219 - Ὁ φασισμὸς ὡς ἀνώτερος τοῦ κομμουνισμοῦ: μία ἐξομολόγηση

219 - Ὁ φασισμὸς ὡς ἀνώτερος τοῦ κομμουνισμοῦ: μία ἐξομολόγηση

Στὸν ΙΘ΄αἰῶνα ἐπεκράτησε ὁ λαϊκισμός, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι ὁ τότε τελείως ἀναλφάβητος λαὸς ἦταν πράγματι σοφός. Στὸν ΚΑ΄ αἰῶνα διαπιστώνουμε ὅτι ὁ λαϊκισμὸς στὰ χέρια τῶν κατὰ φαντασίαν ἐγγραμμάτων, μὲ ἕνα καὶ μοναδικὸ πτυχίο ἀπὸ τὸ τριτοκοσμικὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο, δημοσιογράφοι, φιλόλογοι, μεταφραστὲς καὶ διορθωτές, στὸ ὄνομα τῆς δῆθεν ζωντανῆς γλώσσας τοῦ λαοῦ, ἰδίως στὴν ἐπαρχία καὶ τὴν Κύπρο, ὅπου τὸ νὰ ἀκολουθῆς τοὺς αὐτοσχεδιαζόμενους κανόνες γραμματικῆς  καὶ ὀρθογραφίας τῆς πνευματικῆς λαϊκούρας τῆς πρωτευούσης τῶν Ἀθηνῶν (ποὺ ἐβαπτίσθησαν ὡς δῆθεν νεοελληνικὴ ἤ δημοτικὴ γλῶσσα) θεωρεῖται ἀπαραίτητη εὐθυγράμμιση μὲ τὸν ἐκσυγχρονισμὸ  τοῦ τριτοκοσμικοῦ Κολωνακίου. Ἔτσι, ὁ διορθωτὴς τῆς ἐφημερίδος, βασισμένος στὴν ὀρθογραφία τοῦ... κομπιοῦτερ (!) μοῦ ἀλλάζει τὸν τόνο στὸ «φασιστής» (στὴν λήγουσα), βάζοντάς τον στὴν παραλήγουσα («φασίστας»), ἀγνοῶντας ὅτι ὁ ἐπιστημονικὸς ὅρος φασιστής, διαφέρει ἀπὸ τὸν ὑβριστικὸ ὅρο φασίστας. Ἐπίσης μὴ σεβόμενος τὴν δημιουργικὴ ἐλευθερία τῶν διανοουμένων, ποὺ ἀποφασίζουν τὰ δύο ὄμικρον νὰ τὰ κάνουν ὠμέγα (ἐγὼ γράφω, διότι ἔτσι τὸ κρίνω σωστό, ἑλληνωρθόδοξος, ἀντὶ τοῦ ἑλληνοορθόδοξος-ἑλληνορθόδοξος), βάζουν τὸν συγγραφέα μέσα στὸν καταθλιπτικὸ κορσὲ τῶν ἡμιεγγραμμάτων φιλολόγων.

Γεννημένος στὴν Ἀθήνα (βλέπε τὴν βιογραφία μου στὴν Βικιπαίδεια), μὲ γλῶσσα μητρικὴ τὴν γαλλική, μὲ ἰδεολογία τὸν κομμουνισμὸ καὶ μὲ θρησκεία τὴν ἀθεΐα, εἶχα τὴν εὐκαιρία, ὅταν σὲ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν μὲ ἔκλεισαν ἐσωτερικὸ σὲ σχολεῖο στὴν Γαλλία, νὰ ἀπελευθερωθῶ σταδιακὰ ἀπὸ τὴν οἰκογενειακὴ πνευματικὴ κηδεμονία, στοὺ τρεῖς ἀκολούθους τομεῖς: 1) Στὴν γλῶσσα: Στὴν Σχολὴ Ἀνατολικῶν Γλωσσῶν  τῶν Παρισίων τὰ ἑλληνικὰ ἐδιδάσκοντο ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ Ἑλληνογάλλου Ψυχάρη καὶ τῶν Γάλλων μαθητῶν του Pernot καὶ Mirambel, μέσα στὴν παράδοση τοῦ Δελμούζου καὶ τοῦ Γληνοῦ. Δηλαδὴ ἐπρόκειτο γιὰ φραγκικὴ τεχνητὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ποὺ ἐτιτλοφορεῖτο δημοτικὴ καὶ μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι ἦταν ἡ γλῶσσα τοῦ λαοῦ ! Ὡς ἐλεύθερος ἄνθρωπος, σταδιακὰ οἰκοδόμησα ἰδικό μου ἑλληνικὸ λόγο, μακρὰν τῶν πιθηκισμῶν τῶν φιλολόγων.  2) Στὴν θρησκεία: Οἱ γονεῖς μου μὲ εἶχαν ποτίσει μὲ τὸν φραγκικὸ ῥασιοναλισμὸ τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τὸν ἀθεϊσμό. Ἐγώ, ἤδη ἀπὸ ἡλικίας 8 ἐτῶν, εἶχα ἀρχίσει νὰ γράφω ποιήματα θρησκευτικὰ καὶ ἀργότερα, στὴν Γαλλία, ἀπέρριψα τὴν ἀθεΐα καὶ ἔγινα ἑλληνωρθόδοξος (μὲ ὠμέγα παρακαλῶ, ἀγαπητὲ διορθωτά) καὶ μάλιστα παλαιοημερολογιτικῶν τάσεων, διότι ὁ κομμουνιστὴς εἶναι μὲ τὸν τρόπο του ἕνας ἄθεος παλαιοημερολογίτης. 3) Στὴν ἰδεολογία:  Ἔμεινα πιστὸς στὸν κομμουνισμὸ ποὺ εἶναι στὴν εὐρεία ἔννοια βίαιος κοινοτισμός, ἀλλὰ βίαιο κοινοτισμό (βία μἐ ἀγάπη φυσικά) ἔβλεπα καὶ στὴν Ὀρθοδοξία  τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ στὸν φασισμὸ τοῦ Ζάν-Ζάκ Ῥουσσώ, τὸν ὁποῖο εἶχα διαβάσει ὁλόκληρο μὲ θαυμασμὸ στὰ 15 μου χρόνια. Κομμουνισμός, Ὀρθοδοξία καὶ φασισμός, ἐβασίζοντο στὴν ἄμεση δημοκρατία καὶ τὸν ὁλοκληρωτισμό, ποὺ ὁ Ἕλληνας, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ μόνον μὲ συνθήματα ἐνῷ ἔχει τελεία ἐπιστημονικὴ ἄγνοια τῶν ἰδεολογιῶν, συγχέει μὲ τὴν δικτατορία (Ὁ Μουσσολίνι  καὶ ὁ Στάλιν ἦσαν ὁλοκληρωτικοὶ  ἡγέτες καὶ ὄχι δικτάτορες:  Βλέπε τὸ βιβλίο μου «Ἡ τρίτη ἰδεολογία»).

Ἔτσι χωρὶς νὰ παύσω οὔτε στιγμὴ νὰ εἶμαι κομμουνιστής, τὰ δύο σημεῖα τοῦ φασισμοῦ ποὺ τὸν ἀπεμάκρυναν ἀπὸ τὸν κομμουνισμὸ τοῦ διαφωτισμοῦ, δηλαδὴ τὴν συνεργασία τῶν λαϊκῶν τάξεων καὶ τὸν μυστικισμό, μὲ εἶχαν, μέσῳ τῆς μελέτης τοῦ Ῥουσσώ, συνεπάρει.  Ἡ συνεργασία αὐτὴ τῶν τάξεων ποὺ πρεσβεύει ὁ φασισμός, καὶ ποὺ τελικὰ ἀνεγνώρισε ὁ Proudhon, βασίζεται στὴν διαπίστωση ὅτι ὁ ἄνθρωπος μέσα στὴν κοινωνία (ἔξω ἀπὸ τὰ μοναστήρια) χρειάζεται ἀπαραιτήτως μικρὴ ἰδιωτικὴ ἰδιοκτησία γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ. Μεταξὺ τῆς ψυχρῆς ἰδεολογίας τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ τῆς ῥομαντικῆς ἰδεολογίας τοῦ φασισμοῦ, πάντοτε, ἀπὸ μικρὸ παιδί, ἡ λογική μου προτιμοῦσε τὴν δεύτερη ἰδεολογία καὶ αὐτὸ μὲ ὡδήγησε στὴν σύνθεση τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ, μακριὰ ἀπὸ τὰ ἑκατέρωθεν βαρβαρικὰ μίση Ἑλλήνων φασιστῶν καὶ κομμουνιστῶν, ἑνὸς ἀπαιδεύτου λαοῦ ποὺ διατείνεται ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξος ἀλλὰ ἐμπνέεται ἀπὸ πρωτόγονη ἀπέχθεια πρὸς τὸν θρησκευτικὸ ἤ ἰδεολογικό του ἀντιφρονοῦντα.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 30 Ἰουλίου 2015