελείως ἄχρηστοι καὶ τὶς τελευταῖες στάλες αἵματος τοῦ ἐξουθενωμένου ἀπὸ τὴν πεῖνα λαοῦ μας. Ὅταν μὲ τὸ καλὸ ἀναλάβῃ τὴν ἐξουσία ὁ στρατὸς στὴν Ἀθήνα, πρῶτο του καθῆκον πρέπει νὰ εἶναι νὰ στείλῃ στὸ πεζοδρόμιο ζητιανεύοντας τὸ σύνολο τοῦ ΥΠΕΞ, γιὰ νὰ τὸ ἀντικαταστήσῃ μὲ ἐπιτρόπους τοῦ λαοῦ, ὅπως κάποτε τὸ εἶχε πράξει γιὰ τοὺς ἀντιπροσώπους τῆς χώρας του ὁ συνταγματάρχης Καντάφι.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 1η Φεβρουαρίου 2013 

15 - Ὑπ’ ὄψιν Χρυσῆς Αὐγῆς

15 - Ὑπ’ ὄψιν Χρυσῆς Αὐγῆς

Οἱ εἰκοσάρηδες τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς εἶναι φυσικὸ νὰ ἀγνοοῦν ὅτι ἡ σημερινὴ ἑλληνικὴ κλεπτοκρατεία ποὺ μᾶς κυβερνᾷ εἶναι, κατὰ τὸ πλεῖστον, ἀπόγονοι δωσιλόγων ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς, ἐπούλησαν τὴν Ἑλλάδα στὴν μαύρη ἀγορά, μὲ μόνο κίνητρο τὸν ἐμπλουτισμό τους καὶ οὐδόλως ἀπὸ ἰδεολογικὸ ἀντικομμουνισμό, χωρὶς νὰ πιστεύουν στὸ ἐλάχιστο στὸν ἐθνικοσοσιαλισμό, γιὰ τὸν ὁποῖο ἐμάχετο  ὁ γερμανικὸς στρατός.

Στὴν σημερινὴ νέα κατοχὴ ποὺ βιώνει ἡ χώρα μας, οἱ νέοι αὐτοὶ δωσίλογοι, ἀπόγονοι τῶν δωσιλόγων τοῦ 1941-1944, μή ἔχοντας τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὸν πατριωτισμὸ τοῦ Μεταξᾶ, οὔτε μὲ καμμία ἀπολύτως ἰδεολογία, ὡς νέοι μαυραγορίτες, πλουτίζουν πουλῶντας τὴν ψυχὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἐλπίζουν δὲ νὰ χρησιμοποιήσουν κάποια στιγμὴ τὴν νεολαία τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅπως ἔκαμαν τὸ 1946-1949 μὲ τοὺς προγόνους της,  κατὰ τὴν μαρτυρία τοῦ παπαδοπουλικοῦ καθηγητοῦ Δημήτρη Τσάκωνα, γιὰ νὰ στρέψουν τὴν ἐπερχομένη νύκτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου κατὰ τῶν κομμουνιστῶν. Κατόπιν δὲ αὐτοῦ νὰ παραμερίσουν τὴν Χρυσὴ Αὐγή, ὅπως ἔκαμε ὁ Φράνκο μὲ τὴν ἰσπανικὴ Φάλαγγα, καὶ νὰ κυβερνήσουν ἀνενόχλητοι ὡς Κόζα Νόστρα.

Ὁ Ἰωάννης Ῥάλλης ἦταν ὁ τρίτος καὶ τελευταῖος πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος ποὺ συνηργάσθη μὲ τοὺς Γερμανοὺς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Κατοχῆς τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὶς Δυνάμεις τοῦ Ἄξονος  κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέχοντας τὸ ἀξίωμα ἀπὸ τὶς 7 Ἀπριλίου 1943 ἔως τὶς 12 Ὀκτωβρίου τοῦ 1944, διαδεχόμενος τὸν Κωνσταντῖνο Λογοθετόπουλο στὴν ἐλεγχόμενη ἀπὸ τοὺς Ναζὶ ἑλληνικὴ κυβέρνηση-ἀνδρείκελο στὴν Ἀθήνα. Ὁ Ῥάλλης ἄλλαξε τὸ Ὑπουργικὸ Συμβούλιο καὶ συνέβαλε καθοριστικὰ στὴν δημιουργία τῶν λεγόμενων «Ταγμάτων Ἀσφαλείας», δωσίλογων παραστρατιωτικῶν ὁμάδων ἐξοπλισμένων ἀπὸ τὴν Βέρμαχτ καὶ ἀφιερωμένων στὴν ἐκτέλεση τῶν ὁμάδων ἀντίστασεως (κυρίως τοῦ ΕΛΑΣ). Ὄντας  πιὸ ἔμπειρος πολιτικὸς ἀπὸ τοὺς προκατόχους του, ἦταν πιὸ σεβαστὸς  στοὺς Γερμανοὺς καὶ ἀπεδείχθη πιὸ ἀποτελεσματικὸς κατὰ τῶν κινημάτων ἀντίστασεως. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος, ὁ Ῥάλλης κατεδικάσθη σὲ ἰσόβια κάθειρξη γιὰ συνέργεια μὲ τοὺς Γερμανούς. Ἀπεβίωσε στὴν φυλακὴ τὸ 1946. Ὁ υἱὸς τοῦ Ἰωάννη Ράλλη, ὁ Γεώργιος Ράλλης, ἔγινε Πρωθυπουργὸς κατὰ τὸ 1980-1981.

Τὸ 1946, στὰ πλαίσια μίας κυβερνητικῆς ὁδηγίας ἀπὸ τὸν κεντρῶο βενιζελικὸ πρωθυπουργὸ Σοφούλη (καὶ ὄχι ἀπὸ κάποιον φασιστὴ πολιτικό), οἱ κομμουνιστὲς τῆς ἡλικίας κατατάξεως στὸν στρατὸ ἐστέλνοντο στὸ ἄγονο νησὶ τῆς Μακρονήσου, πρόγονος τοῦ ἀμερικανικοῦ κουβανικοῦ Γκουαντανάμο. Τὸ σχέδιο συνίστατο στὸ νὰ ἀποκαταστήσουν αὐτοὺς τοὺς κακούς Ἕλληνες σὲ ἰδεώδεις πολῖτες. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχαν συμμετάσχει στὴν ἐθνικὴ ἀντίσταση κατὰ τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, ἐθεωροῦντο  προδότες  καὶ ἐχθροί τῆς πολιτείας. Ἡ ἀποκατάστασή τους ὠνομάζετο Κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ συνίστατο σὲ βασανιστήρια, διαβίωση σὲ σκηνὲς σὲ ἐξαιρετικὰ ζεστὸ ἢ κρύο καιρό, πεῖνα καὶ δίψα, ἀπομόνωση, ἀπειλές καὶ πλύση ἐγκεφάλου. Ὅταν τὸ ἠθικὸ τους εἶχε σπάσει ἠδύναντο νὰ ὑπογράψουν μία δήλωση κακῶς πεπραγμένων καὶ νὰ κάνουν αἴτηση μετανοίας. Ἐστέλνοντο  ἔπειτα στὶς πρῶτες γραμμὲς τοῦ μετώπου γιὰ νὰ πολεμήσουν τοὺς συντρόφους τους! Ὅσοι ἠρνοῦντο  νὰ ὑπογράψουν, ἐδικάζοντο στὸ στρατοδικεῖο, ἐξετελοῦντο ἢ ἐκλείνοντο στὴν στρατιωτικὴ φυλακὴ τῆς Μακρονήσου. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἔκτισαν οἱ δωσιλόγοι, μόνον  κατ’ὄνομα Ἕλληνες, τοὺς νέους Παρθενῶνες, ὅπως σήμερα τοὺς κτίζουν μὲ τοὺς λαθρομετανάστες, τοὺς ὁποίους ἀφοῦ ἐκμεταλλεύονται  ἀνασφάλιστους μὲ φθηνὰ ἡμερομίσθια, τοὺς κλείνουν σὲ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, χωρὶς νὰ λύσουν στὸ ἐλάχιστο τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα τῆς χώρας μας, ἀποκλειστικὸ ὑπεύθυνο  τοῦ ὁποίου εἶναι τὸ Κολωνάκι ποὺ πρέπει κάποτε νὰ κατεδαφισθῇ ὁλοσχερῶς, ὡς σύμβολο δωσιλογισμοῦ.

                                    Δημήτρης Κιτσίκης                     9 Αὐγούστου 2012

7 - Ἡ συνάντηση Ντούγκιν-Κιτσίκη στὴν Μόσχα

   7 - Ἡ συνάντηση Ντούγκιν-Κιτσίκη στὴν Μόσχα         

Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2011, ὁ καθηγητὴς τοῦ περιφήμου Πανεπιστημίου Λομονόσοβ τῆς Μόσχας καὶ θεωρητικὸς τοῦ εὐρασιανισμοῦ, Ἀλέξανδρος Ντούγκιν, ἐμπνευστὴς τοῦ Πούτιν, μὲ ἐκάλεσε στὸ Πανεπιστήμιό του γιὰ νὰ δώσω μία σειρὰ διαλέξεων, ὡς θεωρητικὸς τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς καὶ τοῦ ἑλληνοτουρκισμοῦ. Οἱ τιμὲς μὲ τὶς ὁποῖες μὲ περιέβαλε ἔδειχναν καθαρὰ ὅτι ἡ Ῥωσία τοῦ Πούτιν εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ φθάσῃ σὲ μία σύνθεση ντουγκινισμοῦ καὶ κιτσικισμοῦ, πέραν μίας ἐναρμονήσεως τῶν δύο ἀντιθετικῶν θεωρίων, φθάνοντας σὲ μία σύνθεση ποὺ θὰ ἐπέτρεπε στὴν Ῥωσία ἀλλὰ καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία νὰ ἐκδιώξουν ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολὴ τὴν ἀγγλοσαξωνικὴ παρουσία, χωρὶς αὐτὴ νὰ καταληφθῇ ἀπὸ τὸ ἀντίπαλο δέος, τὴν Κίνα. Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ ἀπραγματοποίητο ὄνειρο δύο αἰώνων γιὰ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν δυτικὸ ἰμπεριαλισμὸ ποὺ συνωψίζετο στὸ σύνθημα "τὰ Βαλκάνια στοὺς Βαλκανίους", ἤ "ἡ Τουρκία στοὺς Τούρκους" ἤ "ἡ Ἑλλὰς στοὺς Ἕλληνες"  θὰ ἠδύνατο νὰ γίνῃ πράξη μὲ συντονισμὸ τῶν κρατῶν ὁλοκλήρου τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς καὶ μὲ τὴν ἀναγνώριση ἀπὸ ὅλους ἑνὸς καὶ μόνου πολιτισμικοῦ κέντρου, τὴν πρωτεύουσα Κωνστντινούπολη τῆς μοναδικῆς ῥωμαϊκῆς χριστιανοαλεβιδικῆς αὐτοκρατορίας, τὰ τελευταῖα 1700 χρόνια.

Αὐτὸ ἐσήμαινε ὅτι ὁ Ντούγκιν, καὶ μαζί του ἡ νέα Ῥωσία, ἔπρεπε νὰ ἀποδεχθοῦν τὸν κιτσικικὸ ἰσχυρισμὸ ὅτι: 

1 - Δὲν ὑπάρχει νέα Ῥώμη, οὔτε δεύτερη βυζαντινὴ Ῥώμη, οὔτε τρίτη ῥωσικὴ Ῥώμη. Μία εἶναι ἡ θεόπνευστη ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Χριστοῦ Ῥώμη, ἡ Βασιλεύουσα. Διότι ἡ Ῥώμη τῶν εἰδωλολατρῶν αὐτοκρατόρων τῆς Ἰταλίας ἦταν ἡ καταραμένη Βαβυλωνία. 

2 - Ἡ Ῥωσία εἶναι ἡ πρωτότοκη κόρη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Οἱ Ῥῶσοι εἶναι οἱ καλύτεροι Ὀρθόδοξοι. Εἶναι τὸ ξανθὸ γένος ἀπὸ βορρᾶ. Ἀποδεχόμεθα νὰ πάρῃ ἡ Ῥωσία τὴν τιμιτικὴ θέση τῆς πρωτοκαθεδρίας, πρώτη μεταξὺ ἴσων, ἐφ' ὅσον ὅμως ἀποδεχθῇ ὅτι ἡ ἑνότητα τοῦ χώρου τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, ὅπως καὶ αὐτὴν ὁλοκλήρου τοῦ πλανήτου, ἐξασφαλίζεται ἀπὸ τὸν ἑλληνισμό. 

3 - Ὡς παραδοχὴ αὐτή, πρέπει ὁ εὐρασιανισμὸς, ὅπως καὶ ὁ ἑλληνοτουρκισμὸς νὰ ἀναγνωρίσουν ὅτι, παρὰ τὸν ἀφάνταστο πλοῦτο τῆς ῥωσικῆς γλώσσας καὶ τῆς ῥωσικῆς λογοτεχνίας, ὁ κοινὸς παρανομαστὴς τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὄχι ἡ δημοτική, ἀλλὰ ἡ διαχρονικὴ παραδοσιακὴ πολυτονικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὡς σύνθεση τριῶν χιλιάδων ἐτῶν πλανητικῆς πορείας. 

4 - Οἱ Τοῦρκοι εἶναι οἱ καλύτεροι Ἕλληνες,  καὶ οἱ γνήσιοι Τοῦρκοι εἶναι οἱ Μπεκτασῆδες-Ἀλεβῆδες οἱ ὁποῖοι δύνανται νὰ ἀναβιβασθοῦν στὸ ὕψος τῆς Ὀρθοδοξίας. Χωρὶς τοὺς Τούρκους εἶναι ἀδύνατον στὴν πράξη νὰ σταθῇ ἡγεμονικὰ ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχή. Εἶναι τὸ συνθετικὸ καὶ ὀργανωτικὸ τσιμέντο χάρη στὸ ὁποῖο θὰ οἰκοδομηθῇ τὸ ἐπιβλητικὸ κτίριο τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, κάτι ποὺ οἱ ἀναρχικοὶ (Ῥῶσοι καὶ Ἕλληνες) ἀδυνατοῦν νὰ κάνουν. Ὁ Ντούγκιν εἶναι θαυμαστὴς τῶν ὀργανωτικῶν ἱκανοτήτων τῶν Τουρκομογγόλων  ποὺ ἐβοήθησαν στὴν ἀνέγερση τοῦ ῥωσικοῦ κράτους στὸν ΙΓ΄αἰῶνα. Γι' αὐτόν, ἡ σημερινὴ Ῥωσία δὲν δύναται νὰ ὀρθοποδήσῃ χωρὶς τοὺς Τούρκους. Τὸ ἴδιο πιστεύω καὶ ἐγὼ γιὰ τὴν Ἑλλάδα.  

5 - Ὅταν ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ ἀνεξαρτητοποιηθῇ θὰ δυνηθῇ νὰ βάλῃ σὲ πράξη τὸν οἰκουμενικό της προορισμὸ ποὺ τὸν χρωστᾷ καὶ μόνον, στὸν ἑλληνισμό. Συνεπῶς ἡ ἑπόμενη κίνηση θὰ εἶναι ἡ προσπάθεια συνθέσως τοῦ ἑλληνισμοῦ μὲ τὸν σινισμό, δηλαδὴ τῶν δύο μεγαλυτέρων πολιτισμῶν τοῦ πλανήτου, κατόπιν ὅμως τῆς ἐξαφανίσεως τῆς αὐτονομίας τοῦ διεστραμένου πολιτισμοῦ τῆς Δύσεως ποὺ θὰ περάσῃ ὑπὸ τὴν  πνευματικὴ κηδεμονία τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς καὶ θὰ ἀναβαπτισθῇ στὸ φῶς τοῦ ἑλληνισμοῦ. 

6 -Ὡς τελευταῖο στάδιο ἑνοποιήσεως τοῦ πλανήτου, πέραν τῆς συνθέσεως ἑλληνισμοῦ καὶ σινισμοῦ, θὰ εἶναι ἡ ἀναγνώριση τῆς μοναδικότητος τοὺ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας σὲ μία πλανητικὴ πολυσύνθετη χρωματικὴ διαφορετικότητα ποὺ θὰ ὀνομασθῇ "πλανήτης Ἑλλάς", κατόπιν ὅμως, ὑποχρεωτικά, τῆς ἐξαφανίσεως τῆς Ἑλλάδος ὡς ἐθνοκράτος. 

7 - Ἐν κατακλεῖδι, ἐγκαθίδρυση τοῦ πλανητικοῦ ἑλληνοκεντρισμοῦ καὶ καταδίκη τοῦ διαιρετικοῦ ἐθνικισμοῦ.

             Δημήτρης Κιτσίκης

3 - Οἱ Γραικύλοι, 1821-1996

3 -Οἱ Γραικύλοι

(Πρέπει νὰ διευκρινήσωμε πὼς ὁ ὑποφαινόμενος καθηγητὴς Πανεπιστημίου εἶναι καὶ νομοταγὴς πολίτης τοῦ κράτους τῶν Ἀθηνῶν, κράτους ποὺ βασίζεται στὴν Παλιγγενεσία τοῦ 1821, καὶ πιστὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ νέο ἡμερολόγιο. Ξέρει ὅμως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτὴν τῶν Καθολικῶν, δὲν γνωρίζει οὔτε Ἱερὰ Ἐξέταση, οὔτε " nihil obstat" καὶ " imprimatur" τῆς παπικῆς λογοκρισίας, καὶ πὼς τὸν μὴ Γραικύλο δὲν φοβίζουν οἱ ἀντικονφορμιστικὲς ἰδέες)

«Γιορτάσαμε» ἐφέτος (σ.σ. 1996) 175 χρόνια γραικυλισμοῦ. Τὸ φαινόμενο τῆς ἑλληνικῆς παρακμῆς εἶναι τεράστιο γιὰ νὰ ἠμπορεῖ ν'ἀναλυθεῖ ἐπιστημονικὰ σὲ τοῦτες τὶς ἐλάχιστες σελίδες. Εἶναι καὶ φοβερὰ ἐπώδυνο γιὰ ὅλους μας ὅταν μᾶς στήνουν μπροστὰ στὸν ἐξομολογητὴ-ψυχαναλυτὴ τῆς δικῆς μας Ἱστορίας.

Ὅταν ὁ Φράγκος Καρλομάγνος ἐσφετερίσθη, τὸ 800 μ.Χ., τὸ ὅνομα Ρωμαῖος καὶ ἀπὸ Romanos μᾶς ὑποβίβασε σὲ Grecos καὶ ὅταν ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς, 1200 χρόνια ἀργότερα, ἐξήγησε τὸν ὑποβιβασμὸ γράφοντας : “Ἕλληνες [εἴμαστε] γιὰ νὰ ρίχνουμε στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου, πραγματικὰ [ὅμως] "Ρωμιοί”, ὁ γραικυλισμὸς εἶχε γίνει πλέον κοινὴ συνείδηση ἑνὸς ἔθνους καταφερτζήδων, χωρὶς θεϊκὴ πνοή. “Κι ἔτσι - προσθέτει ὁ Παλαμᾶς- ἔγινε ὁ ἐξευτελισμένος Ρωμιὸς τῶν φωνακλάδων τῶν καφενείων, ὁ φασουλῆς Ρωμιὸς τῶν σατυρογράφων, ὁ ἀσυνείδητος Ρωμιὸς μέσα στὸ ψευτοβασίλειο”. Ὁμοίως, ὁ θεωρητικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ, καθηγητὴς Δημήτρης Βεζανῆς (1904-1968), ἔγραφε πὼς μετὰ τὸ 1821 στὴν Ἑλλάδα ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ὅλα τὰ κόμματα ἐδήλωναν ἐθνικιστές, δηλαδὴ ἐμπορεύοντο τὸν ἐθνικισμό. Ἔτσι, στὴν οὐσία, οὐδεὶς Ἕλλην ἦταν ἐθνικιστής, οὔδεὶς θὰ ἐθυσίαζε τὴν καρριέρα του γιὰ τὴν ὑπερτάτη ἀξία τοῦ ἐθνικισμοῦ. “Τὸ ἑλληνικὸ φιλότιμο -ἔλεγε-... εἶναι ἡ τάση νὰ ἐκτιμοῦμε περισσότερο ἀπὸ κάθε τι ἄλλο τὸν ἑαυτό μας... Καμιὰ κανενὸς εἴδους ὑπεροχὴ δὲν μᾶς εἶναι ἀνεχτή... Καταπληκτικὴ εἶναι ἡ ἐπικράτηση τῆς ψευτιᾶς παντοῦ... Ὅποιος πιστεύει θεωρεῖται ἐλαττωματικὸς ἄνθρωπος, εὐκολόπιστος, κουτός... Ἔχουμε ἀπελπιστικὴ ὁμοιομορφία".

Ὁ γραικολατῖνος Κοραῆς εἶχε ὑποστηρίξει ὡς ἐθνικὰ ὀνόματα ἤ τὸ Γραικὸς ἤ τὸ Ἕλλην, τονίζοντας: "Ἕν ἀπὸ τὰ δύο λοιπὸν ταῦτα εἶναι τὸ ἀληθινὸν τοῦ ἔθνους ὄνομα. Ἐπρόκρινα τὸ Γραικὸς, ἐπειδὴ οὕτω μᾶς ὀνομάζουσι καὶ ὅλα τὰ φωτισμένα ἔθνη τῆς Εὐρώπης", μὴ θέλοντας νὰ λάβῃ ὑπ, ὄψιν του ὅτι ὁ δικός μας χῶρος τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς μέχρι τὸν Ἰνδὸ Ποταμὸ πάντοτε μᾶς ἤξερε ὡς Ῥωμηούς (Ῥούμ), Ῥωμηοὺς μὲ ἦτα καὶ ὄχι μὲ ἰῶτα.

Στὸν Καναδᾶ, οἱ Ἰνδιάνοι ὑποβιβάσθησαν σὲ ἀπόλυτα παράσιτα, σὲ φολκλόρ, μὲ μοναδικὸ πλέον προορισμὸ νὰ κοσμοῦν τὰ μουσεῖα τῆς χώρας γιὰ νὰ δίνουν στοὺς "λευκούς", πολιτιστικοὺς προγόνους! Ὁμοίως, οἱ Δυτικοὶ σὲ ἀναζήτηση προγόνων, συρρίκνωσαν τὴν Ῥωμηοσύνη ποὺ ἐξετείνετο ἀπὸ Ἀδριατικῆς μέχρι Καυκάσου, καὶ μετέπλασαν τοὺς Ἕλληνες σὲ κακότεχνους Περικλῆδες τοὺς ὁποίους τοποθέτησαν στὸ εὐρωπαϊκὸ μουσεῖο κηρίνων προσωπικοτήτων.

Ἀπὸ τὸ 1821 ἡ παρακμὴ ὑπῆρξε τριπλή:

a) Πολιτικὴ  Παρακμή:

Μὲ τοὺς τρεῖς ἐπιφανεστέρους γραικολατίνους, τὸν Ἰωάννη Κωλέττη, τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο -ὁ ὁποῖος εἶχε δηλώσει μὲ ὑπερηφάνεια σ' ἕναν δημοσιογράφο, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1919: "Πνευματικῶς εἶναι Ἑλληνολατῖνος"- καὶ τὸν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ. Ὁ τελευταῖος, δυσπιστῶντας πὼς ἦτο δυνατὸν νὰ ἀναγεννηθῇ μὲ οἱονδήποτε τρόπο ὁ Ἕλλην γραικύλος, ἔδωσε στὸν ἑαυτό του τὸν ῥόλο τοῦ ἡγέτου τῆς ἑλληνικῆς παρακμῆς καὶ ἐπέτυχε αὐτὸ ποὺ εἶχαν ἀποτύχει νὰ ἐπιβάλουν οἱ ἡγέτες τῆς δυτικῆς παρατάξεως τῶν τελευταίων χρόνων τοῦ Βυζαντίου: νὰ ἐντάξῃ τὸν Ἕλληνα χειροπόδαρα στὸ φραγκικὸ πολιτικὸ σύνολο τῆς ΕΟΚ. Ὁ Καραμανλῆς συμφωνοῦσε μὲ τὴν ἀνάλυση τοῦ γραικύλου ποὺ εἶχε κάνει τὸ 1919 ὁ Βενιζέλος, σχετικὰ μὲ τὴν ἐκστρατεία τῆς Σμύρνης. Ὁ Βενιζέλος εἶχε τότε γράψει: "Ἡ ὑπὸ τῶν Δυνάμεων ἀποφασισθεῖσα μόλις πρὸ 60 ἡμερῶν καθαρῶς ἑλληνικὴ κατοχὴ τῆς Σμύρνης, ἥτις ἐθεωρήθη τότε καὶ δικαίως ὡς ἡ ἀπαρχὴ μίας νέας ἑλληνικῆς μεγαλουργίας, θ' ἀποδειχθῇ ὅτι δὲν ἦτο παρὰ ἕν μετέωρον στιγμιαίας λάμψεως, τὸ ὁποῖον ἐφώτισεν μόνον τὴν ἑλληνικὴ ἀθλιότητα".

Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Καραμανλῆς δὲν ἐδίστασε νὰ πάῃ στὸ Ἄαχεν τῆς Γερμανίας γιὰ νὰ ἀποδεχθῇ τὸ βραβεῖο Καρλομάγνου. Ἐὰν ἔβγαιναν ἀπὸ τὸν τάφο τους οἱ Βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες τοῦ Θ΄αἰῶνος καὶ ἔβλεπαν τοὺς σημερινοὺς  Ἕλληνες νὰ γίνονται ὑπήκοοι τοῦ Καρλομάγνου, τί θὰ ἔλεγαν; Θὰ ἔβλεπαν στὶς 9 Νοεμβρίου 1988, τὸν Χρῆστο Σαρτζετάκη, πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, παρέα μὲ τὸν προκάτοχό του Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ καὶ τὸν πρόεδρο τῆς Κύπρου Βασιλείου, νὰ προσκυνοῦν τὸν πνευματικὸ συνεχιστὴ τοῦ Καρλομάγνου, τὸν ἀποκαλούμενο "πατέρα τῆς Εὐρώπης" Jean Monnet, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μεταφορᾶς τῶν λειψάνων του στὸ Πάνθεον τῶν Παρισίων. Καὶ ὁ Χίτλερ γιὰ νὰ προσδέσῃ στὴν Εὐρώπη τὴν Ἐνδιάμεση Περιοχή, συνεκρότησε μία μεραρχία Εὐρωπαίων ὁπλιτῶν SS τὴν ὁποία ἀπεκάλεσε χαρακτηριστικὰ μεραρχία Καρλομάγνου.

β) Θρησκευτικὴ Παρακμή:

Τὸ 1833, οἱ Ἀγγλογάλλοι παρεκίνησαν τὸ ἑλληνικὸ κρατίδιο ποὺ εἶχαν κατασκευάσει, νὰ δημιουργήσῃ αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία παρὰ τὶς σφοδρὲς διαμαρτυρίες τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου καὶ τὴν ἀντίθεση τῆς ἑλληνικῆς κοινῆς γνώμης. Στόχος  ἦταν ἡ διαίρεση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ πλήρης καθυπόταξή της διὰ μέσου τῆς δυτικοποιήσεώς της. Κατόπιν αὐτοῦ, τὰ νεοσύστατα φραγκοεμπνευσμένα κρατίδια τῆς Βαλκανικῆς ἠκολούθησαν τὸ παράδειγμα τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀποσχίσθησαν ἀπὸ τὸ Φανάρι. Στὸ καθένα ἀπὸ τὰ κράτη αὐτὰ ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος ἀνέκαθεν ἦτο τὸ δεξὶ χέρι τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, ἐξήσκησε τὴν ἐπιρροή του γιὰ τὴν ταχεία δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἔφθασε καὶ μέχρι προσπαθείας ἀφανισμοῦ της κατὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν οἱ καθολικοὶ Κροάτες κατέσφαξαν τοὺς ὀρθοδόξους Σέρβους.

Στὴν Ἑλλάδα ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης ποὺ συνέβαλε τὰ μέγιστα στὴν πλήρη δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξε ὁ Μελέτιος Μεταξάκης (1871-1935). Ὁ ὑπουργὸς τοῦ Βενιζέλου, Ἀνδρέας Μιχαλακόπουλος, σὲ μία μακροσκελῆ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πρωθυπουργό του, μὲ ἡμερομηνία 10 (23) Νοεμβρίου 1916, τοῦ ἐξέθετε τὴν ἀναγκαιότητα ῥιζικῆς μεταρρυθμίσεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας μὲ στόχο τὴν πλήρη δυτικοποίησή της (κατάργηση τῶν νηστειῶν, τῶν ἑορτῶν τῶν ἁγίων, τῶν μοναστηρίων, ὀλιγώτερο παπᾶ καὶ πολὺ ἱεροκήρυκα-ἑρμηνευτή, ὀλιγώτερες ἀκολουθίες, ὀλιγώτερη ὀρθοστασία κ.λ.π.). Καὶ ὁ νοῦς του ἐπῆγε στὸν Μεταξάκη ὁ ὁποῖος, ἀπὸ τὸ 1910, ἦταν μητροπολίτης Κιτίου Κύπρου. Καὶ ἔγραφε ὁ Μιχαλακόπουλος: Πρέπει νὰ τοποθετήσουμε στὴν κεφαλὴ αὐτῆς τῆς ἀληθῶς ἐπαναστατικῆς μεταρρυθμίσεως ἕναν ἱερωμένο μὲ μεγάλες ἀντιλήψεις, περίπου ὅπως εἶσθε ἐσεῖς στὴν πολιτική. Καὶ τὸν ἔχετε: εἶναι ὁ Κύπρου. Θὰ γίνῃ, ὑπὸ τὴν προστασία σας, ὁ Βενιζέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ πράγματι, τὸ 1918, ὁ Κρητικὸς σὰν τὸν Βενιζέλο, Μεταξάκης, σὲ ἡλικία 47 ἐτῶν, ἐγένετο μητροπολίτης Ἀθηνῶν καὶ ἀμέσως μετὰ ἐχρησιμοποιήθη ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση στὸ Παρίσι, στὸ Λονδῖνο καὶ στὴν Οὐασιγκτῶνα γιὰ τὴν ἐθνικὴ προπαγάνδα. Ὅταν ἔπεσε ὁ Βενιζέλος στὰ τέλη τοῦ 1920, ἀνετράπη καὶ αὐτὸς καὶ αὐτοεξωρίσθη στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ὅπου διωργάνωσε τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς. Ἐνῷ δὲ εὑρίσκετο στὶς ΗΠΑ, ἐξελέγη οἰκουμενικὸς πατριάρχης καὶ ἐνεθρονίσθη στὴν Κωνσταντινούπολη τὸν Ἰανουάριο 1922. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Κεμάλ, ὁ ῥασοφόρος αὐτὸς πολιτικὸς ὑπεχρεώθη νὰ παραιτηθῇ. Βενιζέλος καὶ Μεταξάκης ὑπῆρξαν συνυπεύθυνοι γιὰ τὴν ἔντονη πολιτικοποίηση και δυτικοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔφθασε στὸ σημεῖο τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ὀρθοδόξου ἡμερολογίου τὸ 1923, ἀπόφαση ἡ ὁποία ἔγινε ἔκτοτε τὸ σύμβολο τῆς θρησκευτικῆς μας παρακμῆς. Μόνη ἐλπὶς ἐπανορθώσεως δὲν εἶναι βεβαίως ἡ ἀπόσχηση παλαιοημερολογιτῶν ἀπὸ τὸ πληγωμένο σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ἡ ἐπαναφορὰ κάποιαν ἡμέρα τοῦ πατρίου ἡμερολογίου μὲ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

γ) Πολιτιστικὴ παρακμή

Τὸ ἐπιστέγασμα τῆς πολιτιστικῆς μας παρακμῆς ἔφθασε τὸ 1981 μὲ τὴν ἔνταξή τῆς Ἑλλάδος στὴν ΕΟΚ ὡς πλῆρες μέλος. Μὲ παραπλήσια ψευδοεπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα καὶ σκοπιμότητες οἱ δυτικόπληκτοι πολιτικοί μας, ὅπως εἶχαν πράξει καὶ μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, θὰ ἐπιβάλουν κάποτε τὴν ἀντικατάσταση τοῦ ἑλληνικοῦ μὲ τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο. Ἤδη ἀπὸ τὸ 1840, ὁ γραικυλισμὸς τοῦ κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν εἶχε ἐκδηλωθῆ σὲ πολιτιστικοὺς τομεῖς ὅπως στὴν μουσική. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ δεχθοῦμε ὅλους τοὺς τρόπους τῆς δυτικῆς μουσικῆς: Στὴν ἐλαφρὰ μουσική, τὶς φόρμες γκαβότα, πόλκα, μπαγιαντέρα, βάλς, φόξ, ταγκό, μπολερό, τσάρλεστον, σουΐνγκ, ῥόκ -Στὴν ἡμικλασικὴ μουσική, τὶς φόρμες καντσονέτα, σερενάτα, βαρκαρόλα, μπαλλάντα, ῥομάντσα, λήντ, ντουέτο, τρίο, κουαρτέτο καὶ τὸ μαζικὸ τετράφωνο χωροδιακὸ τραγούδι.  -Στὴν κλασικὴ μουσική, τὶς φόρμες σόλο, ντουέτο, τρίο, κουαρτέτο, κουϊντέτο, σεξτέτο, σεπτέτο, ὀκτέτο, σουΐτα, σονάτα, κοντσέρτο, συμφωνία, ὄπερα, σέρια, ὄπερα μπούφα, συμφωνικὸ ποίημα χορευτικῆς σκηνῆς. Οἱ πρῶτοι γραικύλοι φιλόμουσοι στὴν χειμερινὴ σαιζὸν τοῦ 1840 -κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας ἐγκαινιάσθηκε τὸ νέο θέατρο τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ ἕναν ἰταλικὸ θίασο  -ἀπόλαυσαν πατεῖς με πατῶ σε 114 παραστάσεις Ντονιτζέττι, Μπελλίνι, καὶ ἄλλων. Καὶ δὲν εἶναι τὸ σημερινὸ λαϊκὸ τραγούδι τοῦ τύπου Θεοδωράκη ποὺ ἠμπορεῖ νὰ ἀνακόψῃ τὸν μουσικὸ παρασιτισμό μας.

Δημήτρης Κιτσίκης

(Αὐτὸ τὸ ἄρθρο, ἐνεκενίασε τὸ πρῶτο τεῦχος τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, Φθινοπώρου 1996. Εἶχε προηγουμένως ἀπορριφθῆ ἀπὸ τὸν ἐκδότη μου Δημήτρη Κόκκινο τῶν ἐκδόσεων Ἀκρίτας ποὺ ὁ ἴδιος μοῦ τὸ εἶχε ζητήσει γιὰ τὸ περιοδικό του, τὸ ὁποῖο ἔφερε τὸν τίτλο, Ἀκρίτας. Τὸ εἶχε θεωρήσει ἀκραῖο καὶ εἶχε ἁπλῶς φοβηθῆ. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ τὰ blogs ἦσαν ἀκόμη ἄγνωστα καὶ ἐπίσης λόγῳ τῆς ἀνόδου στὴν ἐξουσία τοῦ ἀπιθάνου καὶ τόσο ἐπικινδύνου γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ Κώστα Σημίτη, ἀπεφάσισα νὰ βγάλω μὲ μερικοὺς φίλους ἕνα περιοδικὸ ποὺ ὠνομάσαμε Ἐνδιάμεση Περιοχή, τίτλο ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν γνωστή μου γεωπολιτικὴ θεωρία)

2 - Ἡ δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ τοῦ 1946-1949 καὶ τῆς παπαδοπουλικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967-1973

2 - Ἡ δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ τοῦ 1946-1949 καὶ τῆς παπαδοπουλικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967-1973

Ἄν καὶ ἡ παπαδοπουλικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1967-1973 ἐκινεῖτο στὰ γενικὰ πλαίσια τοῦ φασισμοῦ,  ὑπῆρξε ἀποτυχημένη (βλ. τὸ βιβλίο μου, Ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου, 1928-1973, Βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἑστίας, 1981, τὸ κεφαλαῖο:"Ἡ ἀποτυχία τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967", σ.274--303) διότι δὲν εἶχε σαφὲς ἰδεολογικὸ περιεχόμενο, οὔτε τοῦ ἰταλικοῦ, οὔτε τοῦ γερμανικοῦ φασισμοῦ. Τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, ἐκπρόσωπος ἦτο ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Ἀνδρέας Δενδρινός. Μάλιστα ὁ Δενδρινὸς εἶχε παραμερισθῆ ἀπὸ τὸ καθεστὼς τῆς 21ης Ἀπριλίου καὶ εἶχε καταφερθῆ ἐναντίον του μὲ τὸ βιβλίο του ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, Ἡ 21η Ἀπριλίου καὶ πῶς ἀπέτυχε (Ἀθήνα, Ἐλεύθερη Σκέψις, 1977). Ὅμως, παρὰ τὴν ἀποτυχία της, ἡ 21η Ἀπριλίου εἶχε θέσει τὰ θεμέλια κατεδαφίσεως τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος καὶ αὐτὸ ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἀντίθεση τοῦ Κολωνακίου στὸν Παπαδόπουλο ποὺ μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀστῶν ἐμιγκρέδων ἀπὸ τὸ Παρίσι καὶ τὸ Λονδῖνο, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ἐπανόδου τῆς δημοκρατίας, οἰκοδόμησαν τὴν Μεταπολίτευση τοῦ δικομματισμοῦ, δηλαδὴ τὸ πλέον διεφθαρμένο καθεστὼς ποὺ εἶχε γνωρίσει ἡ χώρα ἀπὸ τὸ 1821. Τὸ κόμμα ΛΑΟΣ τοῦ Γιώργου Καρατζαφέρη ὑπῆρξε ἡ κοινοβουλευτικὴ μορφὴ τοῦ μεταπολιτευτικοῦ παπαδοπουλισμοῦ, δηλαδὴ ἀπεῖχε ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο φασισμὸ ὅσο ὁ Συνασπισμὸς ἀπέχει ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο κομμουνισμὸ τοῦ ΚΚΕ.

            Οἱ ἐκλογὲς τῆς 6ης Μαΐου 2012, ἀνέδειξαν κοινοβουλευτικά, γιὰ πρώτη φορά, ἕνα ὀρθόδοξο ἐθνικοσοσιαλιστικὸ κίνημα γερμανικοῦ τύπου, τὴν Χρυσῆ Αὐγή καὶ αὐτὸ ὑπῆρξε  τὸ πλέον σημαντικὸ γεγονὸς αὐτῶν τῶν ἐκλογῶν.  Ἔτσι γιὰ πρώτη φορά, στὴν ἑλληνικὴ πολιτικὴ σκηνὴ ἔχουμε δύο ἀκραῖα ὀρθόδοξα ἰδεολογικὰ κινήματα, τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ τὸ ΚΚΕ. Ἐδῶ δὲν πρόκειται οὔτε γιὰ ἀκροδεξιὰ οὔτε γιὰ ἀκροαριστερὰ κινήματα διότι καὶ τὰ δύο ἀκραῖα αὐτὰ κόμματα εἶναι ἐπαναστατικὰ καὶ κατὰ τῆς ξένης ἐπιβουλῆς, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα εἶναι εἴτε ἀριστερά (μεταρρυθμιστικά) εἴτε δεξιά (συντηρητικά) καὶ ὑπηρετοῦν ξένα συμφέροντα, εἴτε εὐρωπαϊκά, εἴτε ἀγγλοσαξωνικά.

            Πρόκειται γιὰ τὴν δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τῶν δύο ἐπαναστατικῶν ἀντιαστικῶν κινημάτων μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ Ἑλλάδος (ΔΣΕ) καὶ τῆς 21ης Ἀπριλίου. Ἀλλὰ συνεχίζουν τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἀπέραντο μῖσος τὸ ἕνα κατὰ τοῦ ἄλλου, ὑπὸ τὴν μορφὴ ἀκραίου ἀντιφασισμοῦ καὶ ἀκραίου ἀντικομμουνισμοῦ. Αὐτὴ ἡ διαιώνηση τῆς ἀντιπαλότητος τῶν δύο ἄκρων σίγουρα θὰ χρησιμοποιηθῇ γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἀπὸ τὸν ἀστικὸ ἐχθρὸ γιὰ νὰ τὰ κηρύξῃ καὶ τὰ δύο παράνομα μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι δὲν εἶναι δημοκρατικά. Ὁ μόνος τρόπος σήμερα γιὰ νὰ ἀποφευχθῇ μία νέα καπιταλιστικὴ δικτατορία τῆς ἑλληνικῆς ἀστικῆς τάξεως ὑπὸ τὸν μανδύα τῆς δημοκρατίας, ὅπως τὴν ἐγνωρίσαμε στὴν ἐποχὴ τῆς Μεταπολιτεύσεως, τὸ 1974-2012, εἶναι νὰ ἐπιβληθῇ ἐπὶ τῶν δύο ἄκρων, ὁ ἐθνικομπολσεβικισμός, ποὺ θὰ τὰ ὑποχρεώσῃ νὰ συνεργασθοῦν κατὰ τοῦ κοινοῦ ἀστικοῦ ἐχθροῦ, ἀποβάλλοντας τὸν ἀντικομμουνισμὸ καὶ τὸν ἀντιφασισμό. Μόνον ἕνας ἕλλην χαρισματικὸς ἡγέτης, σὰν τὸν Τσάβεζ τῆς Βενεζουέλας ἤ τὸν Πούτιν τῆς Ῥωσίας, θὰ ἦτο σὲ θέση νὰ ἐπιβάλῃ μία τέτοια λύση ποὺ μόνον αὐτὴ θὰ ἠδύνατο νὰ ἀνεξαρτητοποιήσῃ τὴν χώρα καὶ νὰ ἐπανιδρύση τὸ ἀποτυχημένο ἑλληνικὸ κράτος.

(Τὸ κείμενο αὐτὸ ἦταν τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ ἄρθρου τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη ποὺ ἐδημοσιεύθη στὸ Τρίτο Μάτι,τεῦχος 200, Μάϊος 2012, ὑπὸ τὸν τίτλο "ΗΠΑ κατὰ ΕΕ", ἀλλὰ ὁ διευθυντὴς τοῦ περιοδικοῦ ἀπεφάσισε νὰ τὸ ἀποκόψῃ ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ ἄρθρου καὶ νὰ μὴν τὸ δημοσιεύσῃ.Αὐτὴ ἡ σύνηθης πράξη ἀποδεικνύει πόσο ἀπαραίτητοι γιὰ μία κοινωνία εἶναι οἱ ἐλάχιστοι διανοούμενοι ποὺ δὲν στρατεύονται καὶ τολμοῦν νὰ παραμείνουν ἀνεξάρτητοι)

1 - Στόχος τοῦ περιοδικοῦ τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη

Ἐνδιάμεση Περιοχή

Ὁ ΚΑ΄αἰὼν θὰ εἶναι ἑλληνικὸς ἤ δὲν θὰ ὑπάρξῃ. Ἤδη βλέπω τὸν λογιστὴ νὰ καγχάζῃ ἀκούγοντας μία τέτοια πρόταση. Οἱ συναισθηματισμοὶ δὲν εἶναι τὸ φόρτε του. Στόχος ὅμως τοῦ περιοδικοῦ, ἐκφραστοῦ τῆς ἀνατολικῆς παρατάξεως στὸν τόπο μας, εἶναι ἡ ἐξουδετέρωση τῶν λογιστῶν καὶ ἡ κατασκευὴ τῆς κιβωτοῦ τοῦ Νῶε τοῦ ἑλληνισμοῦ. Εἶναι ἡ μετακίνηση τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν περιφέρεια στὸ κέντρο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ σύμπαν, ἀπὸ τὴν ποσοτικὴ ἔννοια τῶν δέκα ἑκατομμυρίων κατοίκων στὴν ποιοτικὴ ἔννοια τοῦ ἑλληνικοῦ παγκοσμισμοῦ. Πλέον συγκεκριμένα, τὸ ἑλληνικὸ μοντέλο δὲν δύναται νὰ εἶναι ἰμπεριαλιστικό, ἐπεκτατικό, σωβινιστικό, διότι αὐτὲς οἱ ἔννοιες προϋποθέτουν ὁριοθέτηση τοῦ ἑλληνισμοῦ, δηλαδὴ τὴν περιχάραξή του, ὁ ἑλληνισμὸς εὑρισκόμενος ἐντὸς πλαισίου καὶ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος ἐκτός. Ὁ ἑλληνισμὸς ὅμως δὲν ἐπεκτείνεται ἀπὸ κάποιο κέντρο, ὅπως ἡ θεϊκὴ ἀγάπη εἶναι ὁ κόσμος. Μὲ ὅπλο τὴν ἑλληνικὴ διαλεκτικὴ σκέψη, τὴν ὁποία μᾶς ἐχάρισε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ πορευόμεθα πρὸς τὴν ἀλήθεια, γνωρίζομε πὼς ὅπως ὁ Θεὸς εἶναι συνάμα σύμπαν καὶ κέντρο – ὡς πρόσωπο – ἔτσι καὶ ὁ ἑλληνισμὸς δὲν παύει ὡς σύμπαν νὰ εἶναι καὶ κέντρο. Αὐτὸ τὸ γεωγραφικὸ κεντρικὸ πρόσωπο τοῦ ἑλληνισμοῦ εὑρίσκεται ἐντὸς τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς καὶ ἐπεκτείνεται μεταξὺ Ἀδριατικῆς καὶ Καυκάσου, πρόσωπο σήμερα διχασμένο καὶ συνεπῶς ἀναποτελεσματικό, ἀλλὰ ποὺ μὲ τὴν μελλοντικὴ συγκρότηση τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας, θὰ ἐπανασυνταχθῆ, θὰ ἀποβάλῃ τὸν γραικυλισμὸ ὡς καὶ τὸν τουρκυλισμό, καὶ θὰ δυνηθῆ ὡς ὁλοκληρωμένο πρόσωπο νὰ εἶναι παρὸν παντοῦ. Καὶ ἡ Εὐρώπη δὲν θὰ δυνηθῆ νὰ γίνῃ ἑλληνικὴ ἐὰν προηγουμένως δὲν ἐξαλειφθῆ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὁ γραικυλισμός. Φυσικὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι πῶς εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὸν σημερινὸ φασουλῆ Ῥωμηό, ὅπως τὸν ἀπεκάλεσε ὁ Παλαμᾶς, νὰ ξεπηδήσῃ ὁ ἄρχων τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ θὰ ἡγηθῆ τοῦ πλανήτου. Τοῦτο τὸ περιοδικὸ προσπαθεῖ νὰ δώσῃ τὴν γνώση ποὺ θὰ ἐπιτρέψῃ τὴν ἐπαναστατικὴ ἀνατροπὴ τῆς δομῆς τοῦ σημερινοῦ γελοίου κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὴν οἰκοδόμηση ἐθνικοῦ καθεστῶτος.

(Ἀπὸ τὸ κύριο ἄρθρο τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, τεῦχος 9, Φθινόπωρο 1998, σ.2)