267 – Πούτιν καὶ Τοῦρκοι στρατηγοί

267 – Πούτιν καὶ Τοῦρκοι στρατηγοί

Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΗ΄αἰῶνος, μὲ τὸν Μεγάλο Πέτρο, ἔμμονη ἰδέα τῆς Ῥωσίας ἦταν ἡ κάθοδος στὸ Αἰγαῖο. Ἡ ῥωσικὴ Ὀρθοδοξία μετετράπη σὲ ὀρθοδοξισμό, στὴν ὑπηρεσία τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς τῆς ἀχανοῦς ῥωσικῆς γῆς. Μὲ συνεχεῖς πολέμους κατὰ τῆς  παρακμάζουσας Ὀθωμανίας, ἠθέλησαν νὰ προσεταιρισθοῦν τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων ποὺ ὡς ἀριστοκράτες φαναριῶτες συγκυβερνοῦσαν μὲ τὸν Σουλτᾶνο στὴν Κωνσταντινούπολη. Πρὸς τὸ τέλος τοῦ ΙΗ΄ αἰῶνος ἡ Γερμανίδα Μεγάλη Αἰκατερίνη ἐτοίμαζε ῥωμαίϊκο θρόνο στὴν Πόλη γιὰ τὴν φαναριώτικη τάξη.

Ὀλίγον ἀργότερα ὅμως, ἡ παρέμβαση τῆς ἀγγλοσαξωνικῆς θαλασσοκρατίας ἀνέκοψε τὴν ῥωσικὴ κάθοδο μὲ ἀπόσχιση ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἑνὸς Κοσσυφοπεδίου ἤ Κουβέϊτ ποὺ τὸ ὠνόμασε Ἑλλάς, ἐνδύοντας τοὺς κλέφτες τῆς Πελοποννήσου μὲ χιτῶνες καὶ περικεφαλαῖες. Οἱ φαναριῶτες παρέμειναν στὴν Πόλη μετατρέποντας σταδιακὰ τὴν Ὀθωμανία σὲ ἑλληνορωμαϊκή αὐτοκρατορία ἀλλὰ ἀντιμετωπίζοντας τὸν αὐξάνοντα ἐθνικισμὸ τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου, ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ποὺ κατέληξε στὸ βενιζελικὸ ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος καὶ τὸν ξεριζωμὸ τοῦ μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ἤδη ὅμως, μετὰ τὸ 1856 καὶ τὴν ἧττα της στὸν Κριμαϊκὸ πόλεμο, ἡ Ῥωσία ἐγύρισε τὴν πλάτη της στὴν Ἀθήνα καὶ ἐστράφη στοὺς ὁμογλώσσους καὶ ὁμοθρήσκους της Βουλγάρους καὶ μετὰ τὴν πτώση τῆς Ὀθωμανίας στὸ νεοσύστατο τουρκικὸ κράτος καὶ τὸν τριτοκοσμικὸ φασιστὴ Μουσταφᾶ Κεμάλ.

Παρὰ ταῦτα, ἡ Δύση, μετὰ τὸ τέλος τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου καὶ τὴν ἧττα τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ποὺ ἦταν ἰδεολογικὰ συνδεδεμένος μὲ τὴν Ἄγκυρα, ὁ τουρκικὸς στρατὸς ἐπέρασε ὑπὸ τὴν κηδεμονία τῶν Ἀμερικανῶν, μαζὶ μὲ τὰ ὑπολείμματα τοῦ πατριαρχικοῦ Φαναρίου, ὑπερασπίζοντας τὸ ἀντικομμουνιστικὸ φράγμα τοῦ δόγματος Τροῦμαν ποὺ ἔφραζε καὶ πάλι τὸν δρόμο πρὸς τὸ Αἰγαῖο τῶν Ῥώσων.

                                                                                                                                              

Μετὰ ὅμως τὴν πτώση τῆς ΕΣΣΔ καὶ τὴν ἄνοδο τὸ 2000, στὴν Μόσχα τοῦ Πούτιν, τοῦ νέου Μεγάλου Πέτρου τοῦ Ὀρθοδοξισμοῦ, τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμὴ ποὺ τὸ ἀθηναϊκὸ κρατίδιο κατεποντίζετο, μὲ τὸν Σημίτη, σὲ ἀποικία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, οἱ Τοῦρκοι στρατηγοὶ ἀπὸ Ἀμερικανόφιλοι ἐστράφησαν καὶ πάλι στοὺς Ῥώσους, ἐνθυμούμενοι τὸν εὐεργέτη τους Ἀτατούρκ, πόσο μᾶλλον ποὺ ἀπὸ τὸ 2003, τὴν ἐξουσία εἶχε καταλάβει ὁ ἰσλαμιστὴς ὀπαδὸς τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων, Ἔρντογὰν ποὺ ἐξαπέλυσε φοβερὲς διώξεις κατὰ τοῦ κεμαλικοῦ στρατοῦ.

Ὡς συνήθως ἡ γραικυλικὴ Ἑλλὰς δὲν ἠννόησε τὴν οὐσία τοῦ γεωπολιτικοῦ παιγνίου. Ἐπειδὴ ἐφοβεῖτο, καὶ μὲ τὸ δίκαιό της, τὸν ἐπεκτατικὸ ἐθνικισμὸ τῶν στρατηγῶν, ἔστρεψε, μὲ ὑποκίνηση τοῦ Πατριαρχείου, τὶς ἐλπίδες της στὸν διπλοπρόσωπο ἀντικεμαλικὸ καὶ θρησκευτικὰ φαινομενικὰ μετριοπαθῆ Ἔρντογαν καὶ ἐχειροκρότει τὴν καταστολὴ τῶν κεμαλικῶν στρατηγῶν. Ἐγὼ δέ, ὑποστηρίζοντας σταθερὰ τὸν σούφη Φετουλλὰχ Γκυλέν, ποὺ συνειργάσθη ἐπὶ δέκα χρόνια μὲ τὸν Ἔρντογαν μὲ σκοπό, ὡς πέμπτη φάλαγγα νὰ τὸν ἀνατρέψῃ μακροπροθέσμως, προωθοῦσα στὸ πλευρὸ τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, τὸν πρώην φοιτητή μου, τὸν Νταβούτογλου ποὺ ἐφαίνετο νὰ ἠκολούθη τὴν γεωπολιτκή μου θεωρία.

Ὅταν, μετὰ τὸ 2013, ὁ Ἔρντογὰν ἀπεκάλυψε τὸ πραγματικό του πρόσωπο φανατικοῦ ἰσλαμιστοῦ, ἡ γεωπολιτικὴ σκακιέρα διεμορφώθη ὡς ἑξῆς: Ἡ θαλασσία ἀγγλοσαξωνικὴ δύναμις ἀπέφασισε τὴν πτώση τοῦ Ἔρντογὰν καὶ τὴν πιθανὴ ἐπάνοδο ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ στὴν Τουρκία τοῦ ἰμάμη Γκυλέν, ὁ δὲ Πούτιν ἐβασίσθη στὸν τουρκικὸ στρατὸ γιὰ νὰ ἀποκαθηλώσῃ τὸν Ἔρντογαν καὶ κατόπιν ἐπανόδου τοῦ στρατοῦ στὴν ἐξουσία νὰ ἐπανακινήσῃ τὴν κάθοδό του στὸ Αἰγαῖο.

Οἱ φροῦδες ἐλπίδες τῶν Ἑλλήνων γιὰ στενὴ συμμαχία μὲ τὴν Μόσχα κατὰ τῆς Ἀγκύρας, ὡς συνήθως προέρχονται ἀπὸ τὴν γεωπολιτική τους ἀνωριμότητα καὶ τὸν ἀρρωστημένο ἀντιτουρκισμό τους. Γιὰ νὰ εἰσέλθῃ ὁ Πούτιν στὸ Αἰγαῖο πρέπει νὰ ἐξουδετερώσῃ τὸ ἀγγλοσαξωνικὸ σχέδιο ἑλληνοτουρκικοῦ φράγματος στρεφομένου ἐναντίον του καὶ νὰ προσπαθήσῃ νὰ τὸν ἀντιστρέψῃ κατὰ τῶν Ἀγγλοσαξώνων. Αὐτὸ ποὺ μετρᾷ πρωτίστως δὲν εἶναι ἡ ἀλαζὼν Ἑλλαδίτσα μὲ τὶς ὑπερφίαλες φιλοδοξίες της, ἀλλὰ ἡ μεγάλη Τουρκία, ἐπισήμως μία ἀπὸ τὶς 20 πιὸ ἀνεπτυγμένες χῶρες τοῦ πλανήτου.

Ἡ μελλοντικὴ παρουσία τῆς Ῥωσίας στὴν Κωνσταντινούπολη ὡς στενῆς συμμάχου τῆς Τουρκίας, ἐὰν ἐπιτύχῃ τὸ σχέδιο κατατρομοκρατήσεως τοῦ Ἔρντογαν κατόπιν τοῦ φοβεροῦ του σφάλματος κατεδαφίσεως τοῦ ῥωσικοῦ πολεμικοῦ ἀεροσκάφους, καὶ ἐπανόδου στὴν ἐξουσία τοῦ φιλορωσικοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, θὰ συνδυασθῇ μὲ τὴν ἐγκατάσταση τῆς ῥωσικῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Φανάρι καὶ τὴν ἐπάνοδο στὸ ὀρθόδοξο θρήσκευμα τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς ποὺ θὰ ἱκανοποιήσῃ καὶ τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ τίποτα παραπάνω γι’ αὐτούς. Τότε ὁ Πούτιν θὰ προσπαθήσῃ νὰ πραγματοποιήσῃ τὴς ἑλληνοτουρκικὴ ἕνωση ὑπὸ ῥωσικὴ προστασία, μὲ τὴν Κύπρο ὡς ἀστέρι τῆς συνομοσπονδίας.

Φυσικά, οἱ Ἀμερικανοὶ θὰ ἀντιδράσουν στὴν ἀντιστροφὴ τοῦ σχεδίου τους ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας, μὲ στόχο τὴν κάθοδο τῆς Ῥωσίας στὸ Αἰγαῖο, καὶ θὰ προσπαθήσουν νὰ ματαιώσουν τὸ ῥωσικὸ σχεδίο. Συνεπῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προβλέψουμε ποία ἀπὸ τὴν Ῥωσία ἤ τὴν Ἀμερικὴ θὰ ἀναδειχθῆ νικήτρια, πόσῳ μᾶλλον ποὺ ὁ συνεχὴς συμβιβασμὸς τύπου Νέας Γιάλτας εἶναι ἐπιβεβλημένος γιὰ νὰ ἑδραιωθῆ ἡ ἀμεριανικορωσικὴ συμμαχία κατὰ τῆς Κίνας, στὴν τελευταία φάση τοῦ πλανητικοῦ πολέμου, γύρω στὸ 2030, τῆς τελικῆς πυρηνικῆς μάχης, μὲ τὴν συμπαράσταση τοῦ Ἰρὰν καὶ τοῦ Ἰσραἠλ, κατὰ τῆς Κίνας. Συνεπῶς, ἡ ἀνάσταση τοῦ μαρμαρωμένου βασιλιᾶ, τοῦ αὐτοκράτορος Ἰωάννη Βατάτζη δύναται νὰ πάρῃ ῥωσικὴ μορφή. Ἐκτὸς καὶ ἕνα θαῦμα ἀνυψώσῃ στὴν Ἀθήνα ἥρωα πουτινικοῦ διαμετρήματος.

Δημήτρης Κιτσίκης                18 Δεκεμβρίου 2015