288 - Φωνὴ ἀπελπισίας

Παττακός(1968) καὶ Παπαδόπουλος(1971)

ὑπὲρ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας

288 -  Φωνὴ ἀπελπισίας

Ἐνώπιον τῆς καταρρεύσεως τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας πιέζομα ἀφόρητα ἀπὸ τοὺς νέους ἕλληνες ἐπιστήμονες τοῦ ἐξωτερικοῦ νὰ ἐκπέμψω ἕνα ἠχηρὸ SOS ἀπὸ τὸ κατάστρωμα τοῦ ἑλλαδικοῦ σκάφους ποὺ βυθίζεται αὔτανδρo. Μοῦ γράφουν ἀπεγνωσμένα ἕλληνες συνάδελφοι ἀπὸ τὰ πολλὰ πανεπιστήμια τῆς Ἑσπερίας ὅπου ἔχουν εὕρει καταφύγιο, ὅτι  ἀπὸ τὸ 2009 ἔχουν μεταναστεύσει 250 χιλιάδες παραγωγικῶν ἡλικιῶν στὴν Δύση καὶ ὅτι αὐτοὶ δὲν θέλουν νὰ γίνουν οἱ σύγχρονοι περιπλανώμενοι ἑβραῖοι.

            Ἡ ἐξωτερική μας πολιτικὴ εἶναι ἀνερμάτιστη. Καὶ ὅμως ὑπάρχει μία σταθερὴ γεωγραφία ἀνὰ τῶν αἰώνων, ἀπὸ τὴν ἐποχή τοῦ Ὁμήρου, τὸ Αἰγαῖο. Ἡ τελευταία προσφυγικὴ κρίση μᾶς τὴν ὑπενθύμισε. Εἶναι ἀδύνατον νὰ σταθεροποιηθῇ ἕνας πολιτικὸς ὀργανισμὸς κατέχοντας μόνον τὴν μία ἀπὸ τὶς δύο ὄχθες τοῦ Αἰγαίου. Σύνορο ποὺ νὰ πληγώνῃ τὸ Αἰγαῖο, σκίζοντάς το κατὰ μῆκος του, ἀπεδείχθη κάθε φορὰ καταστροφικό.

            Ῥούμελη καὶ Ἀνατολία, Ἑλλὰς καὶ Τουρκία, ὑπῆρξαν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Τροίας οἱ δύο πνεύμονες ζωῆς, μὲ τὸ Αἰγαῖο ὡς τραχεῖα νὰ τοὺς ἐπιτρέπῃ τὴν ἀναπνοή. Μὲ πληγωμένη τὴν τραχεῖα ἡ Ἑλλὰς ὅπως καὶ ἡ Τουρκία δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ ἡρεμήσουν. Στὸ παρελθὸν οἱ αὐτοκρατορίες ἐξησφάλιζαν τὴν ἑνότητα καὶ συνεπῶς τὴν εὐημερία τοῦ ὀργανισμοῦ. Μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ μόνη λύση παραμένει ἡ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία, ὅραμα τοῦ Βενιζέλου καὶ πολλῶν ἄλλων ἑλληνικῶν καὶ τουρκικῶν κυβερνήσεων.

            Τὰ ὑπουργεῖα ἐξωτερικῶν τῶν δύο χωρῶν πρέπει νὰ ξεπεράσουν τὴν δυσπιστία γιὰ τὶς προθέσεις τοῦ γείτονος καὶ νὰ προχωρήσουν μὲ ἐπαναστατικὴ νοοτροπία, πέραν τῆς συνεργασίας, σὲ μία οὐσιατικὴ ἕνωση, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν Κύπρο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὰ μέχρι σήμερα ἄλυτα προβλήματα, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ προσφυγικοῦ θὰ ἠμπορέσουν νὰ εὕρουν τὴν πρέπουσα λύση.

Ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη  εὑρίσκεται σὲ βαθιὰ κρίση καὶ μία ἐνδεχομένη διάλυσή της θὰ μᾶς ἀφήσῃ ὀρφανοὺς καὶ ἀπροστάτευτους. Χωρὶς ἡνωμένο Αἰγαῖο ὑπὸ τὴν ὀμπρέλα τοῦ ΝΑΤΟ, κινδυνεύουν καὶ οἱ δύο ὄχθες, μαζὶ καὶ ἡ Κύπρος, νὰ εἰσέλθουν σὲ μία περίοδο ἀποσταθεροποιήσεως ἕως καὶ διαμελισμοῦ.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 24 Μαρτίου 2016

8 -Περιμένοντας τὴν νέα χούντα

8 -Περιμένοντας τὴν νέα χούντα

Ἡ κραυγὴ τοῦ Καβάφη, τὸ 1900, «περιμένοντας τοὺς βαρβάρους» ἦταν κραυγὴ τοῦ λαβωμένου ἀστοῦ ποὺ δὲν ἤλπιζε πλέον στὴν σωτηρία τῆς τάξεώς του καὶ συνεπῶς οἱ βάρβαροι ἦσαν καὶ αὐτοὶ «μία κάποια λύσις». Τὸ 1967, ἡ ἑλληνικὴ ἀστικὴ τάξη ἐπερίμενε τοὺς βαρβάρους καὶ ἦλθαν,  ἀλλὰ μόνον οἱ μικροί, οἱ συνταγματάρχες ποὺ ἐπρόφθασαν τοὺς μεγάλους, τοὺς στρατηγούς. Ἔφυγαν λοιπὸν οἱ ἀστοὶ στὸ Λονδῖνο καὶ τὸ Παρίσι, ἐπειδή, ὅπως ἐδήλωνε ὁ Πέτρος Γαρουφαλιᾶς, «αὐτοὺς τοὺς μικροὺς ἀξιωματικούς, Δημήτρη, οὐδεὶς στὸ Κολωνάκι τοὺς ἐγνώριζε ὅπως τοὺς δικούς μας τοῦ Μεσοπολέμου ποὺ κάθε ἑξάμηνο ἔκαμαν πραξικόπημα μὲ τὴν ἀνοχή μας. Αὐτοὶ κατέφθασαν ἀπὸ τὶς φτωχογειτονιὲς καὶ ἔπραξαν χωρὶς νὰ μᾶς ῥωτήσουν». Ἔφυγαν λοιπὸν οἱ Κολωνακιῶτες στὴν Ἑσπερία καὶ ἔμειναν ἐκεῖ ἑπτὰ χρόνια σὲ χειμερινὴ νάρκη καὶ ἐπανῆλθαν «στὰ βαγόνια τοῦ ξένου», ἀποψυγμένοι κι ἀπαράλακτοι ὅπως πρὸ τοῦ 1967 καὶ ὑπὸ τὰ παραπλανητικὰ συνθήματα τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας, ξανάρχισαν τὰ ἴδια καὶ χειρότερα, χωρὶς οὔτε φυσικὰ λαϊκὴ κυριαρχία νὰ  ἐμπεδώσουν ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς. Τὸ ἴδιο τὸ Κολωνάκι τοῦ παρελθόντος ἐβυθίσθη σὲ ἕναν τριτοκοσμικὸ καπιταλισμὸ τῆς ἀρπαχτῆς. Καὶ ἔτσι ἐφθάσαμε στὸ 2009, 35 χρόνια μετά, νὰ προτείνῃ τὸ Κολωνάκι νὰ πωλήσῃ τὴν Ἀκρόπολη στοὺς Ἄγγλους γιὰ νὰ εὕρη χρήματα καὶ νὰ κτίσῃ πολυτελῆ τουαλέτα νὰ ἀφοδεύσῃ ἐν μέσῳ τῆς πλατείας, συμφώνως μὲ τὴν συνταγὴ τῶν μεγαλοϊατρῶν της. Στὴν Αἴγυπτο οἱ βάρβαροι κατέφθασαν μὲ τὸν Νάσερ τὸ 1954 καὶ σήμερα ἡ αἰγυπτιακὴ ἀστικὴ τάξη κουκουλώνεται ὑπὸ τὴν ἀμφίβολη θαλπωρὴ τοῦ πρώην ἀξιωματικοῦ τῆς ἀεροπορίας Μουμπάρακ, ἐνῷ τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα τῆς Αἰγύπτου παραμένει ἐκτὸς νόμου καὶ ἐκφράζεται μέσῳ ἑνὸς ἄλλου κόμματος τύπου ΕΔΑ. Τὸ 1967, ὁ Ἄνδρέας Παπανδρέου, ὅπως καὶ οἱ συνταγματάρχες ἐπηρεάζοντο ἀπὸ τριτοκοσμικὰ νασερικὰ πρότυπα, τὰ ὁποῖα πρὶν ἀπὸ τὸ 1973 ὅπως καὶ μετὰ τὸ 1974 ἐχάθησαν ἄδοξα στὰ ἕλη τοῦ λαϊκισμοῦ. Τώρα ὁ Γιῶργος θέλει ἁπλῶς νὰ ἐπισκευάσῃ τὸ τριτοκοσμικὸ ἑλληνικὸ καπιταλιστικὸ σαπιοκάραβο γιὰ νὰ ὁμοιάζῃ μὲ προηγμένο καπιταλιστικὸ ὄχημα. Ἀλλὰ πλέον εἶναι πολὺ ἀργά. Τὸ Κολωνάκι παρασείρεται στὸν τάφο του μὲ τὴν πλήρη εὐθύνη τῆς ἀνευθύνου φιλελευθέρας πολυλογίας του τοῦ ὑποβαθμισμένου ἀστικοῦ της κόσμου, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν περιορισμένη εὐθύνη ἑνὸς Στρατῆ Τσίρκα ποὺ ἐπέμενε νὰ ἔχῃ στέκι ἕνα κουτούκι στὸ Κολωνάκι ὅπου ἐξέθετε τὶς διανοουμενίστικες δημοκρατικὲς ἀερολογίες τῶν ἀριστεροκολωνακιωτῶν, προσχωρῶντας στὸ ΚΚ Ἐσωτερικοῦ. Ὅταν ὁ αἰγυπτιώτης Τσίρκας, ποὺ εἶχε τόσο ἔξοχα καταλάβει τὸν Καβάφη, ἀπεβίωσε στὴν Ἀθήνα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1980, σὲ ἡλικία 68 ἐτῶν, στὰ χέρια τῶν κολωνακιωτῶν ἰατρῶν του, ἡ φάρσα τῆς μεταπολιτεύσεως ἦταν πλέον ἐμφανής γιὰ τοὺς ὀλίγους. Ἀκολούθησαν ὁ ἀκατάσχετος λαϊκισμὸς τοῦ Ἀνδρέα, οἱ ἑλληνικὲς στατιστικὲς τοῦ Σημίτη, ἡ ἑπανίδρυση τοῦ κράτους τοῦ μπεμπέκου Καραμανλῆ καὶ τέλος ἡ πλήρης κατάρρευση τοῦ 2009. Κάτι ὅμως θετικὸ προέκυψε. Τὸ ΚΚΕ ἔβαλε μυαλὸ, ἀναδιωργανώθηκε καὶ εἶναι πλέον ἔτοιμο νὰ περάσῃ στὴν παρανομία ἐνῷ ὁ ΓΑΠ, ὡς νέος ἀδιάφθορος Ῥοβεσπιέρρος, φοβερίζει χωρὶς ἀποτέλεσμα τὸ Κολωνάκι μὲ ἀφόρητους φόρους γιὰ βουτυρόπαιδα, τὸ ὁποῖο αἰσθανόμενο πολιορκημένο ἀπὸ τὰ ἀριστερὰ ὅπως καὶ ἀπὸ τὰ δεξιά του, ἐτοιμάζει μία νέα χούντα ποὺ θὰ ἱσχυρισθῇ τὸ ὀξύμωρον ὅτι σώζει τοὺς διὰ βίου κολωνακιῶτες δωσιλόγους ἀπὸ τοὺς ξένους! Διότι, Ἡ ἑλληνικὴ ἀστικὴ τάξη σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ΚΚΕ, δὲν ἔβαλε μυαλό. Λοιπόν, ὄχι εἰρηνικὴ συνύπαρξη ἀλλὰ πόλεμος μέχρι ἐσχάτων. Πραξικόπημα μὲ χούντα ναί, ἀλλὰ πρὸς ὄφελος τῆς ἐργατικῆς τάξεως. Ὄχι Πινοσὲτ ἀλλὰ Κάστρο. Καὶ ἡ χούντα γιὰ νὰ εἶναι λαϊκή, πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ νὰ χρησιμοποιήσῃ ὅπλα ποὺ θὰ χειρίζονται νέα παιδιὰ ἀκόμη καὶ ἐνσωματωμένων Ἀλβανῶν σὲ μία χώρα γερόντων.

Δημήτρης Κιτσίκης

ΙΕ΄ (57) σελ. 1                   ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ   ΠΕΡΙΟΧΗ                  ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ   2010     

2 - Ἡ δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ τοῦ 1946-1949 καὶ τῆς παπαδοπουλικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967-1973

2 - Ἡ δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ τοῦ 1946-1949 καὶ τῆς παπαδοπουλικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967-1973

Ἄν καὶ ἡ παπαδοπουλικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1967-1973 ἐκινεῖτο στὰ γενικὰ πλαίσια τοῦ φασισμοῦ,  ὑπῆρξε ἀποτυχημένη (βλ. τὸ βιβλίο μου, Ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου, 1928-1973, Βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἑστίας, 1981, τὸ κεφαλαῖο:"Ἡ ἀποτυχία τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967", σ.274--303) διότι δὲν εἶχε σαφὲς ἰδεολογικὸ περιεχόμενο, οὔτε τοῦ ἰταλικοῦ, οὔτε τοῦ γερμανικοῦ φασισμοῦ. Τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, ἐκπρόσωπος ἦτο ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Ἀνδρέας Δενδρινός. Μάλιστα ὁ Δενδρινὸς εἶχε παραμερισθῆ ἀπὸ τὸ καθεστὼς τῆς 21ης Ἀπριλίου καὶ εἶχε καταφερθῆ ἐναντίον του μὲ τὸ βιβλίο του ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, Ἡ 21η Ἀπριλίου καὶ πῶς ἀπέτυχε (Ἀθήνα, Ἐλεύθερη Σκέψις, 1977). Ὅμως, παρὰ τὴν ἀποτυχία της, ἡ 21η Ἀπριλίου εἶχε θέσει τὰ θεμέλια κατεδαφίσεως τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος καὶ αὐτὸ ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἀντίθεση τοῦ Κολωνακίου στὸν Παπαδόπουλο ποὺ μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀστῶν ἐμιγκρέδων ἀπὸ τὸ Παρίσι καὶ τὸ Λονδῖνο, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ἐπανόδου τῆς δημοκρατίας, οἰκοδόμησαν τὴν Μεταπολίτευση τοῦ δικομματισμοῦ, δηλαδὴ τὸ πλέον διεφθαρμένο καθεστὼς ποὺ εἶχε γνωρίσει ἡ χώρα ἀπὸ τὸ 1821. Τὸ κόμμα ΛΑΟΣ τοῦ Γιώργου Καρατζαφέρη ὑπῆρξε ἡ κοινοβουλευτικὴ μορφὴ τοῦ μεταπολιτευτικοῦ παπαδοπουλισμοῦ, δηλαδὴ ἀπεῖχε ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο φασισμὸ ὅσο ὁ Συνασπισμὸς ἀπέχει ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο κομμουνισμὸ τοῦ ΚΚΕ.

            Οἱ ἐκλογὲς τῆς 6ης Μαΐου 2012, ἀνέδειξαν κοινοβουλευτικά, γιὰ πρώτη φορά, ἕνα ὀρθόδοξο ἐθνικοσοσιαλιστικὸ κίνημα γερμανικοῦ τύπου, τὴν Χρυσῆ Αὐγή καὶ αὐτὸ ὑπῆρξε  τὸ πλέον σημαντικὸ γεγονὸς αὐτῶν τῶν ἐκλογῶν.  Ἔτσι γιὰ πρώτη φορά, στὴν ἑλληνικὴ πολιτικὴ σκηνὴ ἔχουμε δύο ἀκραῖα ὀρθόδοξα ἰδεολογικὰ κινήματα, τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ τὸ ΚΚΕ. Ἐδῶ δὲν πρόκειται οὔτε γιὰ ἀκροδεξιὰ οὔτε γιὰ ἀκροαριστερὰ κινήματα διότι καὶ τὰ δύο ἀκραῖα αὐτὰ κόμματα εἶναι ἐπαναστατικὰ καὶ κατὰ τῆς ξένης ἐπιβουλῆς, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα εἶναι εἴτε ἀριστερά (μεταρρυθμιστικά) εἴτε δεξιά (συντηρητικά) καὶ ὑπηρετοῦν ξένα συμφέροντα, εἴτε εὐρωπαϊκά, εἴτε ἀγγλοσαξωνικά.

            Πρόκειται γιὰ τὴν δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τῶν δύο ἐπαναστατικῶν ἀντιαστικῶν κινημάτων μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ Ἑλλάδος (ΔΣΕ) καὶ τῆς 21ης Ἀπριλίου. Ἀλλὰ συνεχίζουν τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἀπέραντο μῖσος τὸ ἕνα κατὰ τοῦ ἄλλου, ὑπὸ τὴν μορφὴ ἀκραίου ἀντιφασισμοῦ καὶ ἀκραίου ἀντικομμουνισμοῦ. Αὐτὴ ἡ διαιώνηση τῆς ἀντιπαλότητος τῶν δύο ἄκρων σίγουρα θὰ χρησιμοποιηθῇ γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἀπὸ τὸν ἀστικὸ ἐχθρὸ γιὰ νὰ τὰ κηρύξῃ καὶ τὰ δύο παράνομα μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι δὲν εἶναι δημοκρατικά. Ὁ μόνος τρόπος σήμερα γιὰ νὰ ἀποφευχθῇ μία νέα καπιταλιστικὴ δικτατορία τῆς ἑλληνικῆς ἀστικῆς τάξεως ὑπὸ τὸν μανδύα τῆς δημοκρατίας, ὅπως τὴν ἐγνωρίσαμε στὴν ἐποχὴ τῆς Μεταπολιτεύσεως, τὸ 1974-2012, εἶναι νὰ ἐπιβληθῇ ἐπὶ τῶν δύο ἄκρων, ὁ ἐθνικομπολσεβικισμός, ποὺ θὰ τὰ ὑποχρεώσῃ νὰ συνεργασθοῦν κατὰ τοῦ κοινοῦ ἀστικοῦ ἐχθροῦ, ἀποβάλλοντας τὸν ἀντικομμουνισμὸ καὶ τὸν ἀντιφασισμό. Μόνον ἕνας ἕλλην χαρισματικὸς ἡγέτης, σὰν τὸν Τσάβεζ τῆς Βενεζουέλας ἤ τὸν Πούτιν τῆς Ῥωσίας, θὰ ἦτο σὲ θέση νὰ ἐπιβάλῃ μία τέτοια λύση ποὺ μόνον αὐτὴ θὰ ἠδύνατο νὰ ἀνεξαρτητοποιήσῃ τὴν χώρα καὶ νὰ ἐπανιδρύση τὸ ἀποτυχημένο ἑλληνικὸ κράτος.

(Τὸ κείμενο αὐτὸ ἦταν τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ ἄρθρου τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη ποὺ ἐδημοσιεύθη στὸ Τρίτο Μάτι,τεῦχος 200, Μάϊος 2012, ὑπὸ τὸν τίτλο "ΗΠΑ κατὰ ΕΕ", ἀλλὰ ὁ διευθυντὴς τοῦ περιοδικοῦ ἀπεφάσισε νὰ τὸ ἀποκόψῃ ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ ἄρθρου καὶ νὰ μὴν τὸ δημοσιεύσῃ.Αὐτὴ ἡ σύνηθης πράξη ἀποδεικνύει πόσο ἀπαραίτητοι γιὰ μία κοινωνία εἶναι οἱ ἐλάχιστοι διανοούμενοι ποὺ δὲν στρατεύονται καὶ τολμοῦν νὰ παραμείνουν ἀνεξάρτητοι)