204 - Ἀντίσταση καὶ πάλι ἀντίσταση!

204 - Ἀντίσταση καὶ πάλι ἀντίσταση!

Ὄχι πλέον τὸ σύνθημα, «ἐλευθερία ἤ θάνατος». Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη ἐλεύθερος καὶ ὁ ἑλληνισμὸς εἶναι ἀθάνατος. Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ῥουσσώ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐγεννήθη ἐλεύθερος  καὶ φυσικὰ ἐννοοῦσε τὸν Ἕλληνα ἐφ’ ὅσον ὁ ἄνθρωπος τοῦ Σύμπαντος εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ὁ Ἕλλην. Τὸ σύνθημα ἐλευθερία ἤ θάνατος γιὰ τὸν  Ἕλληνα δὲν ἔχει νόημα. Ἁπλὰ πράγματα. Ἐλεύθερος πνευματικὰ φωλιάζοντας στὴν καρδιὰ τῆς Παναγίας, ὁ γίγας  Ἕλλην κουβαλᾷ στὸ σῶμα του ὅλην τὴν ἀθλιότητα τοῦ Κουασιμόδο, τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, ὅλη τὴν ἀφόρητη ῥωμαΐλα τῆς σικελικῆς Μεγάλης Ἑλλάδος, τῶν Ῥωμὰ τῆς τζιγγανιᾶς, τῆς Νέας Ἑλλάδος τῶν Ἰνδιῶν, τῆς μαφίας τῶν ταξιτζήδων.

Τὸ παραμορφωμένο σῶμα τοῦ Κουασιμόδο, ἐγκαταλελειμμένο βρέφος τοῦ παγεροῦ χειμῶνος τοῦ 1941, στὰ σκαλιὰ τῆς Παναγιᾶς τοῦ Ἄθω, μεγαλωμένος κωδωνοκρούστης τῆς ἀρπαχτῆς, μὲ ἄθλια φιλοδωρήματα γιὰ τὴν ἐπισκευὴ τῆς καλύβας τοῦ Καραγκιόζη, μεγαλωμένος κατσικοκλέφτης στὰ βουνὰ τοῦ Ταϋγέτου, κρύβει μέσα του τὴν γιγαντιαία συμπαντικὴ ψυχὴ ποὺ πάλλει σὰν βαρειὰ καμπάνα μέσα στὰ ἄστρα τῆς Ἀκροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν.

Τὸ πλῆθος τῆς Δύσεως τὸν συλλαμβάνει ὡς τέρας πονηριᾶς καὶ τεμπελιᾶς. Ὅμως, ὡς Ῥωμά-Ῥωμηὸς ἐρωτεύεται τὴν Παναγιά, μεταμορφωμένη σὲ τσιγγάνα Ἐσμεράλδα καὶ τὸ βαθὺ ἀστρικὸ στερέωμα ἀναστενάζει ἑλληνικά.

Ποιὸς ἀφουγκράζεται στὴν ἔρημο τῆς Μογγολίας, καβάλα στὰ παιδικὰ μογγολικὰ ἄτια, τρέχοντας μὲ τὴν ταχύτητα τοῦ βέλους, τὸ θεϊκὸ σφύριγμα τοῦ ἑλληνισμοῦ; Ποιὸς λύκος, μὲ τὸ κεφάλι τεντωμένο πρὸς τὴν Λυκαυγή, τὸ τρελὸ στερέωμα μιᾶς νύχτας στὸ μέτωπο τῆς Πάρνηθας, ἔκτισε τὸ λημέρι του στραμμένο στὴν Ἀνατολὴ γιὰ νὰ βλέπῃ τὸν ἀνατέλλοντα ἥλιο καὶ νὰ οὐρλιάζῃ ἀπὸ μοναξιά; Ἀπέραντα μόνος, ἀνώτερος τῶν πάντων, προσφέροντας γενναιόδωρα τοὺς νόμους του στὸν γύρω κόσμο, ὡς ἔργο λύκου, τοῦ Λυκούργου, σώζει μὲ τὶς κραυγές του τοὺς Ἕλληνες τοῦ Παρνασσοῦ ποὺ ἐπνίγοντο στὸν κατακλυσμὸ τοῦ Δευκαλίωνος, οἱ ὁποῖοι κτίζουν εὐγνώμονες τὴν Λυκώρεια στὴν κορυφή.

Ἀνεξιχνίαστο μυστήριο τοῦ ἑλληνισμοῦ! Οὐδεὶς γνωρίζει τὴν προέλευση του. Ὅμως ὅλοι ὑποκλίνονται στὸ συμπαντικό του μεγαλεῖο. Καὶ ἡ φρικιαστικὴ γκριμάτσα τοῦ Γερμανοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν Σόϋμπλε, ποὺ συνειδητοποιεῖ ἄθελά του τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἑλληνισμοῦ, τὸν ὁδηγεῖ ἀπελπιστικὰ στὴν αὐτοκτονία ὅπως τὸν δεσμοφύλακα Ἱαβέρη τῶν Ἀθλίων ἐνώπιον τοῦ Ἕλληνος ληστοῦ Γιάννη Ἀγιάννη.

Γράφοντας γιὰ τὸν Ἕλληνα Καραγκιόζη, στὸ βιβλίο μου Περὶ Ἡρώων (Ἡρόδοτος, 2014) εἶχα παρατηρήσει: «Μήπως ὅμως ὁ Καραγκιόζης ἐπεραίωσε, μὲ τοὺς ἄθλους του, τὸ πέρασμα του ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἀνέβηκε στοὺς οὐρανούς; Δηλαδή, ἔπαυσε νὰ εἶναι ἥρωας καὶ ὡς Ἡρακλῆς ἐκάθησε ἐκ δεξιῶν τοῦ Διός καὶ ἔγινε θεός, γι’ αὐτὸ καὶ ἐβαλσαμώθη καὶ εἰσῆλθε στὸ μουσεῖο ὡς ἄμεμπτος πλέον; Τότε, ὡς ἅγιος Καραγκιόζης, ἀπηλευθερωμένος ἀπὸ τὶς βωμολογίες καὶ τὸ πέος του, ἄσαρκος πλέον, ἕνα «νέφος κατελθὸν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν ἀπήγαγε εἰς τὸν Ὄλυμπον»;  Ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ περιμένει τὸν νέο της ἥρωα»(σ.272).

Δημήτρης Κιτσίκης                                   19 Ἰουνίου 2015