192 - Ἡ παρακμὴ τῆς σοσιαλιστικῆς Κούβας καὶ ἡ ἀνωτερότης τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ

192  - Ἡ παρακμὴ τῆς σοσιαλιστικῆς Κούβας καὶ ἡ ἀνωτερότης τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ

Ἐπιστρέφοντας σήμερα ἀπὸ τὴν Κούβα μετέφερα στὶς ἀποσκευές μου τὰ ἀκόλουθα συνταρακτικά: 60 χρόνια ἐπανάσταση, 60 χρόνια κουβανικῶν καὶ παγκοσμίων ὀνείρων, ἔναντι τοῦ σιδηροφράκτου ἀμερικανοῦ δράκοντος, τοῦ βασιλέως τῶν καζινῶν καὶ τῆς ἐγκληματικότητος τοῦ ὑποκόσμου τὰ ὁποῖα ἐπέφεραν θριάμβους, κατέληξαν στὸ σημερινὸ ... τίποτα!

Καὶ σήμερα πάλι διαφθορά. Ὁ Φιντὲλ Κάστρο, γεννημένος τὸ 1926, εἶχε ὁ ἴδιος δώσει στὸν ἑαυτό του, τὸ 1961, τὸν τίτλο τοῦ Lider Maximo (Ὑπέρτατος Ἡγέτης), τίτλος πολὺ πιὸ ἐντυπωσιακὸς ἀπὸ αὐτὸν τοῦ Fuhrer (Ὁδηγός) ποὺ εἶχε δώσει στὸν ἑαυτό του ὁ Χίτλερ, ἐνῷ ὁ Ἀργεντινὸς Τσὲ Γκεβάρα, 39 ἐτῶν (1928—1967), ὡς νέος Saint-Just (27 ἐτῶν τὸ 1794), «ἀρχάγγελος τῆς Τρομοκρατίας» τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ θρυλικὸς Τσὲ τῆς νεολαίας τοῦ πλανήτου, εἰσαγγελεὺς τοῦ ἐπαναστατικοῦ κουβανικοῦ δικαστηρίου τὸ 1960, ἐκτελοῦσε ἑκατοντάδες ἀντιεπαναστάτες καὶ ἵδρυε στρατόπεδα ἐργασίας καὶ ἀναμορφώσεως τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐπαναστάσεως, ἐνῷ συνάμα ἐπέτρεπε τὴν σταδιακὴ ἔξοδο ἑνὸς ἐκατομμυρίου ἀντιφρονούντων Κουβανῶν στὶς ΗΠΑ σὲ ἕναν συνολικὸ πληθυσμὸ 10 ἑκατομμυρίων καὶ σὲ μία νῆσο ἴσων περίπου διαστάσεων μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἤδη, τὸν Μάϊο τοῦ 1980, ὁ Κάστρο εἶχε δώσει τὴν ἄδεια σὲ ὅσους Κουβανοὺς τὸ ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν Κούβα μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φύγουν ὁμαδικὰ 125.000 ἄνθρωποι.

Ὁ ἐθνικιστὴς καὶ ῥωμαιοκαθολικὸς ἀστὸς Φιντέλ, μαθητὴς τῶν Ἰησουϊτῶν, συναντῶντας τὸν Ἀργεντινὸ ἀστὸ ἰατρὸ διεθνιστὴ Τσέ, οἰκοδόμησε τὸν κουβανικὸ ἐθνικομπολσεβικισμὸ μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ κομμουνισμοῦ, ποὺ οἱ Ἕλληνες τὸ 1945 δὲν ἠδυνήθησαν νὰ πραγματώσουν ὑπὸ τὸν Ἕλληνα Φιντέλ, τὸν Ἄρη Βελουχιώτη, συνηθισμένοι στὸ προαιώνιό τους διχαστικὸ μῖσος. Ἀντιγραφεῖς εἰς τὰ πάντα, οἱ Νεοέλληνες οὐδέποτε πρωτοτυποῦν.

Τὸ ὁλοκληρωτικὸ μονοκομματικὸ καθεστὼς τῆς Κούβας, ἐδιοικεῖτο ἀπὸ τὸν ἀπόλυτο ἡγέτη Φιντέλ, ἀρχηγὸ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, γενικὸ γραμματέα τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος, στρατάρχη, πρωθυπουργὸ καὶ πρόεδρο τοῦ Κράτους, ποὺ χάρη στὴν ἀπόλυτη καὶ βίαιη ἐξουσία ποὺ ἐξήσκει ἐπέτυχε, στὸ στόμα κυριολεκτικὰ τοῦ ἀμερικανικοῦ λύκου, στὴν μικρή του χώρα, νὰ ἀποτρέψῃ σορεία ἀμερικανικῶν προσπαθειῶν νὰ τὸν δολοφονήσουν, νὰ τὸν ἀνατρέψουν στρατιωτικά, νὰ τὸν ἐξοντώσουν οἰκονομικὰ μὲ συνεχῇ οἰκονομικὸ ἀποκλεισμό. Αὐτὸ ἦταν τὸ κουβανικὸ θαῦμα τὸ ὁποῖο ἐμεῖς εὑρέθημεν ἀνίκανοι νὰ ἀκολουθήσουμε.

Καὶ ὅμως σήμερα, ἡ κουβανικὴ ἐπανάσταση πνέει τὰ λοίσθια. Ὁ γηραιὸς Φιντὲλ ἀντεκατεστάθη ἀπὸ τὸν γηραιὸ ἀδελφό του Ῥαούλ, ἐπισήμως καὶ αὐτὸς ἀπόλυτος ἡγέτης τοῦ μονοκομματικοῦ κράτους, πρόεδρος καὶ στρατάρχης τῶν πάντων, ἀλλὰ χωρὶς τὴν ἐξαφανισμένη Σοβιετικὴ Ἕνωση, ἐλπίδα τῶν ἀπανταχοῦ κολασμένων τῆς γῆς, χωρὶς τὴν ἀποστολὴ κουβανικοῦ ἐπαναστατικοῦ στρατοῦ στὴν Ἀγκόλα τὸ 1975, στὴν Αἰθιοπία τὸ 1978 καὶ παντοῦ στὴν Ἀφρικὴ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ἀφρικανικῆς ἠπείρου ἀπὸ τὸν δυτικὸ ἰμπεριαλισμό. Φαντασθεῖτε τὸν στρατὸ μίας ἐπαναστατικῆς Ἑλλάδος νὰ μάχεται στὴν Ἀφρικὴ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν κατατρεγμένων!

Γιατί λοιπὸν μία ῥιζοσπαστικὴ ἐπανάσταση δὲν φαίνεται ποτὲ νὰ διαρκῇ πέραν τοῦ βίου τοῦ ἡγέτου τους; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὀφθαλμοφανής: διότι δὲν προβλέπει τὴν διαδοχὴ τοῦ Lider Maximo. Ἤδη τὸ 1981, ἔγραφα στὸ βιβλίο μου Ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου, 1928-1973 (Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας): «Τὸ ἰδανικὸ καθεστὼς γιὰ νὰ ὑποτάξῃ ὁ ξένος μία μικρὴ χώρα εἶναι ὁ κοινοβουλευτισμός, ἰδίως ὅταν συνδυάζεται καὶ μὲ βασιλεία. Διότι, ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ ἠμπορεῖ νὰ ἀντιτάξῃ ἕνα πολιτικὸ κόμμα κατὰ τοῦ ἄλλου, νὰ φτιάχνῃ καὶ νὰ διαλύῃ συνασπισμούς, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ παίξῃ τὸν ἄνακτα κατὰ τῆς Βουλῆς καὶ τὴν Βουλὴ κατὰ τοῦ ἄνακτος». Συνεπῶς, «τὸ ἐσωτερικὸ καθεστὼς μίας χώρας ποὺ εἶναι ὑποταγμένη σὲ μία μεγάλη δύναμη ἔχει οὐσιατικὴ σημασία γι’ αὐτὴν τὴν τελευταία. Ἕνα καθεστὼς ποὺ στηρίζεται σὲ ἕναν μόνον ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι ἡ ἀπόλυτη μοναρχία ἤ ἡ δικτατορία, εἶναι ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ξένη παρουσία... Ἐὰν ὁ ἰσχυρὸς ἄνδρας κρατᾷ στέρεα τὸ πηδάλιο τοῦ πλοίου του, δηλαδὴ ἐξασφαλίσῃ τὴν ὑποστήριξη τῶν μαζῶν, θὰ ἐξουδετερώσῃ τὶς ῥαδιουργίες τοῦ περιβάλλοντός του ἤ τῶν ὁμάδων ποὺ ἡ μεγάλη δύναμη θὰ ἔχῃ ὀργανώσει ἐναντίον του, κάνοντας ἔκκληση στὴν ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια, καὶ ὁ ξένος παράγων θὰ μείνῃ τότε μὲ ἄδεια χέρια»(σ. 274).

Μέχρι στιγμῆς, μόνον ἡ Βόρειος Κορέα ἠδυνήθη νὰ ἐπιβιώσῃ ἐπειδὴ ἐφήρμοσε τὸν θεσμὸ τῆς ἀπολύτου κληρονομικῆς μοναρχίας. Οὔτε ὁ Μουσσολίνι, οὔτε ὁ Χίτλερ, οὔτε ὁ Στάλιν δὲν τὸ ἐπέτυχαν διότι ἠγνόησαν τὴν πολιτικὴ σημασία τῆς οἰκογενείας τους. Ἡ κομμουνιστικὴ Ῥουμανία τὸ ἐπεχείρησε ἀλλὰ τὴν ἐπρόφθασαν οἱ ἰμπεριαλιστές. Καὶ ἡ κουβανικὴ ἐπανάσταση θὰ ἐξαφανισθῇ λόγῳ ἐλλείψεως κληρονομικῆς διαδοχῆς. Τὸ μέλλον μίας ἐπαναστατικῆς Ἑλλάδος πρέπει νὰ στηριχθῇ στὴν κληρονομικὴ  ἀπόλυτη μοναρχία, εἴτε τοῦ τύπου τῶν Βουρβόνων εἴτε τοῦ τύπου τοῦ Ναπολέοντος. Αὐτὸ τὸ εἶχε καταλάβει ὁ τότε διάδοχος Κωνσταντῖνος τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων καὶ τὸ ἐσυμμερίζετο ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 9 Μαΐου 2015