6 -Τὸ ἑλληνικὸ ἀδιέξοδο

6 -Τὸ ἑλληνικὸ ἀδίεξοδο

Ἐγκλωβισμένη στὸ πολιτικὸ σύστημα καὶ στὴν διεθνῆ ὑποτέλεια, καμμία κοινοβουλευτικὴ ὁμάδα, ΚΚΕ, Συνασπισμός, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ, δὲν ἠμπορεῖ νὰ λύση τὸ ἑλληνικό πρόβλημα διότι κινεῖται μέσα στὰ στενὰ ὅρια τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ.

Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα: ὁ ἑλληνισμός, ἐπὶ 2.500 χρόνια  κυριαρχεῖ σὲ ὅλον τὸν πλανήτη. Κάθε πλανητικὴ γενεὰ ἀνακαλύπτει καὶ πάλι τὸν ἑλληνισμό σὲ οἱανδήποτε γωνιὰ τῆς γῆς καὶ ὄχι μόνον στὴν Εὐρώπη. Ἀπὸ συστάσεως ὅμως τοῦ ἑλληνικοῦ κρατιδίου στὸ πρῶτο τρίτο τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος, οἱ Ἕλληνες ἔχουν ἐξαφανισθῆ. Δὲν ἀντιπροσωπεύουν οὔτε στὸ ἐλάχιστο τὸν ἑλληνισμό. Ὑπάρχει ἑλληνισμὸς χωρὶς Ἕλληνες. Τὸ παρὸν περιοδικὸ ἱδρύθη ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια, τὸ φθινόπωρο τοῦ 1996, γιὰ νὰ τὸ ἐπισημάνῃ. Φοβᾶται ὅμως ὅτι θὰ καταποντισθῇ χωρὶς νὰ εἰσακουσθῇ. Διότι ἀπὸ τὸ 1821 ὁ Ἕλλην παραμένει ληστὴς τῶν ὀρέων   (ἤ Σικελὸς κατὰ τὴν πρόσφατη ἔκφραση) μὲ ὑπερφίαλες ἀπαιτήσεις, ἐπειδὴ πρόγονός του ἦταν ὁ Σωκράτης, χωρὶς ὅμως νὰ κάμῃ τὴν παραμικρὴ προσπάθεια ἑλληνοκεντρισμοῦ. Ἀντιαμερικανὸς καὶ ἀντιδυτικὸς μόνον στὰ λόγια, προχωρεῖ ἀκάθεκτα στὴν πραγματοποίηση τοῦ ὀνείρου του : νὰ γίνῃ τὸ γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης. Κάθε χρόνο ποὺ περνᾷ ἀνδρώνεται ἡ τουριστικὴ βιομηχανία τῆς χώρας καὶ ἡ ἑκάστοτε κυβέρνηση διακηρύττει ὅτι ἡ ἐθνικὴ βιομηχανία τῆς χώρας ἔχει καταστῆ πλέον ὁ τουρισμός. Ὅλες οἱ ἄλλες βιομηχανίες κλείνουν ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη ἤ μεταφέρονται βορείως, στὰ Βαλκάνια. Τὸ μοναδικὸ μας σχέδιο εἶναι νὰ γίνουμε ἡ Φλόριδα τῆς Εὐρώπης. Ἡ Ἑλλάς, ὡς τεράστιο ξενοδοχεῖο πῶς θὰ δυνηθῇ νὰ παράξῃ Σωκράτηδες; Καὶ ὅμως Σωκράτηδες ζητᾷ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ πλανήτης.

Ἰδοὺ δύο τελευταῖα παραδείγματα: Ὁ πάπας Βενέδικτος ΙϚ΄ στὴν ἀκαδημαϊκὴ ὁμιλία του τῆς 12^ης Σεπτεμβρίου 2006, στὸ γερμανικὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Ρέγκενσμπουργκ ἀνέλυσε μὲ πᾶσα λεπτομέρεια τὰ αἴτια τῆς παρακμῆς τῆς Δύσεως. Ἡ διάγνωσή του ἦταν ὁ ἀφελληνισμὸς τῆς Δύσεως. Τρία ἦσαν τὰ στάδια τοῦ ἀφελληνισμοῦ ἀπὸ τὸν ΙϚ΄ αἰῶνα ἕως σήμερα.Ξεχάσαμε προσέθεσε ὁ πάπας ὅτι ἡ Καινὴ Διαθήκη ἐγράφει στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ περιέχει μέσα της τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα, μία ἐπαφὴ ποὺ εἶχε ὡριμάσει ἤδη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Διαπιστώνει συνεπῶς  ὅτι ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποσυνδεθῇ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ σκέψη. Ἡ αἰτία τοῦ δυτικοῦ καρκίνου, εἶπε ὁ πάπας στὶς 12 Σεπτεμβρίου, εἶναι ὁ ἀφελληνισμός, δηλαδὴ ἡ παρερμηνία τοῦ ἑλληνικοῦ ὀρθοῦ λόγου, ἡ μετατροπὴ τοῦ ὀρθολογισμοῦ σὲ ρασιοναλισμό. Ἡ δυτικὴ raison  εἶναι πρακτικὴ λογική, εἶναι ρασιοναλισμός, ἐνῷ ὁ ἑλληνικὸς λόγος  εἶναι ὁ ὀρθὸς λόγος, εἶναι ὁ ὀρθολογισμὸς, ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ χριστιανισμοῦ.

Καὶ τὸ δεύτερο παράδειγμα εἶναι ἡ ἑλληνομανία τῶν Τούρκων, ὅπως διαπιστώνει ἄρθρο τῆς Καθημερινῆς  τῆς 1ης Ὀκτ. 2006. Οὐδεὶς δύναται νὰ ἀποφύγη τὸν μαγνήτη τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἕνας Τοῦρκος δηλώνει στὴν Καθημερινή: «Εἴμαστε τόσο Ἕλληνες ὅσο καὶ ἐσεῖς στὴν ἄλλη ὄχθη τοῦ Αἰγαίου, γιατὶ εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ ἐξισλαμισθέντος μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ. Αὐτὰ τὰ ἀρχαῖα μνημεῖα εἶναι δικά μας μνημεῖα καὶ πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν προστασία τους».

Πρὶν ἀπὸ τριάντα χρόνια, ἔγραφα σὲ βιβλίο μου : «Ἡ Τουρκία, ὡς ἡ κυριώτερη κληρονόμος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας δὲν ἠθέλησε ἀρχικὰ νὰ συγκεντρώσῃ τὴν ἐξωτερική της πολιτικὴ γύρω ἀπὸ τὸν ἄξονα τῶν σχέσεων της μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἐφ’ὅσον τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἦταν ἕνα μόνον ἀπὸ τὰ πολλὰ κράτη τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου ποὺ εἶχαν ἀποσχισθῆ ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία. Ἡ δυναμικὴ ὅμως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία εἶχε βασισθῆ στὴν ἑλληνοτουρκικὴ ἀλληλεξάρτηση, ἐπεβλήθη ἐξ ἀντικειμένου καὶ στὴν Τουρκικὴ Δημοκρατία καὶ τὴν ὑπεχρέωσε νὰ διαμορφώσῃ τὴν ἐξωτερική της πολιτικὴ σὲ σχέση μὲ τὴν ἑλληνική».

Ἐμεῖς ὅμως, ὡς παράσιτα τῶν προγόνων μας, ἔχουμε ἕνα ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ ἀνίκανο νὰ ἀξιοποιήσῃ τὴν πλανητικὴ κληρονομιὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἕνα ὑπουργεῖο ποὺ ἠγνόη ἔντυπο τοῦ προέδρου τῆς κοινότητος Μυστρᾶ, Λευτέρη Νικολάρου, ποὺ διένεμε στοὺς ἀλλοδαποὺς περιηγητές τοῦ χώρου, γιὰ νὰ ἐπισημάνῃ ὅτι  ἡ ὑπεύθυνη ἀρχαιολόγος Αἰμιλία Μπακούρου Γκιαούρη ἐγέμιζε ἐπί μία γενεά, καὶ μέχρι σήμερα, τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς Λακωνίας μὲ τὴν πτωμαΐνη τῆς ἀκινησίας της. Ἀπὸ τὸ κρατικὸ κεφάλι βρωμᾷ τὸ ψάρι τοῦ γραικυλισμοῦ.

Παρατηρητὴς ἐπισημαίνει: «Βλέποντας ἀκόμη καὶ τοὺς Τούρκους νὰ ἐπιστρέφουν στὶς ἑλληνοχριστιανικές τους ρίζες, δὲν ἠμποροῦμε νὰ μὴν ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὸν σκοπὸ διχασμοῦ ποὺ ἐξυπηρετοῦν οἱ ἑλληνικὲς παγανιστικὲς ὁμάδες ποὺ ἀπεμπολοῦν τὴν χριστιανικὴ κληρονομιὰ τοῦ ἔθνους μας, ἀκολουθῶντας ἀνιστόρητους καὶ φανατικοὺς ρατσιστὲς ἡγέτες».

Δημήτρης Κιτσίκης

  ΙΑ' (41) σελ. 2                        ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ   ΠΕΡΙΟΧΗ                      ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ   2006