5 - Ἐγκώμιο τῆς βίας

5 - Ἐγκώμιο τῆς βίας

Στὶς 18 Μαΐου 1908, στὴν παρισινὴ ἐφημερίδα Matin, ὁ Γεώργιος Σορέλ, συγγραφεὺς τῆς περιφήμου μελέτης ποὺ ἐσημάδεψε τὸν Κ΄αίῶνα, Σκέψεις περὶ βίας, ἐδημοσίευσε  ἄρθρο μὲ τίτλο, "Ἀπολογία τῆς βίας", τονίζοντας ὅτι "θά ἠμπορούσαμε νὰ συγκρίνουμε τοὺς κοινοβουλευτικοὺς σοσιαλιστὲς [ἤ τὸ ΠΑΣΟΚ θὰ ἐλέγαμε σήμερα] μὲ τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους τοῦ Ναπολέοντος [ἤ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου] ποὺ τοὺς εἶχε ἀναβιβάσει σὲ ἀριστοκρατία καὶ ποὺ ἐπάσχισαν νὰ ἰσχυροποίησουν τὸ Κράτος τὸ ὁποῖον τοὺς εἶχε παραδώσει ἡ προεπαναστατικὴ Γαλλία [ ἤ ἡ ἑλληνικὴ Δεξιά]". Στὸ βιβλίο του, ὁ Σορὲλ εἶχε παρατηρήσει : "Τὸ πολιτικὸ ἔγκλημα εἶναι μία ἁπλὴ πράξη ἐξεγέρσεως ποὺ δὲν περιέχει οὐδεμία ντροπή, τὸ ὁποῖο προλαμβάνουμε γιὰ λόγους σωφροσύνης, ἀλλὰ ποὺ δὲν δύναται νὰ ὀνομασθῇ ἔγκλημα, διότι ὁ δράστης δὲν ἐξομοιώνεται μὲ τὸν ἐγκληματία". Καὶ ἡ ἀτομικὴ αὐτὴ τρομοκρατικὴ πράξη -ἤ ἡ συλλογικὴ βία- δικαιώνεται κυρίως στὶς πλέον  ἀνελεύθερες κοινωνίες οἱ ὁποῖες -κατὰ τὸν Σορέλ- εἶναι οἱ λεγόμενες κοινοβουλευτικὲς δημοκρατίες ποὺ διοικοῦνται, γράφει "ἀπὸ τσαρλατάνους", οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τὴν ἐξουσία τοῦ χρήματος -ἰδίως ὅταν πρόκειται γιὰ σοσιαλδημοκράτες- κάτι μὲ τὸ ὁποῖο συμφωνεῖ καὶ τὸ μηνιαῖο περιοδικὸ τῆς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Σεπτεμβρίου 2002 ("Γιατί νοιώθετε τόσο σίγουρος, ὅτι στὸ ἀδιέξοδο θὰ βρεθῆ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σώση ; Νικήτας Μιχάλκοφ: «Τὶ ἄλλο μπορεῖ νὰ ὑπάρχη στὸ τέλος τοῦ δρόμου; Οἱ πολιτικοί;»).

Ὑπὸ οἱοδήποτε ἄλλο καθεστώς, ὅπως τὸ βυζαντινό,ἡ βίαιη ἀντίδραση ἐξυπακούεται καὶ εἶναι ὑποχρεωτική, ἐνῷ στὸν κοινοβουλευτισμό, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ὅτι ἡ ψῆφος εἶναι ἀρκετή, ἀπαγορεύεται. Ἡ ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ κρατιδίου στὸν Κ΄ αἰῶνα μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ οἰκοδόμηση κατασταλτικῶν μέτρων κατὰ τῶν ἐπαναστατῶν, ὀφείλεται πρωτίστως στοὺς φιλελευθέρους καὶ σοσιαλδημοκρατικοὺς κύκλους. Σταθμὸς ὑπῆρξε ἡ δολοφονία τὸ 1920, τοῦ Ἴωνος Δραγούμη ἀπὸ τοὺς ἀσφαλίτες τῆς ἀστυνομικῆς σκιᾶς τοῦ Βενιζέλου, Παύλου Γύπαρη. Ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν Ἄγγλων ἀφεντικῶν, οἱ ὁποῖοι προηγήθησαν τῶν Ἀμερικανῶν, τὸ ἑλληνικὸ κατασταλτικὸ οἰκοδόμημα τῶν βενιζελογενῶν, ἀπὸ τὸ 1924 μέχρι σήμερα, ἀπὸ τὸν Παπαναστασίου μέχρι τὸν Σημίτη, ἠκολούθησε τὴν τακτικὴ   νὰ ἐξομοιώνη ὅλους ὅσους προσεπάθουν μὲ βίαια μέσα νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν "κοινωνία", δηλαδὴ τὸ σύστημα, μὲ συμμορίτες καὶ κοινοὺς ἐγκληματίες, ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς τοῦ μεσοπολέμου μέχρι τὰ μέλη τῆς 17Ν σήμερα. Ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ τὸ ΝΔ τῆς 19/21-04-1924, τῆς βενιζελογενοῦς κυβερνήσεως Παπαναστασίου, "Περὶ συστάσεως ἐν ἐκάστῳ νομῷ ἐπιτρόπων ἀσφαλείας", ποὺ "ἐνεπλουτίσθη" τὸ 1926 ἀπὸ τὸν Πάγκαλο καὶ κατέληξε στὸ περίφημο "ἰδιώνυμο" τῆς κυβερνήσεως Βενιζέλου, νόμος 4229 τῆς 24/25-07-1929. Ἔκτοτε οἱ "συμμορίτες, κοινοὶ ἐγκληματίες καὶ τρομοκράτες" εὐρέθησαν στὰ ξερονήσια τοῦ μεσοπολέμου, στὶς φυλακὲς Ἀβέρωφ μετὰ τὸ 1945 καὶ στὰ κελλιὰ τοῦ Κορυδαλλοῦ τὸ 2002.

Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα βενιζελογενῶν ποὺ ἐχρησιμοποιήθησαν ἀπὸ τοὺς Ἀγγλοαμερικανοὺς γιὰ τὴν καταστολὴ τῶν ἀντιπάλων τοῦ συστήματος εἶναι ἡ παρακάτω μαρτυρία τοῦ Ἀνδρέα Ἰωσήφ, ὑπουργοῦ τοῦ Πλαστήρα τὸ 1952 (στὴν ἐκπομπὴ τῆς ΝΕΤ, 28-03-2002) : " Ἰωσήφ - Γιατὶ πρέπει νὰ ἐκτελέσουμε τὸν Μπελογιάννη ; Πλαστήρας -Ξέρεις γιατί; Μοῦ μήνυσαν οἱ Ἀμερικανοὶ ὅτι θὰ μὲ κρατήσουν πρωθυπουργὸ ἄν τὸ κάνω. Ἰωσήφ - Ῥώτησα τότε τὸν ὑπουργὸ Γεώργιο Καρτάλη, ἐὰν σκοπεύη νὰ παραιτηθῇ σὲ περίπτωση ἐκτελέσεως τοῦ Μπελογιάννη. Καρτάλης - Οἱ Ἄγγλοι μοῦ εἶπαν νὰ μείνω"! Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι στὶς 19 Ἀπριλίου 2002 -δύο μῆνες πρὸ τῶν πρώτων συλλήψεων- ἔρευνα τῆς ἑταιρείας ΑLCO ποὺ ἐδημοσιεύθη στὴν Ἐλευθεροτυπία, ἔδειχνε πὼς τὸ 23,7% τῶν πολιτῶν ἦτο σύμφωνο μὲ τὶς θέσεις τῆς 17 Ν καὶ τὸ 10% τοὺς ἐθεώρει κοινωνικοὺς ἐπαναστάτες. Τέλος τὸ 67,4% δὲν ἐπίστευε οὔτε κἄν τὶς μισὲς πληροφορίες ποὺ μετεδίδοντο ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, σχετικὰ μὲ τὴν ὀργάνωση. Ἐπείγουσα ἦταν συνεπῶς ἡ ἀνάγκη νὰ παρουσιασθῆ ἡ 17Ν ὡς μία συμμορία δειλῶν ἐγκληματιῶν χωρὶς ἰδεολογία.

Δημήτρης Κιτσίκης

  Ζ' (25) σελ. 2                  ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ   ΠΕΡΙΟΧΗ                  ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ   2002