164- Ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπὸ τοὺς ὀλίγους : Δημοφιλία καὶ Δημιουργία

164- Ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπὸ τοὺς ὀλίγους :  Δημοφιλία καὶ Δημιουργία

Ἡ κοινὴ γνώμη καὶ γενικὰ ἡ πλειοψηφία εἶναι ἀνίκανη νὰ διαχωρίσῃ σὲ μία δεδομένη κατάσταση τὸ τμῆμα τῆς πραγματικότητος ποὺ γεννιέται καὶ ποὺ θὰ ἐπικρατήσῃ στὸ μέλλον, ἐνῷ αὐτὸ δὲν εἶναι ἀκόμη ὁρατό, ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ τμῆμα ποὺ πεθαίνει καὶ καλύπτει ὡς πτῶμα ὅλον τὸν ὁρίζοντα, ἀλλὰ εἶναι χωρὶς μέλλον, καταδικασμένο νὰ συρρικνωθῇ καὶ νὰ ἐξαφανισθῇ.

Κλασσικὸ παράδειγμα, ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἔργο του μέχρι τὸν θάνατό του. Μετὰ βίας τὸν ἠκολούθησαν στὴν πορεία του οἱ καθιερωμένοι 12 ἀπόστολοι καὶ μόνον τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων τὸν ἠκολούθησε ἡ κοινὴ γνώμη, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶχε παρερμηνεύσει τὸ μήνυμά του καὶ ἐνόμιζε ὅτι ἐτοίμαζε ἐξέγερση κατὰ τοῦ Ῥωμαίου κατακτητοῦ γιὰ νὰ ἀναδειχθῇ βασιλεύς. Ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει ὅλοι οἱ μαθητές του, οἱ ὁποῖοι καὶ δὲν παρίσταντο στὸ μαρτύριό του, μὲ ἐξαίρεση τὸν Ἰωάννη.  Καὶ ὅμως, μόνος στὴν ζωὴ καὶ τὸν θάνατο, μετὰ ἀπὸ τέσσερις αἰῶνες, ἡ κοινὴ γνώμη τὸν ἠκολούθησε καὶ ὁ ὁρίζοντας ἐγέμισε ἀπὸ ἑκατομμύρια  ὀπαδούς.

Πρόκειται γιὰ νόμο τῆς Ἱστορίας: Ὁ δημοφιλὴς ἐν ζωῇ καταποντίζεται στὴν λήθη τοῦ μέλλοντος. Ὁ μόνος ἐν ζωῇ, δημοφιλὴς μετὰ θάνατον. Οἱ ἀπόλυτοι πολιτικοὶ ἡγέτες, ὅπως ὁ Ἀλέξανδρος ἤ ὁ Μάο, δὲν καθιστοῦν ἐξαίρεση. Τρομοκρατοῦν τὸ πλῆθος ἐν ζωῇ καὶ εἶναι μόνοι, ἐνῷ θεοποιοῦνται μετὰ θάνατον ἀπὸ τὸ πλῆθος.

Ἡ κοινὴ γνώμη λατρεύει οἰκειοθελῶς τοὺς ἐν ζωῇ μετρίους, χωρὶς ἐξαίρεση, ἐπειδὴ ὑποχρεωτικὰ εἶναι ἀνεγκέφαλη καὶ ἀκολουθεῖ τὸ νταούλι καὶ τὸν ζουρνᾶ τῆς προπαγάνδας καὶ τοῦ συρμοῦ, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, στὴν τέχνη καὶ τὴν πολιτική. Αὐτὸ καθιστᾷ τὸν τεράστιο μῦθο τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας. Ὁ λαὸς εἶναι ὑποχρεωτικὰ δοῦλος ἐνῷ ὁ δημιουργὸς εἶναι ὁλομόναχος ἐπὶ τοῦ ὄρους, ὅπως ὁ Μωυσῆς. Ὁ Γάλλος ποιητὴς Ἀλφρέδος ντὲ Βινύ (1797-1863) περιγράφει τὸν δημιουργὸ στὸ ποίημά του «Μωϋσῆς», μὲ τοὺς παρακάτω στίχους: «Καὶ ὄρθιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ Μωϋσῆς...τοῦ ἔλεγε, πρόσωπο μὲ πρόσωπο: ... Θὰ ζήσω λοιπὸν πάντα δυνατὸς καὶ μόνος;  Ἄφησέ με ν’ἀποκοιμηθῶ μὲ τὸν ὕπνο τῆς γῆς!»

Ὁ ἄριστος ὑποχρεωτικά, γιὰ νὰ ἐπιβληθῇ ὅσο ζῇ θὰ ὑπάρξῃ τύραννος. Ποτὲ ὁ λαὸς δὲν θὰ ἐπιλέξῃ τὸν ἄριστο. Ἐπιλέγει ὡς βουλευτή, ὡς καλλιτέχνη, ὡς συγγραφέα, πάντα τὸ ὅμοιό του, τὸν δοῦλο, τὸν μέτριο. Πρόκειται γιὰ ἀντικειμενικὴ ἀδυναμία τῆς κοινῆς γνὠμης νὰ ἐπιλέξῃ τὸν ἄριστο, πέραν ἀπὸ οἱονδήποτε ἐνδεχομένο φθόνο. Ὁ δημιουργὸς εἶναι καταδικασμένος νὰ βάλλεται ἀπὸ παντοῦ γι’αὐτὸ καὶ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ μάρτυς ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Ὅσο πιὸ ἐπιτυχημένος εἶναι ἐν ζωῇ τόσο ὀλιγώτερο δημιουργικὸς εἶναι. Στὸν δημιουργὸ καὶ μόνον ἀνήκει ἡ μεταθανάτιος ζωή.

Γὰ τὸν ἄσημο καὶ πτωχὸ τῷ πνεύματι, τὸν ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος ληστή, ὁ Θεὸς ἐμερίμνησε μὲ τὴν χάρη του νὰ τὸν κάνῃ ἀθάνατο. Ὅμως γιὰ τὸν δημιουργό, ἡ ταπείνωση δὲν ἐξασκεῖται ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων παρὰ μόνον ἐνώπιον τοῦ Σωτῆρος, ὡς δοῦλος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἔπαρση τοῦ ὑψίστου ἀγγέλου Ἑωσφόρου εἶχε  ἐκδηλωθῆ κατὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸ καὶ ἐτιμωρήθη ἐνῷ τὸ αἴσθημα ἀνωτερότητος τοῦ δημιουργοῦ ἐκδηλώνεται ἔναντι τῆς κοινῆς γνώμης καὶ μόνον.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 15 Δεκεμβρίου 2014