278 - Ὁ πνευματικὸς θάνατος τοῦ Τσίπρα

278 - Ὁ πνευματικὸς θάνατος τοῦ Τσίπρα

Τὸ κράτος τῶν Ἀθηνῶν εἶναι ἀκέφαλο ἐν μέσῳ σφοδροῦ κοινωνικοῦ πολέμου. Στὴν ἐσωτερικὴ ὅπως καὶ στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική του, σύρεται ἀπ’εὐθείας ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν μεγάλων δυνάμεων χωρὶς κἄν νὰ μεσολαβῇ ἕνας ἔστω καὶ φασουλῆς πρωθυπουργός. Τὸ ὄνομα Τσίπρας πλανᾶται ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴν ἑλλαδικὴ γῆ ὡς φάντασμα κάποιας ἄλλης ἐποχῆς ὅταν τὸ κρατίδιο τοῦ 1832 ἦταν περίγελο στοὺς ἀγρότες τῆς Πελοποννήσου καὶ τὰ σαλόνια τοῦ Παρισιοῦ. Τσίπρας θυμίζει κοῦκλα στὸ πανὶ τοῦ Καραγκιόζη. Τσίπρας πάντα γελαστὸς ὅταν οἱ θεατὲς γιουχαΐζουν ὄρθιοι τὴν ἀγανάκτησή τους γιὰ τὸ θλιβερὸ θέαμα. Τὸν εἰρωνεύονται στὶς Βρυξέλλες, τὸν κοιτάζει περιπεκτικὰ ὁ Νετανιάχου.

Στὸ κουκλοθέατρο τῆς Εὐρώπης τρώει  καρπαζιὲς καὶ γελᾷ σαχλά. Τοῦ λένε ὅτι θὰ τὸν διώξουν ἀπὸ τὸ Σένγκεν ἐὰν δὲν μετατρέψῃ τὸ ξέφραγκο ἀμπέλι του σὲ στρατόπεδο συγκεντρώσεως ἑκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων-μεταναστῶν καὶ αὐτὸς μιλᾷ σὰν τὴν κυρὰ Τασία. Πιστεύει ὅτι ἡ Μέρκελ τὸν ἐρωτεύθηκε καὶ καμαρώνει χωρὶς γραβάτα.

Στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ἁπλῶς, σὰν κουρδισμένο ζόμπι, ὁ Τσίπρας συνεχίζει τὴν ἀμερικανικὴ πολιτικὴ κατεδαφίσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ συγκροτήσεως φράγματος στὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη κατὰ τῆς Ῥωσίας. Τὸν παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμοὺντ Ἀμπὰς τὸν δέχεται στὴν Ἀθήνα, ἐπειδὴ ἡ Ἀμερικὴ ἐπιθυμεῖ νὰ ὑπάρχῃ ἕνα στοιχειῶδες παλαιστινιακὸ κράτος γιὰ νὰ ἐλέγξῃ κάπως τὴν ἀνεξέλεγκτη πολιτικὴ τοῦ συμμάχου της Ἰσραὴλ καὶ ἐπειδὴ εἶναι σημαντικὴ ἡ παρουσία τῆς παλαιστινιακῆς διασπορᾶς ἀνὰ τὸν κόσμο ὑπὸ ἀμερικανικὴ ὀμπρέλλα.

Ταυτοχρόνως ὅμως, μὲ τὶς ἐπανειλημμένες ἐπισκέψεις του στὸ Ἰσραήλ, ὁ Τσίπρας συνεχίζει τὴν πολιτικὴ Σαμαρᾶ καὶ ὅλων τῶν προηγουμένων κυβερνήσεων, στρατηγικῆς καὶ οἰκονομικῆς συμμαχίας μὲ τὸν Νετανιάχου, ἐξασφαλίσεως τοῦ γεωπολιτικοῦ φράγματος κατὰ τῆς Ῥωσίας στὸν Βορρᾶ καὶ τῶν Ἀράβων στὸν Νότο, μὲ τὴν ἐξαίρεση τῆς Αἰγύπτου ποὺ πάντα ξεχώριζε ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ἀραβικὰ κράτη, μαζὶ μὲ τὴν Ἰορδανία, λόγῳ τοῦ χριστιανικοῦ καὶ ἑλληνικοῦ τους παρελθόντος

Ὅπως ἔγραφε ὁ Ἠσαΐας Κωνσταντινίδης, στὸ βιβλίο του, Δημήτρης Κιτσίκης. Γεωπολιτικὴ βιογραφία (Ἀθήνα, 2013), «τὸ γεωπολιτικὸ τρίγωνο Ἑλλάδος-Τουρκίας-‘Ισραήλ –καὶ στὴν μέση ἡ Κύπρος- εἶναι ἀπαραίτητο καὶ γιὰ ἕναν ἐπιπρόσθετο λόγο. Διότι  ἑλληνοτουρκισμὸς καὶ ἑβραϊσμὸς ἔχουν μία πιὸ βαθιὰ ἀνάγκη συμπήξεως τῶν δυνάμεών τους, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅ,τι αἰσθάνονται περικυκλωμένοι ἀπὸ δύο ἀνταγωνιστικὲς πραγματικότητες: τὸν σλαυϊσμὸ τοῦ Βορρᾶ καὶ τὸν ἀραβισμὸ τοῦ Νότου».

Ὁ ἰσλαμιστὴς τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων Ἔρντογαν εἶχε πάρει τὴν πρωτοβουλία νὰ διακόψῃ τὶς σχέσεις τῆς χώρας του μὲ τὸ Ἰσραήλ, τὸ 2009-2010, κάτι ποὺ ἐπέτρεψε στὴν Ἑλλάδα, ἀμέσως νὰ συνδεθῇ μὲ τὸ Ἰσραήλ, ποὺ δὲν θὰ εἶχε πραγματοποιήσει ἐὰν ὁ παραδοσιακός της τουρκικὸς ἐχθρὸς ἐσυνέχιζε νὰ ἐρωτοτροπῇ μὲ τὸ Ἰσραήλ. Ἔτσι, καὶ ἐφ’ὅσον ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῶν ΗΠΑ ἦταν ἡ πραγματοποίηση τοῦ τριγώνου Ἑλλάδος-Ἰσραήλ-Τουρκίας , μία ἐπάνοδος τῆς Τουρκίας στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἰσραὴλ μετὰ τὴν πτώση τοῦ μισητοῦ γιὰ τὴν Οὐασιγκτῶνα Ἔρντογαν, θὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ ποθητὸ τρίγωνο. Στὰ τέλη Ἰανουαρίου 2016, ἡ πραγματοποίηση τοῦ τριμεροῦς ἐνεργιακοῦ κόμβου Ἑλλάδος-Κύπρου-Ἰσραήλ, ἐπέτρεψε μὲ τὸν κεντρικὸ ῥόλο ποὺ καλεῖται νὰ παίξῃ ἡ Κύπρος, νὰ εἰσχωρήσῃ καὶ πάλι ἡ Τουρκία στὴν πολυμερῆ αὐτὴ συμμαχία, μέσῳ τοῦ τουρκοκυπριακοῦ τμήματος, στὴν βάση ἑνὸς μελλοντικοῦ σχεδίου Ἀννάν.

Μέσῳ τοῦ ἑλληνικοῦ ξέφραγκου ἀμπελιοῦ, ἡ Ἀμερικὴ ἀπὸ καιρό, ἀποσυνθέτει ὅλες τὶς δομὲς τῆς ΕΕ μὲ τελευταῖο ὅπλο τὴν ἀσύλληπτη σὲ μέγεθος εἰσβολὴ μεσανατολικῶν μεταναστῶν, μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν παρηκμασμένων Ἑλλήνων ποὺ ἀντί νὰ ἀκολουθήσουν τὶς ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρώπης ποὺ ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη κλείνει –καὶ σωστά- τὰ σύνορα της στοὺς μετανάστες, προσπαθοῦν ἀκόμη καὶ νὰ κατεδαφίσουν τὸν φράκτη στὸν Ἔβρο γιὰ νὰ εἰσέρχονται ἐλεύθερα οἱ μετανάστες στὴν Ἑλλάδα, μήπως καὶ πάρουν τὸ βραβεῖο Νομπὲλ εἰρήνης γιὰ τὴν μεγάλη τους καρδιά!

Ἔτσι, ἡ πολιτολόγος Ἀλεξάνδρα Πολιτάκη, ἐδήλωσε στὶς 27 Ἰανουαρίου 2016, στὸ Ῥάδιο 9.84 τοῦ Ἡρακλείου, τὰ ἑξῆς καταπληκτικά: «Ἡ  συνεχιζομένη αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν πνιγμῶν στὸ Αἰγαῖο ἀναδεικνύει τὴν ἐγκληματικὴ ἀδιαφορία τῆς ἑλληνικῆς καὶ τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, ἀλλὰ καὶ τῆς ΕΕ ὡς πρὸς τὴν τήρηση μίας καὶ μόνης ὑποχρέωσης: Τῆς ἐγγύησης στὴν πράξη καὶ μὲ ἀποτελεσματικότητα τῆς ἀσφαλοῦς διέλευσης γιὰ τοὺς ἐν δυνάμει πρόσφυγες ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη προστασίας καὶ διάσωσης». Δηλαδή, νὰ διαλυθῇ ὅτι ἔχει ἀπομείνει ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἱκανοποιηθοῦν οἱ τρυφερὲς καρδιές.

Οἱ Γάλλοι λένε: «à la guerre comme à la guerre», δηλαδὴ ὅταν ὑπάρχει πόλεμος πρέπει νὰ κάνῃς πόλεμο γιὰ νὰ μὴν φαγωθῇς. Μὰ τόσο χαμηλὰ ἔχει πέσει ἡ νοημοσύνη τοῦ Ἕλληνος;

Δημήτρης Κιτσίκης                                             30 Ἰανουαρίου 2016