125 – Γιατί ἡ θεωρία τῶν ἄκρων εἶναι σωστή

125 – Γιατί ἡ θεωρία τῶν ἄκρων εἶναι σωστή

Τὴν θεωρία τῶν ἄκρων μόνον οἱ ἐνδιαφερόμενοι τὴν ἀπορρίπτουν ποὺ ἀγνοοῦν πὼς ὑπάρχει πρὸς τιμήν τους. Στὴν Γαλλικὴ Ἐπαναστάση, πρότυπο ὅλων τῶν ἐπαναστάσεων, κατὰ τὴν ὁποία ὁ παλαιὸς διεφθαρμένος κόσμος κατεποντίσθη καὶ ἀνέτειλε γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ τὸν πλανήτη μία νέα ἐποχή, οἱ βολεμένοι ἀπεκαλοῦντο Πεδιὰς ἤ Ἕλος ἐπειδὴ ἐλίμναζαν κάτω, στὴν πλατεῖα τῆς Βουλῆς, ἐνῷ οἱ ἐπαναστάτες, οἱ ἀκραῖοι, ὠνομάζοντο Ὀρεινοί, ἐπειδὴ ἦσαν ἀκροβολισμένοι ἐπάνω στὰ θεωρεῖα ἀπ΄ὅπου ἔφτυναν τοὺς ξεφτυλισμένους  διεφθαρμένους τῆς Πεδιάδος. Ἐὰν στὴν σημερινὴ Βουλὴ εἴχαμε τὴν ἴδια τοποθέτηση τῶν βουλευτῶν, ΚΚΕ καὶ Χρυσῆ Αὐγὴ θὰ ἦσαν ἀκροβολισμένοι στὰ θεωρεῖα καὶ θὰ ἐκάλυπταν μὲ ῥοχάλες τοὺς «πολιτικούς» τῆς Πεδιάδος. Τελικά, τὸ 1795-1799, ἡ Πεδιάδα ἐπεβλήθη καὶ ἐγέμισε μὲ τὶς ἀφοδεύσεις της τὸ Παρίσι ἕως ποὺ ἐνεφανίσθη ὁ Ναπολέων-Ἡρακλῆς καὶ ἐκκαθάρισε τοὺς σταύλους. Ὁ Ναπολέων προήρχετο ἀπὸ τοὺς ἀκραίους Ῥοβεσπιερρικοὺς τοῦ Βουνοῦ.

Μεταξὺ τῶν Ὀρεινῶν ὑψώνετο ἡ λαιμητόμος. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο μῖσος ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ καλλιεργεῖται μεταξὺ δύο ἀδελφῶν. Ἀντὶ νὰ φτύνουν ὅλοι μαζὶ τοὺς βολεμένους, ἔφτυνε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἀλληλοκατηγορῶντας ὁ ἕνας τὸν ἀλλο ὅτι ἦταν συστημικός (Ῥοβεσπιέρρος ἐναντίον Δαντών). Δὲν ὑπῆρχε ἀκόμη ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ κιτσικικὴ θεωρία τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ, τῆς  συνθέσεως τῶν ἄκρων διὰ τῆς συντονισμένης ἐξαπολύσεως τοῦ ἀποχρέμματος κατὰ τοῦ κοινοῦ καπιταλιστικοῦ ἐχθροῦ.

Στὸν Μεσοπόλεμο, ἡ Γαλλία ἐγνώρισε τὸ δρᾶμα τῆς ἀδελφοκτονίας μεταξὺ κομμουνιστῶν καὶ φασιστῶν, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰακώβου Ντοριό (Jacques Doriot, 1898-1945). Ὁ Ντοριὸ ὑπῆρξε πρότυπο κομμουνιστοῦ ἀγωνιστοῦ. Ἀνῆκε στὴν ἀριστοκρατία τῆς γαλλικῆς ἐργατικῆς τάξεως τοὺς ἐργάτες μεταλλουργούς. Ὁ πατέρα του ἦταν σιδηρουργὸς ἐργάτης καὶ ἡ μητέρα του μοδίστρα. Ἀπὸ τὰ 15 του χρόνια ἠργάζετο σὲ ἐργοστάσιο. Εἰσῆλθε στὸ Γαλλικὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα καὶ ἔγινε γενικὸς γραμματεὺς τῆς Κομμουνιστικῆς Νεολαίας. Τὸ 1921 ὑπῆρξε ἀντιπρόσωπος τῆς Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς στὸ ἱδρυτικὸ συνέδριο τοῦ Κινεζικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος στὴν Σαγκαϊ. Ἀντιιμπεριαλιστὴς άγωνιστὴς ἐναντίον τῆς ἀποικιακῆς πολιτικῆς τῆς Γαλλίας στὴν Βόρειο Ἀφρική, ἐνεκλείσθη στὶς φυλακὲς μέχρι τὸ 1924, ἡμερομηνία κατὰ τὴν ὁποία ἐξελέγη κομμουνιστὴς βουλευτὴς τοῦ ἐργατικοῦ παρισινοῦ προαστείου τοῦ Saint-Denis, γινόμενος καὶ δήμαρχός της τὸ 1931. Μέλος τοῦ Πολιτικοῦ Γραφείου τοῦ ΓΚΚ καὶ βλέποντας τὴν ἄνοδο τοῦ ἑτέρου ἐπαναστατικοῦ κινήματος, τοῦ φασισμοῦ, στὴν Ἰταλία καὶ τὴν Γερμανία, συνέλαβε ἀπὸ τοὺς πρώτους τὸ ὄραμα τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ, τοῦ συντονισμοῦ τῶν δύο ἄκρων γιὰ τὴν ἐξολόθρευση τοῦ ἐγκληματικοῦ μορφώματος τοῦ φιλελευθέρου καπιταλισμοῦ, ὑπευθύνου γιὰ τὴν σφαγὴ τῶν λαῶν τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Διότι, φυσικά, κομμουνισμὸς καὶ φασισμὸς ἦσαν ἐξ ὁρισμοῦ, ὡς ἰδεολογίες, ἐγκληματικές, ἀλλὰ ποτὲ στὸν βαθμὸ ποὺ ἐξ ἀρχῆς ὐπῆρξε ὁ φιλελευθερισμός, ὑπαίτιος γιὰ τὴν φρικιαστικὴ βαρβαρότητα τῶν χαρακωμάτων τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου καὶ τῶν σημερινῶν ἰμπεριαλιστικῶν γενοκτονιῶν ἀνὰ τὴν ὑφήλιο.

Λόγῳ τῆς συνεχοῦς προσπαθείας του νὰ ξεπεράσῃ τὶς διχόνοιες μεταξὺ ἐπαναστατῶν, στὴν ἀρχὴ προσπαθῶντας νὰ ἑνώσῃ τοὺς κομμουνιστὲς μὲ τὸν γαλλικὸ Σύριζα τῆς ἐποχῆς καὶ ἀργότερα τοὺς κομμουνιστὲς μὲ τοὺς Χρυσαυγῖτες τῆς ἐποχῆς, ἐκδιώκεται τὸ 1934 ἀπὸ τὸ ΚΚΓ καὶ σχηματίζει τὸ 1936 τὸ ἰδικό του συνθετικὸ ἐπαναστατικὸ φασιστικὸ ἀκροαριστερὸ κίνημα ποὺ ὀνομάζει τὸ Γαλλικὸ Λαϊκὸ Κόμμα καὶ ποὺ παίρνει θέση ὑπὲρ τῆς συνεργασίας τῶν λαϊκῶν τάξεων κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἡ ἐπιτυχία του κινήματός του εἶναι ἐντυπωσιακή, μὲ 300.000 μέλη. Ὁ στόχος του εἶναι, τὸ κόμμα του νὰ γίνῃ τὸ ἀντίστοιχο γιὰ τὴν Γαλλία τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ τῆς Γερμανίας καὶ τοῦ μπολσεβικικοῦ τὴς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι ὁ φιλειρηνισμός του καὶ ἡ ἄρνησή του νὰ ὀργανώσῃ μία παραστρατιωτικὴ ὁμάδα κρούσεως δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ διαμορφώσῃ μία ἀποτελεσματικὴ ἀντικαπιταλιστικὴ γροθιά. Διότι φυσικὰ δὲν νοεῖται γνήσιο ἐπαναστατικὸ κίνημα χωρὶς παραστρατιωτικὴ ὀργάνωση, Γαλλικὴ Ἐπανάσταση χωρὶς ξεβράκωτους (sans culottes). Ἡ ἔκβαση τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δολοφονία τοῦ Ντοριὸ τὸ 1945 στὴν Γερμανία, νὰ ἀποτύχη ἡ προσπάθεια συνθέσεως τῶν δύο ἐπαναστατικῶν ἄκρων ὑπὲρ τοῦ φιλελευθερισμοῦ τῆς βόμβας τῆς Χιροσίμας, τῆς πτώσεως τῆς ΕΣΣΔ τὸ 1991 καὶ τοῦ σημερινοῦ χάους ποὺ ὁδηγεῖ ἀπ’εὐθείας στὸν πλανητικὸ πυρηνικὸ πόλεμο.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 25 Ἰουλίου 2014