268 - Πολιτικὴ καὶ Ὁμοφυλοφιλία

                                 268 -   Πολιτικὴ καὶ Ὁμοφυλοφιλία

Ἡ παρακμὴ τῶν ἠθῶν ὑπεστηρίχθη στὸν διάβα τῶν αἰώνων ἀπὸ τοὺς λεγομένους στὸ σημερινὸ λεξιλόγιο φιλελευθέρους, προοδευτικοὺς καὶ  μεταρρυθμιστὲς ἀριστερούς (δηλαδὴ τοὺς σοσιαλδημοκράτες, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἐπαναστατικοὺς ἀριστερούς), ὡς πράξη ἀπελευθερώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ τὴν πίστη στὸν Θεό.

Χαρακτηριστικὸ τῆς νοοτροπίας αὐτῆς εἶναι ὁ πατέρας τοῦ σαδισμοῦ νὰ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς παραπάνω κύκλους, μεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγεται καὶ ἡ ἑλληνικὴ ἐγκυκλοπαίδεια Ὑδρία, "ἄθεος, ἐχθρὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν καὶ ἀποφασιστικὰ δημοκρατικὸς καὶ προοδευτικός". Μετὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789, οἱ λιμπερτίνοι αὐτοὶ προχωροῦν στὸν δρόμο τῶν ντεσπεράντος τοῦ ῥομαντισμοῦ καὶ στὶς ἀκραῖες ἐκφάνσεις τοῦ κολασμένου ποιητοῦ, πρότυπο τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ὁ λόρδος Βύρων τοῦ ὁποίου ἡ ἐρωτικὴ ζωὴ ἐγνώρισε τὴν αἱμομιξία καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἐνῷ ἡ πολιτικὴ ζωὴ συνεδέθη μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι ἐξιστορεῖ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του ὡς Δὸν Χουάν, στὸ ὁμόνυμο ποιητικό του ἔργο. Ὁ Βύρων-Δὸν Χουὰν διατρέχει τὴν Εὐρώπη ὅπου ἔχει πολλὲς κατακτήσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὴν κόρη τοῦ πειρατῆ Λάμπρου σὲ ἑλληνικὸ νησί.

Ὁ Ῥουσσὼ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος διανοούμενος τῶν νέων καιρῶν ποὺ ἔθεσε τὸ σὲξ ἐπὶ κοινωνικῶν καὶ ψυχολογικῶν καὶ ὄχι ἠθικῶν βάσεων. Ἡ διαπίστωση ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ὑπάρχει ἀπὸ καταβολῆς κόσμου καὶ ὅτι ἀμέτρητοι ἐπιφανεῖς ἄνδρες καὶ γυναῖκες ὑπῆρξαν ὁμοφυλόφιλοι, δὲν ἔχει καμμία ἀπολύτως σημασία, πέραν τοῦ ὅτι πρόκειται γιὰ μία βιολογικὴ προτίμηση στὶς βασικὲς ἀνάγκες μιᾶς ὑπάρξεως, ἀνθρώπου ἤ ζώου. Ἕτσι γνωρίζουμε ὅτι ἡ πρωκτικὴ συνουσία ὑπάρχει καὶ ὡς βιολογικὴ προτίμηση στοὺς πιθήκους. Τὸ ἐνδιαφέρον ὑπάρχει ὅταν αὐτὴ ἡ πράξη ἐντάσσεται σὲ ἕνα κοινωνικὸ πλαίσιο. Ἕνας ἀσκήτης ἐπιβεβαιώνει τὴν ἄσκησή του μὲ ἀποχὴ ἀπὸ τὸ σέξ, ὅπως καὶ ἀπὸ τὸ φαγητό. Βιολογικά, οὔτε νὰ τρῶς εἶναι κακὸ οὔτε νὰ συνουσιάζεσαι μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο εἶναι κακό.

           

Ἀντλῶ ἐδῶ ἕνα ἐνδιαφέρον παράδειγμα ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ καθηγητὴς τῆς Κοινωνιολογίας Δημήτρης Τσάκωνας, γνώστης ὅσο κανεὶς τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιαστικῶν κύκλων, ὀλίγον πρὸ τοῦ θανάτου του, εἶπε τὰ ἑξῆς σὲ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε σὲ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα : "Ὁ Μάξιμος ἦταν ἕνας δυστυχισμένος  πατριάρχης  [Μάξιμος Ε΄, οἰκουμενικὸς πατριάρχης 1946-1948] ὁ ὁποῖος εἶχε χάσει τὸ μυαλό του, λόγῳ τοῦ ὅτι ἦταν σεξουαλικὰ πιστός. Ὁ Μάξιμος εἶχε τρελλαθῆ, διότι δὲν εἶχε σεξουαλικὲς ἐπαφές. Αὐτὸ τὸν ἐπείραξε στὸ μυαλό, ἄλλοι ἄνθρωποι ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν σεξουαλικὴ ἀποχή καὶ ἄλλοι ὄχι" (Ἄλφα Ἕνα, Ἀθήνα, 8-9 Μαΐου 2004). Δηλαδή, ἄλλοι ἐπιτυγχάνουν μέσῳ ἀσκήσεως νὰ ἀπόσχουν ἀπὸ τὸ φαγητὸ καὶ ἄλλοι ὄχι.

           

Ἡ ζωὴ τοῦ Ῥουσσὼ ἦταν ἐπικεντρωμένη στὸ σέξ. Ἠθέλησε νὰ παρουσιάσῃ στὸ κοινό, μέσῳ τοῦ ἔργου του τῶν Ἐξομολογήσεων, μὲ ἀπόλυτη εἰλικρίνεια, τὴν προσωπική του ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος καὶ οἰκοδόμησε ἐπ' αὐτοῦ μία ὁλοκληρωμμένη κοινωνιολογικὴ σεξολογία. Καταγράφει τὶς μαζοχιστικές του ὁρμές, τὴν ἐπιδειξιομανία τῶν γεννητικῶν του ὀργάνων, τὸν αὐνανισμό στὸν ὁποῖο καταφεύγει συστηματικὰ καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλικές του τάσεις. Ἐπειδὴ ἔχει μία παθητικὴ θηλυκὴ σεξουαλικότητα, εἰσεχώρησε ὅσο κανεὶς στὴν γυναικεία ψυχολογία καὶ τὸ ἔργο του ἠξιοποιήθη ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὶς γυναῖκες μὲ τὶς ὁποῖες εἶχε τόση συγγένεια, ἀλλὰ συνάμα καὶ τόση ὁμοφυλοφιλικὴ ἀπέχθεια. Διότι ὁ Ρουσσὼ ἦταν βασικὰ ἑρμαφρόδιτος, ἀνδρόγυνος (ἡ τρίτη κατηγορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μετὰ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα, κατὰ τὸν Ἀριστοφάνη στὸ Συμπόσιο τοῦ Πλάτωνος). Ὁ Ἀμερικανὸς ποιητὴς Walt Whitman (1819-1892) παρετήρησε ὅτι ἐφαίνετο τόσο ἀντιφατικὸς ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἦταν ἑρμαφρόδιτος καὶ ἀγκάλιαζε μέσα του τὰ πάντα. Τὸ σύστημα τοῦ βασιλέως-φιλοσόφου ποὺ ἐπρέσβευε ἦταν ἡ πολιτικὴ ἔκφραση τῆς ἑρμαφρόδιτης ὑποστάσεώς του

           

Ἡ βασικὴ ἰδέα τοῦ Ῥουσσὼ εἶναι ὅτι ὅσο τὸ σὲξ ὡς σὲξ παραμένει μία βιολογικὴ ἀνάγκη, δὲν παρουσιάζει κανένα ἐνδιαφέρον καὶ δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ ἠθικὴ προέκταση. Ἀλλὰ ἡ παρουσία τοῦ σὲξ σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς μετατρέπει τὴν ὁρμή του στὸν ἰσχυρότερο ἀρχιτέκτονα τῆς κοινωνικῆς μας ἐξελίξεως. Ὡς κοινωνιολόγος, ὁ Ῥουσσὼ ἐστοχάσθη στὸν καλύτερο τρόπο νὰ χρησιμοποιηθῇ ἐποικοδομητικὰ αὐτὴ ἡ ὁρμή ὥστε νὰ ὀργανωθῇ μία ἐπιτυχημένη κοινωνία μὲ τοὺς σεξουαλικοὺς ἀπαγορευτικούς της νόμους.

Ἄν καὶ ὁ Ῥουσσὼ δὲν συνέλεξε ποτὲ σὲ ἕνα μόνο βιβλίο τὸ σεξουαλικὸ ἀντίστοιχο τοῦ Κοινωνικοῦ Συμβολαίου, ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν γραπτῶν του ἀναδύεται μὲ μεγάλη σαφήνεια ἕνα ὁλοκληρωμένο Σεξουαλικὸ Συμβόλαιο ποὺ συνοψίζεται στὸ ἑξῆς : Ἡ  βάση μίας ὀργανωμένης κοινωνίας, ἀπὸ καταβολῆς κόσμου εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἡ οἰκογένεια, ἡ ὁποία πρέπει νὰ παραμείνῃ τὸ βασικὸ κοινωνικὸ κύτταρο εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ κοινωνικοῦ αὐτοῦ κυττάρου εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία.

           

 Ὅμως στὴν διαλεκτικὴ οἰκογενειακὴ σχέση  ἀνδρὸς-γυναικός, ἡ ἰσχὺς τῆς γυναικὸς εἶναι σαφῶς ἀνώτερη τῆς ἰσχύος τοῦ ἀνδρός, γι' αὐτὸ καὶ ἡ ῥουσσωϊκὴ οἰκογένεια ἔχει μητριαρχικὰ στοιχεῖα ποὺ ἐξηγοῦνται ἀπ' αὐτὸν μὲ τὸ παρακάτω σκεπτικὸ : Οἱ γυναῖκες πρέπει νὰ διοικοῦν οὐσιαστικά (ἄν καὶ ὄχι τυπικά) τοὺς ἄνδρες μέσα στὴν οἰκογένεια. Στὴν φυσικὴ πρωτόγονη κατάσταση, ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα ἦσαν ἴσοι, ἀλλὰ αὐτὸ ἔπαψε νὰ ὑπάρχη ὅταν ὠργανώθη ἡ κοινωνία. Καὶ οἱ δύο ἔχασαν τὴν ἀνεξαρτησία τους μὲ τὴν συγκρότηση τῆς οἰκογενείας, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε ἕναν ὑποχρεωτικὸ δεσμὸ ἀλληλοεξαρτήσεως. Ἡ σεξουαλικὴ ὁρμὴ ἡ ὁποία ἦταν ἀδύναμη στὴν φυσικὴ πρωτόγονη κατάσταση, ἐπικρατεῖ τῶν πάντων καὶ χρησιμοποιεῖται ὡς τσιμέντο τῆς ἀνδρογυναικείας ἀλληλοεξαρτήσεως. Ἡ σεξουαλικὴ σχέση μετουσιώνεται σὲ πολιτικὴ σχέση. Ἡ γυναῖκα χρησιμοποιεῖ τὸν ἔρωτα ὡς ἐργαλεῖο γιὰ νὰ ἰσοζυγίσῃ ἔναντι τοῦ ἀνδρὸς τὴν θέση ἀδυναμίας στὴν ὁποία ἡ ἵδρυση τῆς οἰκογενείας τὴν ἐτοποθέτησε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαλεκτικὴ σχέση ἀνδρός-γυναικὸς μέσα στὸν γάμο.

Ναὶ μὲν ἡ οἰκογένεια πρέπει στὴν οὐσία νὰ διοικεῖται ἀπὸ τὴν γυναῖκα, ἀλλὰ ὁ ἄνδρας πρέπει νὰ διοικῇ στὴν κοινωνία ἐκτὸς οἰκογενείας στὴν πολιτικὴ καὶ τὴν οἰκονομία. Ἄν καὶ μητριαρχικὴ στὴν οὐσία, ἡ οἰκογένεια εἶναι πατριαρχικὴ στὴν ἔκφραση  γιὰ πρακτικοὺς λόγους. Ἐπειδὴ, ὅπως καὶ στὸ ἰδανικὸ ῥουσσωϊκὸ πολίτευμα τοῦ βασιλέως-φιλοσόφου, ἡ ἀπόφαση δὲν δύναται ποτὲ νὰ κατατμηθῇ μεταξὺ πολλῶν προσώπων καὶ νὰ εἶναι συλλογική, ἔτσι καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια, ὁ πατέρας πρέπει τυπικὰ νὰ ἀποφασίζη, κατόπιν τῶν συμβουλῶν τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας, πόσο μᾶλλον ἐφ' ὅσον ἡ γυναῖκα λόγῳ τῆς περιόδου της καὶ τῆς ἐγκυμοσύνης της, δυσκολεύεται συχνὰ νὰ εἶναι ἐνεργῶς παροῦσα. Ἐπιπλέον πρέπει ὁ ἄνδρας νὰ ἐλέγχῃ τὴν σεξουαλικὴ ζωὴ τῆς γυναίκας του γιὰ νὰ μὴ μείνῃ ἔγκυος ἀπὸ ἄλλον ἄνδρα καὶ εἰσχωρήσουν στὴν οἰκογένεια παιδιὰ ἀπὸ ἄλλη σχέση, ἐνῷ ὁ ἄνδρας δύναται νὰ κάνῃ ἐξωγαμιαῖα παιδιὰ χωρὶς νὰ διαταραχθῇ ἡ κοινωνικὴ λειτουργία τῆς οἰκογενείας.

Τὸ φυσικὸ περιβάλλον τῆς οἰκογενείας εἶναι ἡ ὕπαιθρος καὶ ὄχι ἡ πόλη, διότι, ὅπως γράφει, "οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι φτιαγμένοι γιὰ νὰ στοιβάζονται σὲ μυρμηκοφωλιές, ἀλλὰ νὰ εἶναι διεσπαρμένοι ἐπάνω στὴν γῆ τὴν ὁποία ὑποχρεώνονται νὰ καλλιεργοῦν. Ὅσο περισσότερο συγκεντρώνονται τόσο περισσότερο διαφθείρονται... Οἱ πόλεις εἶναι ὁ βάραθρος τῆς ἀνθρωπότητος. Μέσα σὲ μερικὲς γενέες στὴν πόλη, οἱ φυλὲς ἀποβιώνουν καὶ ἐκφυλίζονται" (J.-J. Rousseau, Emile ou de l'Education, Garnier-Flammarion, Παρίσι, 1966, σ. 66).

           

Οἱαδήποτε κίνηση ποὺ τείνει νὰ ἀποδυναμώσῃ τὸν κοινωνικὸ θεσμὸ τῆς οἰκογενείας πρέπει νὰ καταδικάζεται, ἀλλὰ ὄχι γιὰ ἠθικοὺς λόγους. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς οἰκογενείας εἶναι ὁ γυναικισμός (φεμινισμός). Ἕνας νόμος τῆς φύσεως κάνει τὸν ἄνδρα νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες τῆς γυναικός καὶ τὸν ὑποχρεώνει νὰ τῆς εἶναι ἀρεστός, ὥστε αὐτὴ νὰ τοῦ ἐπιτρέψῃ νὰ εἶναι ὁ δυνατώτερος. Ὅταν μιὰ γυναῖκα βλέπει τὸν κόσμο νὰ πέφτῃ στὰ πόδια της δὲν ἐπιβάλλεται μόνον στοὺς ἄλλους ἀλλὰ καὶ στὸν ἑαυτό της. Τὸ ὅπλο της εἶναι νὰ γίνεται ἐπιθυμητή, παραμένοντας ταπεινὴ καὶ παρθένος, χωρὶς νὰ ὑποκύπτῃ στὶς προτάσεις τῶν ἀνδρῶν Αὐτὴ ἡ παρθενία προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία της νὰ ἐξουσιάζῃ τὸν ἄνδρα καὶ μέσῳ τοῦ ἀνδρὸς ὁλόκληρη τὴν ὑφήλιο. Τὸ σεξουαλικὸ συμβόλαιο  ἐπιβάλλει συνεπῶς, "ὁ πλέον δυνατὸς νὰ εἶναι τυπικὰ ὁ δεσπότης καὶ νὰ ἐξαρτᾶται στὴν πραγματικότητα ἀπὸ τὸν πλέον ἀδύναμο" ( σ.468). Δυστυχῶς, προσθέτει ὁ Ρουσσὼ, στὸν ΙΗ΄ αἰῶνα, οἱ γυναῖκες τείνουν νὰ πέσουν στὴν παγίδα τῆς ἰσότητος.

(Ἀπόσπασμα ἄρθρου μου στὸ τεῦχος 128, τοῦ μηνιαίου περιοδικοῦ Τρίτο Μάτι, Δεκέμβριος 2004, σσ.56-62)

Δημήτρης Κιτσίκης                                             22 Δεκεμβρίου 2015