30 - Περὶ τρομοκρατῶν

30 - Οἱ Δίκαιοι καταδικάζονται ἀπὸ τὴν Δικαιοσύνη

Περὶ τρομοκρατῶν

(Τὸ παρακάτω κείμενο ἐδημοσιεύθη στὸ περιοδικὸ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ (τεῦχος 30, χειμώνας 2003-2004)

Οἱ ἱστορικοὶ δὲν πτοοῦνται οὔτε φιμώνονται. Οἱ ἀστυνομικοί, τὰ λυκόσκυλα, οἱ δικαστές, ὅλοι ὅσοι ὑπηρετοῦν τὴν ἐξουσία δὲν εὐθύνονται βέβαια γιὰ τὸ νομοθετικὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο τὸ κράτος τοὺς ὑποχρεώνει νὰ κινοῦνται, ἀλλὰ οἱ ἱστορικοὶ ὡς διανοούμενοι δὲν εἶναι ὑπάλληλοι οὔτε δημοσιογράφοι τῆς ἐξουσίας καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμα τοῦ μεγίστου τῶν διανοουμένων, τοῦ Σωκράτους. Γιωτόπουλε, Κουφοντῖνα καὶ οἱ σύντροφοί σας, καταδικασθήκατε σὲ ἰσόβια ἐπειδὴ ὡς λαϊκοὶ ἀγωνιστὲς ἐπλήξατε τὸν ξένο Ἀγγλοσάξωνα δυνάστη καὶ τὸν ἐσωτερικὸ συνεργάτη του. Ὅμως δὲν καταφέρατε νὰ πλήξετε ἀρκετὰ ὑψηλά, ἀπ’ ὅ,τι ἐδήλωσαν οἱ κατήγοροί σας προτρέποντας τοὺς συνεχιστές σας νὰ εἶναι πιὸ ἀποτελεσματικοί. Μεγαλύτερη ἀποτελεσματικότητα εἶχε ἡ ἑβραϊκὴ 17Ν ποὺ ὠνομάζετο Ἰργκούν καὶ ποὺ σὲ πέντε χρόνια, ἀπὸ τὸ 1943 μέχρι τὸ 1948 ὠργάνωσε 200 τρομοκρατικὲς ἐπιχειρήσεις, ὅταν δὲ ἀνετίναξε τὸ 1946 τὸ ξενοδοχεῖο King David  στὴν Ἱερουσαλήμ, ἐσκότωσε 91 ἄτομα, δηλαδὴ 28 Ἄγγλους, 41 Ἄραβες, 17 Ἑβραίους καὶ 5 ἄλλους, ἐνῷ ὁλόκληρη ἡ νότιος πτέρυγα τοῦ ξενοδοχείου μὲ τοὺς ἑπτὰ ὀρόφους κατεστράφη τελείως. Ὁ δὲ Μενάχεμ Μπέγκιν, ὑπεύθυνος τῆς τρομοκρατικῆς αὐτῆς πράξεως καὶ ἀρχηγὸς τῆς Ἰργκοὺν ἔγινε πρωθυπουργὸς τοῦ Ἰσραὴλ τὸ 1977 μέχρι τὸ 1982 καὶ τοῦ ἐδόθη τὸ 1978 τὸ Νομπὲλ Εἰρήνης! Φαντασθεῖτε νὰ εἶχαν συγκεντρώσει σὲ ἕναν χῶρο τοὺς συγγενεῖς τῶν 91 θυμάτων τῆς τρομοκρατικῆς πράξεως οἱ δικαστικὲς ἀρχές, γιὰ νὰ κατηγορήσουν τὸν Μπέγκιν γιὰ ἐγκληματία κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου ὑπὸ τὰ ἀπαξιωτικὰ σχόλια τῶν δημοσιογράφων τοῦ κατεστημένου, ὅπως αὐτὸ ἔγινε μὲ τοὺς Γιωτόπουλο-Κουφοντῖνα! 

Ὁ Γάλλος Ἀλβέρτος Καμύ -Albert Camus (1913-1960)- Νομπὲλ λογοτεχνίας τοῦ 1957, ὑπῆρξε σωστὸς δημοσιογράφος καὶ ἀγωνιστής. Τὸ θεατρικό του ἔργο γιὰ τοὺς τρομοκράτες ποὺ ἀνεβάσθηκε στὸ Παρίσι στὶς 15 Δεκεμβρίου 1949, ἔχει τίτλο Les Justes – οἱ Δίκαιοι. Εἶναι βασισμένο σὲ πραγματικὸ γεγονός : Τὸν Φεβρουάριο 1905, στὴν Μόσχα μία ὁμάδα τρομοκρατῶν τοῦ κόμματος τῶν SR τῶν Σοσιαλιστῶν-Ἐπαναστατῶν, ἔρριξε μία βόμβα κατὰ τοῦ ἀρχιδουκὸς Σεργίου, θείου τοῦ τσάρου. Σημειωτέον ὅτι ἡ ρωσικὴ κοινωνία τοῦ 1905 ἦταν στὴν οὐσία πιὸ ἐλεύθερη ἀπὸ τὴν σημιτικὴ  κοινωνία τοῦ 2003 καὶ οὕτως ἤ ἄλλως τὸ ἐπιχείρημα τῶν δημοσιογράφων τοῦ κατεστημένου ὅτι στὴν Ἑλλάδα τῆς μεταπολιτεύσεως δὲν δικαιολογεῖται τρομοκρατία ἐπειδὴ ἡ κοινωνία εἶναι δημοκρατική, δὲν εὐσταθεῖ : τὸ κάθε κατεστημένο αὐτοανακηρύσσεται δημοκρατικὸ ἀλλὰ οἱ ἀντιφρονοῦντες κρίνουν καὶ ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ἡ ἐπαναστατικὴ βία εἶναι πάντα θεμιτή, ἐνῷ φυσικὰ οἱ νόμοι οἱουδήποτε κράτους τὴν καταδικάζουν. Παρακάτω δίδουμε χαρακτηριστικοὺς διαλόγους τοῦ ἔργου αὐτοῦ ποὺ ἐκτυλίσσονται στὴν γιάφκα τῶν τρομοκρατῶν καὶ ποὺ ἐπάρθησαν ἀπὸ τὴν ἔκδοση : Les Justes, Paris, Gallimard, 1950. (Ἀκολουθοῦν τὰ ἐν λόγῳ ἀποσπάσματα).

     Δημήτρης Κιτσίκης                     13 Φεβρουαρίου 2013