149 - Ὁ βασιλεὺς δὲν
πολιτεύεται
Ὁ
παρηκμασμένος Ἕλλην, δηλαδὴ τὸ σύνολο τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, συνεχίζει νὰ ζῇ σὲ ἄλλον
πλανήτη. Ἔχει ἀποδειχθῆ περίτρανα ὅτι ἡ χώρα ἔχει ἀποπνεύσει λόγῳ τῆς
κομματοκρατίας καὶ ὁ Ἕλλην ἀπτόητος συνεχίζει νὰ σκαρώνῃ κόμματα, κομματίδια,
κομματάκια. Εἶναι νὰ σὲ πιάνουν τὰ γέλια. Πρόκειται γιὰ ἀπόδειξη ὅτι εἶναι ἕνα ἀργόσχολο
παράσιτο ποὺ δὲν ἔχει οὔτε κἄν τὸ κουράγιο νὰ φτειάξῃ μόνος του τὴν βαλίτσα του
καὶ νὰ μεταναστεύσῃ στὸ ἐξωτερικό, μήπως καὶ γίνῃ ἁπλῶς κανονικὸς ἄνδρας ἤ γυναῖκα.
Ὅταν συναντᾷς οἱονδήποτε στὸν δρόμο εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ σοῦ εἰπῇ ἤ α) Μήπως ἠμπορεῖτε
νὰ μὲ βοηθήσετε νὰ ἐγκατασταθῶ στὸ ἐξωτερικὸ (κάτι γνωρίζω ἐγὼ ποὺ ὡς Ἕλλην ὑπήκοος εἶμαι συνάμα καὶ ὑπήκοος τῆς Γαλλίας καὶ τοῦ Καναδᾶ) ἤ β) λέω νὰ συσπειρωθοῦμε καὶ νὰ φτειάξουμε
κόμμα γιὰ νὰ σώσουμε τὴν χώρα ἀπὸ τοὺς πουλημένους.
Τελευταῖο
φροῦτο, ἡ εἴδηση ὅτι προτίθενται Μπαλτᾶκος καὶ Καπερνᾶρος νὰ συγκροτήσουν
φιλοβασιλικὸ κόμμα καὶ μάλιστα τοποθετημένο «δεξιά» μὲ τὸν πρίγκιπα Νικόλαο!
Δηλαδὴ εἶναι σὰν ἐγώ, ὡς ἀπελπισμένος καὶ
ἀνερμάτιστος πολιτικὸς νὰ προτείνω σὲ κάποια προσωπικότητα ἄσχετη μὲ τὴν
πολιτική, κάποιον σπουδαῖο, τύπου Αἴνσταϊν νὰ ποῦμε, νὰ στρατευθῶ ὑπὸ τὸ ὄνομά
του γιὰ νὰ σκαρφαλώσω στοὺς ὤμους του καὶ μετὰ νὰ τὸν τοποθετήσω σὰν τὸν
Παπούλια στὸ γηροκομεῖο τῆς προεδρίας! Ὅσο καὶ ἀφελὴς νὰ εἶναι ὁ Μπρούκλης δὲν
εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν καταλάβῃ τὴν ῥωμέϊκὴ αὐτὴ πονηριά. Κάτι τέτοιο προσεπάθησε
ὁ πρώην δεκανέας καὶ κατόπιν ἀντιβασιλεύς (!) Κονδύλης τὸ 1935, φέρνοντας ὀπίσω
στὴν Ἑλλάδα μὲ δημοψήφισμα τὸν Γεώργιο Β΄ γιὰ νὰ λάβῃ τὸν σωστὸ κόλαφο ἀπὸ τὸν Ἄνακτα
μόλις αὐτὸς ἐπάτησε τὸ πόδι του στὸ Φάληρο.
Λοιπόν,
ἐπαναλαμβάνουμε γιὰ πολλοστὴ φορά. Ὁ Βασιλεὺς δὲν πολιτεύεται, διαφορετικὰ δὲν
θὰ ἦτο βασιλεύς. Ἡ ἰδέα τοῦ βασιλικοῦ θεσμοῦ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ συναθροιστικὸς καὶ
ὑπεράνω κομμάτων καὶ ὅποιος τὸν κομματικοποιεῖ εἴτε τὸ κάνει ἐκ τοῦ πονηροῦ εἴτε
εἶναι μᾶλλον, ὡς πλέον λογικό, βλάξ. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ βασιλεὺς πρέπει νὰ
εἶναι Παπούλιας, ἕνα ξόανο, νὰ βασιλεύῃ καὶ νὰ μὴν κυβερνᾷ. Τὸ πρότυπο γιὰ ἐμᾶς
εἶναι ὁ Μεγαλέξανδρος, ὁ ἀταξικὸς βασιλεὺς ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἄν καὶ δυστυχῶς ἡ
δυτικοποίηση μᾶς ἐσυνήθισε μὲ τὴν εἰκόνα ἑνὸς βασιλέως ὑποστηρικτοῦ μία
συγκεκριμένης τάξεως.
Ἡ
γνώμη μου εἶναι ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος ἔμαθε ἀπὸ τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος καὶ ἐὰν ἐπανέλθη
μὲ τὴν οἰκογένειά του, παραχωρῶντας τὸν θρόνο σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά του, θὰ ἐπιλέξη,
αὐτὸς καὶ μόνον (καὶ ἄς μὴν ἔχουν ψευδαισθήσεις οἱ πολλοί) τὸν ἰδικό του Μεταξᾶ
ποὺ θὰ κυβερνήσῃ τὴν χώρα λαϊκά, οὔτε δεξιὰ οὔτε ἀριστερά. Διαφορετικὰ θὰ
προτιμήσῃ νὰ μὴν ἐπανέλθῃ ποτέ. Ἕνα εἶναι σίγουρο. Ὁ Βασιλεὺς ἔχει ξεπεράσει τὰ
τραύματα καὶ τὰ μίση τοῦ ἐμφυλίου πολέμου. Σίγουρα δὲν εἶναι ἀντικομμουνιστὴς ἀλλὰ
οὔτε καὶ ΚΚΕ! Ἐὰν μερικοὶ ὀνειρεύονται ἕναν Ἕλληνα Πινοσέτ, ἐπειδὴ, ὅπως
δηλώνουν ἐγεννήθησαν ἀντικομμουνιστὲς καὶ θὰ πεθάνουν ἀντικομμουνιστές, ὁ Βασιλεὺς
δὲν τοὺς κάνει καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν ἥσυχο.
Δημήτρης
Κιτσίκης 24
Ὀκτωβρίου 2014
Δέν λείπει ὁ βασιλιᾶς ἀπό τήν χώρα, ἀλλά ὁ γνήσιος πνευματικός ἡγέτης πού θά καταρτίσει τούς ἑπόμενους προϋπολογισμούς καί θά ἀναλάβη διοικητής τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος
ReplyDeleteΜὲ βάση αύτά ποὺ λέγαμε στὸ προηγούμενο, κρίση στὸ θεσμό τῆς βασιλείας ἔχουμε ἀπό τὸ 1204,ἴσως πρωτύτερα. Κανένας διοικητής τραπέζης δὲν μπορεῖ νὰ φτιάξει τὴν οὶκονομία, αὐτά εἶναι ἀστεῖα πράγματα, οίκονομία εἶναι οἱ σχέσεις παραγωγῆς καὶάνταλλαγῆς. Καὶ φυσικά το φιλοβασιλικό κόμμα στὴν Ἑλλάδα θέλει τὸν βασιλέα (ξένου δυναστικοῦ οἴκου) γιὰ πάρτη του. Ὁ Μπαλτάκος τὸ εἶπε ξεκάθαρα, έγώ εἶμαι ταγμένος στὴν παράταξή μου. Άπό το 1204 τουλάχιστον ἔχουμε Πράσινους καὶ Βένετους χωρίς Ἰουστινιανό, εύτυχῶς, γιατί θὰ μὰς ´ἔσφαζε στὸν Ἰππόδρομο.
ReplyDeleteἙγώ τὸ ἔγραψα στὸν διευθυντή τοῦ Τρίτου Ματιοῦ, ὁ Κιτσίκης εἶναι πολύτιμος, ένδεχομένως άνεξαρτήτως τῶν προθέσεών του, έπειδή βαράει κατευθείαν στὸ ψητό, καὶ αύτό τὸ λέει κάποιος ποὺ σιχαίνεται τὴν ἐξουσία σὲ ὄλες τὶς μορφές της, ὄχι ἕνας βασιλοχουντικός. Μιλάει ἑν μέσω τοῦ κομφούζιου ὁ Κιτσίκης γιὰ μοναρχία, καὶ πάρα πολύ καλά κάνει, διότι γιὰ κοιτάξτε τὸ ἐξής. Ἐν μέσῶ τῆς πληρεστάτης άκμῆς τῆς άθηναϊκῆς δημοκρατίας, ὸ Σοφοκλής άνεβάζει τὸν Οίδίποδα Τύραννο. Πιὸ βασιλικό ἔργο δὲν ὑπάρχει στὴν ἰστορία τῆς λογοτεχνίας, εἶναι έγχειρίδιο τοῦ κυβερνᾶν γιὰ τὶς μέλλουσες γενεές. Έν μέσῶ Τουρκοκρατίας, τὰ παραμύθια ποὺ λένε στὶς Κυκλάδες γιὰ παράδειγμα βάζουνε ἕναν βασιλιά μὲ ὴ δωδεκάδα του σὲ κάθε ξερονῆσι, γιὰ νὰ άναπτύξουνε τὴν πλοκή. Εἶναι ήλίθιοι, ὸ Σοφοκλῆς (καὶ ὄλοι οὶ τραγικοί, Εύριπίδη περιλαμβανομένου ;). Εἶναι ἡλίθιοι ὸ λαός, έ καὶ τὶ νὰ κάνουμε, πῶς νὰ τὸν πῶ ; Δὲν μοῦ άρέσει ὴ λέξη, άλλά αύτήν ἔχω. Ἐμείς οὶ Ἔλληνες ἄμα θέλουμε νὰ σωθοῦμε πρέπει νὰ μάθουμε νὰ μὴ λέμε ψέματα. Καὶ αὐτό σημαίνει νὰ μὴ φοβόμαστε νὰ μιλήσουμε καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε νὰ μὴ μιλήσουμε.
ReplyDeleteΝὰ μὴ φοβόμασε νὰ μὴ μιλήσουμε σημαίνει τὸ έξής. Ματαξύ σκέψης καὶ ἔκφρασης προφορικῆς, γραπτῆς καὶ ἰντερνετικῆς μεσολαβεῖ χρόνος. Δηλαδή, ἄλλες σκέψεις, διαφορετικές άπό τὴν άρχική, καὶ έπίσης τὸ σώμα, ποὺ παρεμβάλλεται άνάμεσα στὴ σύλληψη τῆς ἰδέας καὶ τὴν ἔκφραση τῆς ίδέας. Ἡ σκλαβιά ποὺ ζοῦμε εἶναι ὴ λάθος γεφύρωση αύτοῦ τοῦ χάσματος μεταξύ ἰδέας καὶ ἐκτελέσεως. Εἶναι κατανοητά, αὐτά ποὺ λέω, γιὰ άλαμπουρνέζικα ; Λέω ὄτι είμαστε στὸ σημεῖο Χ, μᾶς ἔρχεται μιὰ ἰδέα, θέλουμε νὰ τὴ μοιραστούμε, άλλά μέχρι νὰ πᾶμε στὸ καφενεῖο νὰ τὴν ποῦμε στὴ γεροντοπαρέα μας, ἄλλες έντυπώσεις ἔχουν παρεμβληθεί. Τί σχέση ἔχει αύτό μὲ τὸ πολιτειακό καὶ τὴν πνευματική ἡγεσία ; Ἔχει άμεσότατη σχέση καὶ τὸ ξέρουμε ´ολοι ἀνεξαιρέτως πάρα πολύ καλά.
Τὶ μᾶς διδάσκουνε τόσο οὶ τραγικοί, ὅσο καὶ τὰ γραἴδια (ποὺ κι έμείς θὰ γεράσουμε, ἄμα προλάβουμε, δὲν εἶναι ἠλίθιες οἱ γριές). Ὄτι εἶναι δύσκολη μιὰ άναπαράσταση τοῦ κόσμου, στὸ θέατρο, στὰ παραμύθια, χωρίς ἔνα εἶδος μονάρχη. Πάνε νὰ ξεφορτωθοῦνε τὸν Δία, πατέρα θεῶν τὲ καὶ άνθρώπων, οὶ άρχαῖοι, τσουπ ! τοὺς πετιέται ὸ Μέγας Ἀλέκος καὶ τραβάνε τὰ μαλλιά τους οἱ Δημοσθένηδες. Πάνε νὰ ξεφορτωθούνε τοὺς Πτολεμαίους καὶ τοὺς πετιέται ὸ Αὔγουστος πού θέλει νὰ ὸν λατρεύουνε σὰν θεό, μὲ τὸ πουλί άπό δίπλα, τὸν άετό - έ ῥε κάτι συμτώσεις, ὁ Δίας τὶ πουλί ἔχει, φραγκόκοτα ; πάνε νὰ ξεφορτωθοῦνε τὸ πουλί, τοῦς βγαίνει ´αλλο πουί, μὲ δύο κεφάλια, αὐτή τή φορά, σὰν τὴ Λερναῖα Ὕδρα (παρεμπιπτόντως, ὕδρα πάει νὰ πεῖ μάλλον βρεγμένη ἤ ὑδατόεσσα, τῶρα τὶ νερά ἔχει ἡ Ὕδρα, τρέχα γύρευε). Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τὸ φαντασιαό ἄνευ ἠγέτου, βασιλέως ἤ προφήτου ; Διότι ὀ μέν βασιλεύς εἶναι προέκαση τοῦ σώματος, ὁ δὲ πνευματικός ἠγέτης, δηλ. Σαμάνος, Διοικητής Τραπέζης (Σόιμπλε, ὸ σαμάνος ΠΑΝΤΑ - βλ. Οὶδίποδα 0 ἔχει κάποια σωματική δυσμορφία, φτου φτου νὰ μὴ μᾶς τύχει, βλ.Τειρεσία). Καὶ ἐμείς εἴμαστε ὁ λαός. Τσάκω λοιπόν ὴν τριμερῆ διάρθρωση ῶν ἱνδοευρωπαϊκῶν κοινωνιῶν τοῦ Ντυμεζίλ, ποὺ βέβαια ὸν βρίζανε ὄλοι γιὰ ἀκραῖο δεξιό.
ReplyDeleteΟἱ ἐξυπνάκηδες λοιπόν οἱ δημοκρατικοί μᾶς λένε, ἀ, τὶ μᾶς νοιάζουνε ὄλα αὐτά, ἐμείς ἔχουμε προοδεύσει. Ἐμένα μοῦ λές. Πάει ὸ Τσίπρας πούτανε στὴν ΚΝΕ, τὴν ἄθεη ἐπιστημονική σοσιαλιστική νεολαία, διεθνιστική, ἐπαναστατική, τῆς ὸποίας ἕνα νεαρό μέλος έδωνά μοῦ εἴπε ὅτι ἡ πρώτη του έργασιακή πράξη ὡς δικηγόρου ἥταν νὰ πετάξει μιὰ γυναίκα ἔξω ἀπό τὸ σπίτι της γιατί δὲν εἴχε νὰ πληρώσει τὸ νοῖκι. Πάει ὁ Τσίπρας στὸ Ἄγιον Ὄρος νὰ μείνει μόνος του μὲ τὴν εἰκόνα, δηλαδή νὰ έπικοινωνήσει μὲ τὴν Παναγία, νὰ τοῦ δώσει τὸ χρίσμα γιὰ νὰ γίνει ὸ Ἁλέξιος ὸ Α´ βασιλεύς Ῥωμαίων, καὶ νὰ ἱδρύσει τὴν δυναστεία τῶν δὲν ξέρω τι. Ζοῦμε λοιπόν ἤ δὲν ζοῦμε σὲ μοναρχικό καθεστώς ; Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ μὴ μοναρχικό καθεστώς ; Ἡ πεφωτισμένη Δύση, ὅπου ὅλοι ὑπακοῦνε στὸν φαντασιωσικό μονάρχη ; Τὶ εἶναι ἡ Λεπέν, δὲν εἶναι βασιλικό κόμμα ; Τὶ εἶναι ὸ ΣΥΡΙΖΑ, δὲν εἶναι φεουδαρχικό κόμμα;
ReplyDeleteΒλέπουμε λοιπόν ὄτι ἡ σωματική προἔκταση (βασιλιάς) καὶ ἡ πνευματική προἔκταση (πνευματικός ἠγέτης, Μωάμεθ, Μαρξ, Φρόυντ, κ.λ.π.) μᾶς κάνει ὲμάς λαό. Πῶς γίνεται αύτή ὴ προέκταση ; Μὲ τὸν τρόπο ποὺ εἶπα παραπάνω - ὅαν προσπαθοῦμε νὰ γεφυρώσουμε μιὰ ἰδέα ποὺ ἔχουμε τώρα μὲ τὸ μέρος ποὺ θὰ πάμε σὲ πέντε λεπτά. προσπαθώντας νὰ γεφυρώσουμε τὸν χρόνο, φτιάχνουμε τὴν πνευματική καὶ σωματική ἐξουσία καὶ γινόμαστε λαός.
ReplyDeleteΗ χρησιμοτητα των κομματων ειναι να διαιρουν και να αποδυναμωνουν τον λαο.και να ενωνουν κανοντας ισχυρη την ολιγαρχια που τα χρηματοδοτει.
ReplyDeleteΗ θεση του μοναρχη ειναι φυσικο να εξασθενιζει εφοσον η ολιγαρχια μεσω των κομματων εχει προσαιτερισθει τον λαο, ο οποιος θεωρει την απατη αυτη, δημοκρατια.
Ο λαος νομιζει οτι οι πολιτικοι ειναι αντιπροσωποι του. Στην ουσια ειναι αντιπροσωποι αυτων που τους εξασφαλιζουν την εκλογη μεσω της χρημοτοδοτησης και της προβολης.
Πολυ ωραια το αναφερουν τα "πρωτοκολλα"
Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΦΕΡΕΙ ΛΑΟΥΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΑΛΗ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΛΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
Ηταν αλλωστε και κοινη γνωση στην αρχαιοτητα οτι οι εκλογες βγαζουν ολιγαρχιες, αλλα μονο στον κοινοβουλευτισμο οι πολιτες θεωρουν "δικους τους" τους πολιτικους εκπροσωπους της ολιγαρχιας και "αντιπαλους" τον υπολοιπο λαο που ψηφιζει αλλα κομματα.
Η φυσικη διαιρεση ειναι μοναρχης-ολιγαρχια-λαος και συνηθως οι συμμαχιες δινουν το χρωμα στα κρατη.
Βασιλιας και λαος εναντιον της ολιγαρχιας, η ολιγαρχια και βασιλιας εναντιον του λαου.
Λαο και ολιγαρχια εναντιον του μοναρχη ειναι σχετικα σπανιο φαινομενο.
Υπηρξε στην αρχαιοτητα μια τετοια συμπραξη των Αλκμεωνιδων, της μεγαλυτερης ισως οικογενειας των Αθηνων και του λαου εναντιον του Ιππια.
Τοτε το αποτελεσμα ηταν να διχαστουν οι ολιγαρχικοι και να ενωθει ο Δημος δημιουργωντας την δημοκρατια ενω σημερα γινεται το αντιθετο.
Θα ειχε ενδιαφερον να αναζητηθουν οι αιτιες αυτης της διαφορετικης πορειας.
Aύτό προσπαθῶ νὰ κάνω, άλλά ὄσο σκάβεις, τόσο πᾶς πίσω στὸν καιρὸ τοῦ Ἀδάμ.
ReplyDeleteΜεταξύ μυκηναϊκῆς έποχῆς καὶ τυραννίας-δημοκρατίας μεσολαβεῖ ἕνα διάστημα ὀλιγαρχίας στὴν άρχαῖα Ἑλλάδα, που οὶ ἰσχυρές οἰκογένειες καέχουν ὄλα τὰ άξιώματα, άνάλογη, τηρουμένων τῶν άναλογιῶν, τοῦ φεουδαρχικοῦ μεσαίωνα. Αὺτό ὅμως δὲν σημαίνει καανάγκην ὅτι ὴ μοναρχική ἰδέα εἴχε ἐκλείψει τελείως.
Περισσότερο στὴ θέση τοῦ μονάρχη σὲ αύτές τὶς περιπτώσεις ἔχεις τὸν γενάρχη τοῦ σογιοῦ, ποὺ στὴν παλαιολιθική έποχή καὶ πιὸ πρόσφατα ἤταν ζῶο - ὸ άητός τοῦ Διός, γιὰ παράδειγμα. μετά ἔχεις τοὺς μυθικούς γενάρχες, Πέλοπα, Κάδμο, Σίσυφο καὶ πάει λέγοντας. Οὶ άρβανίτες σὲ μὰς ἔχουν πολύ αύτό τὸ πράγμα, καὶ τὰ ὀνόματα τῶν οἰκισμῶν τους (Μποῦα Σπάτα, νομίζω, Σοῦλι) σύμφωνα μὲ τὴ Βάσω Ψιμούλη ποὺ ῆς έπιτέθηκε χυδαιότατα ὁ Καραμπελιάς φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ μυθικοῦ γενάρχη-οἰκιστῆ.
ReplyDeleteΤὸ κομματικό σύστημα στὴν Ἑλλάδα ἔχει τέτοια χαρακηριστικά. Ἔχεις τὸ κόμμα τοῦ ἐθνάρχη καραμανλῆ καὶ τῶν λοιπῶν, Παπανδρέηδων, Μητσοτάκηδων, κ.λπ. Τὸ θέμα εἶναι τί ὑπάρχει πάνω άπό τὸν άρχηγό τοῦ σογιοῦ- έδῷ, μυστήριον μέγα. Διότι πάνω άπό τὸν βασιλιᾶ ὺπάρχει ὸ Θεός, ὴ μοναρχική ἰδέα προὐποθέτει οὐράνια ἰεραρχία.
ReplyDeleteΑὑτὸ τὸ βλέπουμε καὶ στὸν Ὅμηρο ἁκόμα. Οὶ Ἀχαιοί - Πελοποννήσιοι ! κ.λπ. δὲν ἔχουν βασιλεῖς άναμφισβήητους, τὸστρατόπεδό ους εἶναι μιὰ συνομοσπονδία ποὺ άπειλείται άπό τὶς διαφωνίες μεταξύ τους. Ὁ μόνος βασιλιάς τῆς προκοπῆς εἶναι ὁ Πρίαμος, άνατολίτης ἠγεμών μὲ χαρέμι καὶ πάρα πολλούς γιούς. Ὸ πανίσχυρος μονάρχης εἶναι κάπως άνατολική ἰδέα.
ReplyDeleteἩ άπόλυτη μοναρχία συνδέεται μὲ τὴ γεωργία καὶ άκολουθεῖ τὴν πρόοδο τῆς γεωργίας. Τὸ σύστημα τοῦ σογιοῦ συνδέεται μὲ τὸ κυνῆγι, τὴν κτηνοτροφία, τὴ ληστεία καὶ τὸν πόλεμο. Ὴ διάδοση τῆς γεωργίας στὴν Εὐρώπη ἔγινε ἁπὸ ἀνατολάς πρὸς δυσμάς. Άπόλυτες μοναρχίες τῆς προκοπῆς ἔχουμε στὰ μεγάλα γεωργικά κράτη, Γαλλία, Ρωσία. Οἱ μονάρχες τοῦ γερμανο-αγγλοσαξωνικοῦ κόσμου δὲν εἶναι ἀπόλυτοι μονάρχες. Τὸν δικό μας άπόλυτο μονάρχη τὸν ἔχουμε παρατήσει κάπου στὴν Ἁγγλία, άλλά δὲν έννοῶ τὸν Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ. Νομίζω ὁ Μανουήλ ὸ Παλαιολόγος εἶχε φτάσει μέχρι τὸ Λονδίνο, έκλιπαρώντας γιὰ Σταυροφορία κατά τῶν Τούρκων.
ReplyDeleteΡωτάει ὁ Κωνσταντῆς " ... εἶναι κατανοητά αὐτά πού λέω ἤ ἀλαμπουρνέζικα;..."
ReplyDeleteἀπαντῶ : 100 % ἀλαμπουρνέζικα
Ἑντάξει κύριε Ζαρατοῦσρα, μὲ ἔχετε πείσει ὅλοι σας, δὲν ξαναπιάνω στὸ στόμα μου ψυχοσωματικά, ψυχαναλύσεις, ὀξαποδῶ, σημεῖα καὶ τέρατα, καφετζοῦδες καὶ άνατολική φιλοσοφία καὶ πνεύματα καὶ διάφορα τέτοια.
ReplyDeleteΚαθαρή ἱστορία. Λοιπόν, εἴχαμε ποτέ βασιλεία στὴν Ἑλλάδα ποὺ νάναι Ἕλληνας ὸ βασιλέας incontestablement ? Ἤ που νάναι άναγνωρισμένος ώς τέτοιος ;
Ἔστω ὄτι ὄχι, δὲν εἴχαμε, ε ; Ε ; Ὄτι εἴχαμε μόνο μερικῶς άναγνωρισμένο βασιλέα, γι`αύτό καὶ κάθε τόσο πάει ταξίδι, ε ; Ἔτσι δὲν εἶναι ;
Ε, ΤΙ ἔχουμε στὴ θέση του ; Δὲν μποροῦμε να ἔχουμε ΜΗΔΕΝ, ἐξάλλου σύμφωνα μὲ τοὺς Ἐλεάτες δὲν ὐπάρχει μηδέν. Τόσο ἄτοπη εἶναι αὐτή ἡ έρώτηση, καὶ άν εἶναι, γιατί κάθε τόσο ὸ κύριος Κιτσίκης τσαμπουνάει τὰ περί βασιλείας ; Ἔχει κόλλημα, ἤ πιάνει κάτι βαθύτερο ;
Ρώτησες καί σοῦ ἀπάντησα. Ἄν τό έρώτημα σου ἦταν ρητορικό, ἀνακαλῶ...
DeleteΣκέψου κάτι ὅμως. Μήπως αὐτό τό ὁποῖο εἶχες στό παρελθόν προσάψει στό ὕφος τοῦ Δημητριάδη, χαρακτηρίζει λίγο τόν λόγο σου;
ΥΓ Οἱ σχέσεις παραγωγῆς καί ἀνταλλαγῆς εἶναι στήν οὐσία τους πνευματικό ζήτημα καί ὄχι οἰκονομικό...
Μὰ τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λὲς Κωνσταντῆ; Μᾶς δουλεύεις; Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα εἴχαμε πληθώρα βασιλέων καὶ στὴν Σπάρτη καὶ στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ ἄλλες πόλεις-κράτη. Ὁ μῦθος τῆς ἀνωτερότητος τῆς Ῥεπούμπλικας εἶναι καθαρῶς προἱὸν τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἀκόμη καὶ σοσιαλιστὲς βασιλεῖς εἴχαμε ὅπως ὁ Ἆγις Δ'. Καὶ βεβαίως εἴχαμε ἀργότερα τοὺς βυζαντινοὺς βασιλεῖς. Ὁ βασιλικὸς θεσμὸς γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ εἶναι ὁ κανὼν καὶ ἡ ἔλλειψη βασιλέως ἡ ἐξαίρεση σὲ ὅλο τὸ διάστημα τοῦ ἑλληνικοῦ βίου ἀπὸ τὸν Ὅμηρο μέχρι τὸ 1924 μ.Χ. ὅταν ὁ ἀποκαλούμενος πατέρας τῆς Δημοκρατίας ἐπέβαλε μὲ νόθο δημοψήφισμα τὸ 1924, τὴν ἀβασίλευτη, γαλλικῆς ἐμπνεύσεως. Ἡ ἰδέα τῆς δημοκρατίας δὲν συνεπάγεται Ῥεπούμπλικα.
ReplyDeleteΔημήτρης Κιτυσίκης
Κωσταντῆ, γιὰ νὰ ἀποφεύγῃς νὰ σοῦ λέῃ ὁ Ζαρατούστρα ὅτι ὁμιλεῖς ἀλαμπουρνέζικα, στρώσου κάτω καὶ γράψε μας: Εἶσαι ὑπὲρ τοῦ βασιλικοῦ θεσμοῦ ἤ κατὰ καὶ γιατί. Ὑπὲρ τῆς ἀπολύτου Μοναρχίας, τῆς διπλῆς μοναρχίας τῆς Σπάρτης, τοῦ Ἄρχοντος Βασιλέως τῆς κλασσικῆς Ἀθήνας, τοῦ βασιλέως βυζαντινοῦ τύπου, τοῦ φραγκικῆς προελεύσεως συνταγματικοῦ βασιλέως, τῆς Ἀβασιλεύτου ἤ κάποιας ἄλλης μορφῆς βασιλικοῦ θεσμοῦ; Ἁπλὰ πράγματα.
ReplyDeleteΔημήτρης Κιτσίκης
Μὲ συγχωρεῖς Κωσταντῆ ἀλλὰ βγαίνω ἀπὸ τὰ ῥοῦχα μου ὅταν σὲ διαβάζω νὰ λὲς: "Καθαρή ἱστορία. Λοιπόν, εἴχαμε ποτέ βασιλεία στὴν Ἑλλάδα ποὺ νᾶναι Ἕλληνας ὸ βασιλέας, incontestablement ? Ἤ ποὺ νᾶναι ἀγνωρισμένος ὡς τέτοιος ;" Λοιπόν, ἄσε τὸν μεγαλύτερο ὅλων τὸν Μεγαλέξανδρο ποὺ ἄν ἤσουν Σκοπιανός, ποὺ δὲν εἶσαι, θὰ ἔλεγες ὅτι δὲν ἦταν Ἕλλην. Ἀλλὰ καὶ ὁ σημερινὸς δανικῆς προελεύσεως πρὶν ἀπὸ 150 χρόνια παρακαλῶ(!) δὲν εἶναι βέρος Ἕλλην; Οὔτε ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ δὲν λέγει κάτι τέτοια. Καὶ μήπως ἐσὺ ἤ ἐμεῖς εἴμεθα Άρβανῖτες ἤ τίποτε ἄλλο καὶ δὲν τὸ ξέρουμε; Τί ῥατσιστικὰ πράγματα εἶναι αὐτὰ ποὺ λὲς Κωσταντῆ;
ReplyDeleteΜὲ ἀγάπη,
Δημήτρης Κιτσίκης
Τότε κύριοι μὲ συγχωρεῖτε. Ἀπαντῶ. 1) Στὸν Ζαρατοῦστρα ποὺ λέει Οἱ σχέσεις παραγωγῆς καί ἀνταλλαγῆς εἶναι στήν οὐσία τους πνευματικό ζήτημα καί ὄχι οἰκονομικό... Αύτό ρωτάω. Άφοῦ ἔχουμε σχέσεις παραγωγῆς, τί βρίσκεται στὴν ´ἄκρη τῶν σχέσεων παραγωγῆς ; Κατά Κιτσίκη, ὁ βασιλεύς, ἄν κατάλαβα καλά ποὺ τῶρα μᾶς λείπει και εἴμαστε άκέφαλοι. Ἀν κατάλαβα λάθος συγγνώμη.
ReplyDelete2_ Γιὰ τὴ δική μου θέση, ἀν εἶχα θέση, ποὺ δὲν θέλω νὰ ἔχω, θέλω νὰ καταλάβω, δὲν θὰ ἤθελα οὔτε σχέσεις παραγωγῆς οὔτε βασιλέα ἀλλά άπόλυτη ελεύθερία ἰδιωυική καὶ δημόσια νοουμένη ώς μὴ έκμετάλλευση άνθρώπου άπό ἄνθρωπο. Ἀλλά τὸ τί θὰ ἤθελα εἶναι ἄλλο άπό αύτό ποὺ συμβαίνει.
3. Ὄχι κύριε Κιτσίκη, κατά τὴ γνώμη μου ἄλλο ὸ Ἄγις, ἄλλο δηλαδή οὶ δύο σπαρτιάτες βασιλεῖς, ἄλλο ὁ ἄρχων βασιλεύς στὴν άρχαῖα Άθῆνα, ἄλλο ὸ Πεισίστρατος, ἄλλο ὸ Μεγαλέξαντρος ποὺ τσακώνεται μὲ τὸν Κλεῖτο ἐπειδή μιμεῖται τοὺς άνατολίτες Πέρσες ἡγεμόνες καὶ ζητᾷ προσκύνημα, ἄλλο οὶ Πτολεμαῖοι καὶ ὁ Αύγουστος καὶ οὶ Ῥωμαίοι αύτοκράτορες ποὺ λατρεύονται σὰν θεοί διὰ ζώσης, ἄλλο οὶ βυζαντινοί αὐτοκράτορες, ἄλλο ὸ Σουλτάνος, ἄλλο ὸ Ὄθωνας καὶ οἱ Γλύξμπουργκ.
Μόνον οὶ Τελευταίοι μοιάζουν λιγάκι μὲ τοὺς δυτικούς βασιλείς καὶ δὲν εἶναι Ἔλληνες`Ἐγώ σὲ αὐτό ποὺ συμφωνῶ μαζί σας εἶναι ὄτι ὴ Δύση, μαζί μὲ τὸ οἰκονομικό της σύστημα, εἴναι ἔνα εἶδος μοναρχικοῦ θεσμοῦ άπό τήν ἄποψη ὄτι εἶναι μιὰ πυραμιδοειδής συσσώρευση.
Ὄμως ἡ Ἑλάδα σὲν ἔχει μπεῖ στὴ Δύση μὲ τά χέρια καὶ τὰ πόδια, τὰ πόδια εἶναι άγκυρωμένα άλλοῦ, καὶ προσπαθῶ μὲ τὴ συζήτηση νὰ άνακαλύψουμε τὸ ποῦ.
Σημειωτέον δὲ ὅτι τὸ πολιτειακό ὺπάρχει ἀπό τότε ποὺ γενικεύεται ὁ ´ορος Ἑλλάς, δηλαδή τὸν ἔκτο αίῶνα π.Χ., ἡ ἐποχή συνταράσσεται ὰπό ἐσωτερικές διαμάχες στὶς πόλεις-κράτη ὄπως αύτές ποὺ άναφέρει παραπάνω ὸ κύριος Γιάγκος, ποὺ παίρνουν πολιτειακή μορφή, καὶ ὴ άναταραχή τελειώνει με την.. κατάκτηση τῆς Πελοποννήσου άπὸ τὸν Ῥωμαῖο Μόμμιο. Έπομένως δύσκολα νὰ τὸ λύσουμε τὸ πολιτειακό ἐμείς τῶρα. Έγῶ ὅμως ρωτῷ ποὺ ὁδηγεῖ, σὲ ποιάς μορφῆς πολίτευμα τὸ ἔνστικτο, ὴ ψυχική ζωή τῶν Ἑλλήνων, ἄν ὑπάρχει βέβαια τέτοιο πράγμα. Στὴ βασιλεία ; Ἀμφιβάλλω τὰ μάλα.
ReplyDeleteΥ.Γ. Περί τοῦ ξένου ἄνακτος ἔχετε δίκιο, κύριε Κιτσίκη, μόνο ποὺ ἐγώ προτείνω ὅτι ἡ μοναρχία στὴν Ἑλλάδα μετά τὴν ἐπανάσταση εἶναι ξένη ὡς θεσμός, ὄχι ώς πρόσωπο.
ReplyDeleteΝομιζω οτι ο Κωνσταντης εχει καποιο δικιο για τον θεσμο της βασιλειας στην αρχαιοτητα.
ReplyDeleteΠραγματικα οι βασιλεις τοτε δεν ηταν οι απολυτοι δεσποτες, αλλα αυτο εξηγειται απο τα γραφομενα του ιδιου.
Τα μικρα σε εκταση βασιλεια εχουν και τον αναλογο σε δυναμη μοναρχη, ο οποιος βασιζεται στην στρατιωτικη δυναμη του λαου του και των ευγενων.
Αυτο εχει σχεση και με τη διαφορα μεταξυ αυτοκρατοριων και εθνικων κρατων.
Η τεραστια δυναμη των αυτοκρατορων προερχεται απο το μισθοφορικο στρατευμα το οποιο συντηρουν με τους φορους των λαων που μ αυτο υποτασσουν στην εξουσια τους.
Τα εθνικα κρατη βασιζονται στον λαο τους και στους ευγενεις τους οποιους ο μαναρχης δεν εχει την δυναμη να υποδουλωσει.
Απο παλια ο Αριστοτελης ειχε παρατηρησει οτι οι Ελληνες ηταν στο μεσον μεταξυ των ανυποτακτων βαρβαρων της Δυσης και των πολιτισμενων δουλων της Ανατολης.
Οι μεν ειχαν μικρα σχετικα και αυτονομα εθνικα κρατη ενω οι δε ηταν απο αιωνες υποταγμενοι ποτε στην μια και ποτε στην αλλη αυτοκρατορια.
Στην κλασσικη Ελλαδα οι βασιλεις ειτε εμειναν σαν ονομα οπως στην Αθηνα ειτε περιοριστικαν εξυπνα απο το πολιτευμα σε συγκεκριμενους και ελεγχομενους απο τον νομο ρολους οπως στην Σπαρτη.
Σε καθε περιπτωση η φιλοσοφια ηταν οτι οι πολιτες δεν κυβερνιωνται απο κανεναν ανθρωπο αλλα απο τους νομους.
Οι αρχοντες απλως εφαρμοζουν τους νομους. Ουτε τους παραβαινουν ουτε τους αλλαζουν, ουτε αποφασιζουν απο μονοι τους για τιποτε.
Το πολιτευμα της Σπαρτης οπως το αναλυει ο Πλατωνας στους νομους ειναι ενας τροπος για να ισορροπησουν οι δυναμεις που αποτελουν την κοινωνια δινοντας η καθεμια αυτο που μπορει να δωσει για το κοινο καλο και παιρνωντας αυτο που αν δεν επαιρναν δεν θα ηταν ικανοποιημενες με το πολιτευμα.
ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΗΔΟΜΕΝΟΣ ΗΜΩΝ ΤΙΣ, ΟΣ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ ΠΡΟΟΡΩΝ, ΔΙΔΥΜΟΝ ΥΜΙΝ ΦΥΤΕΥΣΑΣ ΤΗΝ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΕΚ ΜΟΝΟΓΕΝΟΥΣ, ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ ΜΑΛΛΟΝ ΣΥΝΕΣΤΕΙΛΕ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥΤΟ ΕΤΙ ΦΥΣΙΣ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΕΜΙΓΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΤΙΝΙ ΔΥΝΑΜΕΙ, ΚΑΤΙΔΟΥΣΑ ΥΜΩΝ ΤΙΝ ΑΡΧΗΝ ΦΛΕΓΜΕΝΟΥΣΑΝ ΕΤΙ, ΜΕΙΓΝΥΣΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΓΗΡΑΣ ΣΩΦΡΟΝΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΗ ΚΑΤΑ ΓΕΝΟΣ ΑΥΘΑΔΕΙ ΡΩΜΗ, ΤΗΝ ΤΩΝ ΟΚΤΩ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΙΣΟΨΗΦΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ ΤΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΠΟΙΗΣΑΣΑ ΔΥΝΑΜΙΝ. Ο ΔΕ ΤΡΙΤΟΣ ΣΩΤΗΡ ΥΜΙΝ ΕΤΙ ΣΠΑΡΓΩΣΑΝ ΚΑΙ ΘΥΜΟΥΜΕΝΗΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΟΡΩΝ, ΟΙΟΝ ΨΑΛΙΟΝ ΕΝΕΒΑΛΕΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΩΝ ΕΦΟΡΩΝ ΔΥΝΑΜΙΝ, ΕΓΓΥΣ ΤΗΣ ΚΛΗΡΩΤΗΣ ΑΓΑΓΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΣ. 692Α
Κάποιος Θεός είναι που σας φροντίζει, ο οποίος προβλέποντας τα μέλλοντα, φτιάχνοντάς σ εσάς δίδυμη την γέννηση των βασιλέων από μονογενή, περιόρισε την δύναμη τους στο μέτρο. Και μετά από αυτό κάποια ανθρώπινη φύση ανακατεμένη με θεία δύναμη, βλέποντάς την αρχή σας ακόμη να νοσεί, ανακατεύοντας την σωφροσύνη του γήρατος με την αλλαζονική δύναμη της ευγενικής γενιάς, έφτιαξε την των εικοσιοκτώ γερόντων αρχή (γερουσία), ισόψηφο στα σπουδαιότερα με τους βασιλείς. Ο δε τρίτος σωτήρας βλέποντάς την αρχή σας ακόμη να σπαρταράει και να χτυπιέται, έβαλε σαν περιορισμό σ αυτή, την δύναμη των Εφόρων, φέρνοντας την κοντά στην κληρωτή δύναμη (του λαού).
Ετσι οι βασιλεις που γινανε δυο για να περιοριστει η δυναμη τους απο την διαμαχη των βασιλικων γενων διαφυλλασαν την παραδοση και τους νομους που ηθελαν τις οικογενειες τους προνομιουχες.
Οι ευγενεις σε μεγαλη ηλικια για να μην εχουν την αλλαζονια της νεοτητος ετιμωντο με μια θεση στην Γερουσια και την διοικηση του κρατους. Ετσι η αριστοκρατια ειχε το μεριδιο της στις τιμες αλλα και εδινε τα καταλληλα στελεχη για την δημοσια διοικηση.
Τελος ο λαος με εκλογες οπου ολοι ειχαν το δικαιωμα να εκλεξουν και να εκλεγουν (αυτο νομιζω οτι εννοει το " εγγυς της κληρωτης δυναμεως", δηλαδη της δημοκρατικης πρακτικης) επεβαλλε τους Εφορους σαν επιβλεποντες ολων. Ετσι ο λαος ειχε τον τελικο ελεγχο μια και αυτος ειναι ο μονος που ταυτιζεται με το κρατος και δεν μπορει να εχει διαφορετικα συμφεροντα απο αυτο.
Οι μοναρχες του ειδους των αυτοκρατορων και των ελεω Θεου, δεν νομιζω οτι προσφερουν τιποτε, ακομη κι οταν φτιαχνουν πανισχυρα κρατη.
Το μονο που φτιαχνουν ειναι δουλους. Οσο ισχυροτερο το κρατος τοσο μεγαλυτερη η δουλεια.
Βασιλείς Βυζαντινού τύπου.Ό,τι καλύερο για την Ελλάδα σήμερα.
DeleteΝα βρίζει ο λαός από κάτω , αλλά αυτός ακλόνητος να κοιτά τη δουλειά του.
DeleteΜου φαινεται οτι δεν σου αρκει να εισαι δουλος του Θεου. Θελεις να εισαι δουλος γενικα.
DeleteΕγω παντως αν θες προσφερομαι για να με υπηρετεις και σου εγγυωμαι οτι θα σου εξασφαλιζω και το καθημερινο σου μαστιγωμα κι αν εισαι καλο παιδι θα σε αφησω να μου φιλας και το ποδαρι.
Τέτοια καραγκιοζιλίκια σας λένε εκεί στα γραφεία;Ότι η βασιλεία σημαίνει ότι οι πολίτες είναι δούλοι;Άντε καλέ;Που τη μάθατε την πολιτική;
DeleteΝα περιμένουμε από εσάς τους ναζί δημοκράτες να μας σώσουν;Βρε λες;
Δούλοι είσασταν εσείς οι ναζί στο δικό σας ηγέτη τον Χίτλερ.Μπερδεύεστε κάπως παιδιά.
Ιδέα δεν έχετε από πολιτική.
Και αύριο όλοι οι Έλληνες μαζί γιορτάζουν τη νίκη και το όχι επί των ναζί χρυσαγιτών και ναζί Γερμανών.Ημέρα λαμπρή για την πατρίδα μας.
DeleteΚαι των φασιστών Ιταλών.Μη ξεχάσουμε τους έτερος Καππαδόκες αγαπημένους σας.
DeleteΠόσο χαίρομαι γιὰ τὴν ψυχραιμία ποὺ ἔχει ὁ κύριος Γιάγκος κι έμένα μοῦ λείπει.
ReplyDeleteΘὰ ἤθελα νὰ μοιραστῶ μὲ ὄλους σας μιὰ πρόχειρη τυπολογία τῶν μοναρχιῶν. Τρείς τύποι μοναρχίας. 1) Ἀνατολική - ας ποῦμε - άπόλυτη μοναρχία, ὰν καὶ τὴ βρίσκουμε καὶ στοὺς Ἴνκας. Ὀ μονάρχης εἶναι τοποτηρητής τοῦ θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, βασιλεύει καὶ κυβερνᾶ, διατάσσει τοὺς εύγενεῖς, προστατεύει τὸ λαό, ὴ καταγωγή του άπό συγκεκριμένη δυναστεία παίζει ρόλο εφὄσον στὴν ἄκρη τῃς γενεαλογίας βρίσκεται θεός, συγκεντρώνει πνευματική, στρατιωτική, δικαστική καὶ οὶκονομική ἐξουσία, τοῦ άρέσει κάποια μορφή μονοθείσμοῦ (ἤ ἕνας θεός, ἤ ἕνας ποὺ ἔχει ὑποτάξει τοὺς ὑπόλοιπους), ἡ προστατευμένη οὶκονομία, τοῦ άρέσει πάρα πολύ ἡ γεωργία, τοῦ άρέσει τὸ έμπόριο ἀλλά τσακίζει τοὺς κοντραμπαντζῆδες, φροντίζει γιὰ τὴν ὑλική εὐμάρεια τοῦ πληθυσμοῦ του άλλά πατάσσει αύτούς ποὺ θέλουνε νὰ σηκώσουνε κεφάλι εἰς βάρος τοῦ συνόλου.
2) Μοναρχία φεουδαλικοῦ τύπου. Ὀ μονάρχης μπορῖ νὰ κυβερνᾷ καὶ εἶναι άπαραίτητος γιὰ τὴν εύστάθεια τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος ἁλλά ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΑ. Μέγα παράδειγμα σήμερα ἡ βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας. Ἡ καταγωγή του άπό μεγάλο σόι εἶναι άπαραίτητη, διότι ἔχει κληρονομημένες Μαγικές ίδιότητες - μπορεῖ νὰ γιατρεύει κάποιες ἁρρώστιες εξ ἐπαφῆς (β. τὴ μελέτη Γάλλων ἰστορικῶν γιὰ τοὺς Rois thaumaturges- καὶ ἡ προσωπική του ὑγεῖα ἐπηρεάζει τὸ βασίλειο , βλ. καὶ γι αύτό καὶ γιὰ τὸ προηγούμενο τὸν Ἐρρίκο τὸν Πέμπτο καὶ τὸν Μάκβεθ τοῦ Σαίξπηρ καὶ τὸν Μύθο τοῦ Βασιλιά Ψαρά στὸν ἀρθουριανό κύκλο, ποὺ εἶναι ἄρρωστος καὶ μαζί μὲ αὐτόν ὄλο τὸ βασίλειο. Αύτό ὺπάρχει καὶ στὸν Οίδίποδα τοῦ Σοφοκλέους ΑΛΛΑ
3) Στὸν βασιλιά τῆς- πῶς νὰ τὴν πῶ - άς τὴν πῶ σχηματικά ἐνδιάμεση περιοχή, άλλά δὲν θέλω νὰ καταχραστῶ τὸν ὄρο τοῦ κυρίου Κιτσίκη, καὶ δὲν εναι μόνο γεωγραφικός ὁ περιορισμός, ἔχουμε -
Ὸ βασιλιάς δὲν καθορίζεται άπὸ τὴν εὐγενική του καταγωγή άλλά ἀπό τὴ λειτουργία του. Λειτουργεῖ σχεδόν ἐξωθεσμικά, γιατί ὁ ῥόλος του εΐναι ὴ άντιμετώπιση κρισίμων καταστάσεων ποὺ μόνον αύτός μπορεῖ νὰ άντιμετωπίσει. Εΐναι δυνατόν νὰ ἡγεῖται στρατοῦ καὶ στόλου, ἁλλά ὁ κυριότερος ῥόλος του εἶναι σαμανικός, εἶναι ἕνας ψυχικός μαχητής. Ὁ Ποῦτιν σὰν ἤρωας τοῦ λαοῦ του ἔχει κάτι τέτοιο στὰ λόγια τοῦ κυρίου Κιτσίκη, καὶ πάλι συγγνώμη ἀν κάνω λάθος. Συχνότατα αύτοθυσιάζεται (Κόδρος. Οίδίπους). Ἄρα δὲν προέχει ἡ συνέχιση τῆς δυναστείας. Πολλά πράγματα άπό τοὺς βυζαντινούς αύτοκράτορες (ἔχω κοιτάξει τὴν άρχή μόνο τοῦ βιβλίου τοῦ Πορφυρογέννητου) μοιάζουν νὰ ἀνήκουν σὲ αὐτή τὴν κατηγορία.
Υ.Γ. Μὲ βάση αύτήν τὴν τυπολογία, ὁ Ὅθων καὶ οὶ Γλύξμπουργκ, ἐν σχέσει μὲ τὸν ἐλληνικό λαό, άνήκουν στὴν δέυτερη κατηγορία τοῦ βασιλέως ποὺ προσφέρει εύστάθεια άλλά δὲν κυβερνᾷ, οἱ Παλαιολόγοι άνήκουν στὴν τρίτη, καὶστὴν πρώτη ἔχουν θελήσει νὰ προσπαθήσουν νὰ ἀνηκουν οἱ βασιλεῖς τῆς ἑλληνιστικῆς έποχῆς, ἀρχίζοντας άπὸ τὸν Μεγαλέξαντρο, ἐπηρεζόμενοι ἀπὸ τοῦς άνατολικοῦ τύπου μονάρχες (Πέρσες, Φαραῶ).
ReplyDeleteΜιὰ ένδιαφέρουσα ὑπόθεση εἶναι τοῦ ἰστορικοῦ Ῥάνσιμαν. Ἑνῷ ὸ καστοριάδης κάπως ´αγαρμπα θεωρεῖ τὸ βυζάντιο άνατολική δεσποτεία, ὁ Ράνσιμαν βάζει τοῦς βυζαντνούς αὐτοκράτορες μάλλον στὴ δεύτερη κατηγορία τοῦ βασιλιά - σαμάνου με άρμοδιότητα τὴν ἁντιμετώπιση τῶν κινδύνων.
Y.G. 2 Ενοχα Μυστικα Βασιλείς Βυζαντινού τύπου.Ό,τι καλύtερο για την Ελλάδα σήμερα.
ReplyDeleteἘδῷ ἁρχίζω τὶς ποιητικές προτιμήσεις μου ἐνῷ τὰ προηγούμενα εἶναι ἀπόπειρα περιγραφῆς, γιὰ νὰ μὴν παρεξηγιόμαστε. Τὸ ἰδανικό θὰ ἤταν μιὰ παγκόσμια βυζαντινή αὐτοκρατορία χωρίς αὐτοκράτορα.
Ὁ βασιλιάς δὲν πολιτεύεται, λέει ἡ ἀνάρτηση. Καὶ πράγματι, σὲ ὄλες τὶς παραδόσεις, ὁ βασιλιάς εἶναι τὸ συνδετικό στοιχεῖο τῆς κοινωνίας. Ὴ δημοκρατική παράδοση ἀπλῶς κάνει τὸ συνδετικό αὐτό στοιχεῖο ἀφηρημένο, τοῦ ἀρνεῖται τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά, ὄπως ὁ Ξενοφάνης ἀρνήθηκε τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά στὸ Θεό.
ReplyDeleteΣτὴ σκέψη τοῦ κυρίου Γιάγκου, ἡ τάση συμπύκνωσης τῆς κεντρικῆς ἀρχῆς τῆς κοινωνἰας σὲ ἕνα πρόσωπο ἤ μία ἀρχή ἐνέχει τὸν κίνδυνο, ἄν τὸν καταλαβαίνω, τῆς αὐθαιρεσίας τοῦ ἕνός καὶ τῶν ὁλίγων ποὺ τὸν περιτριγυρίζουν εἰς βάρος τῆς πλειοψηφίας. Ἰσχυριζόμενοι ὄτι βρίσκονται σὲ ἔπαφή μὲ τὴ μονάδα, οἱ ὀλίγοι μετατρέπουν τὴν πλειοψηφία σὲ πολτό, ἐπειδή βρίσκονται μεταξὺ τῆς μονάδας καὶ τῶν πολλῶν, καὶ ἐμποδίζουν τοὺς πολλούς νὰ ἐνωθοῦν. Τόχω καταλάβει καλά ;
Στὴ σκέψη πάλι τοῦ κυρίου Ζαρατοῦστρα, ἄν τὸν καταλαβαίνω καὶ ἄς μὴ με παρεξηγήσει ἀν δὲν τὸν καταλαβαίνω, τοῦ ζητάω συγγνώμη ἐκ τῶν προτέρων, στὴ θέση τοῦ ἄνακτος βρίσκεται μιὰ ἀνάγκη ἔξυπνης καὶ λεπτῆς κατανόησης τῆς συγκυρίας, δηλαδή τῆς σκέψης ἐκείνης ποὺ ἐνώνει τοὺς άνθρώπους γύρω άπό ὀρισμένα κεντρικά ζητήματα. Ὄταν στὴ θέση αὐτῶν ποὺ θα ἔπρεπε νὰ ἐκφράσουν αὐτή τὴ γενική σκέψη καὶ νὰ τὴν προχωρήσουν βρίσκονται ἄσχετοι, ἡ κεντρική σκέψη δὲν βρίσκει διέξοδο, ἀναγκάζεται νὰ βαλτώσει, καὶ τρώει τὰ σωθικά ἐκείνων ποὺ τὴν ἔχουν ἀλλά δὲν τοὺς ἀκοῦνε.
Γιὰ τὰ Ἔ.Μ., τὰ πράγματα εἶναι πιὸ ἀπλά. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὄτι οὶ ἄνθρωποι δὲν παραδέχονται τὰ προφανὴ καὶ κάνουνε τὴ μέρα νῦχτα. Γιὰ παράδειγμα, ὄλοι θέλουνε νὰ μείνουνε στὸ εὐρώ, καὶ βρίζουνε τὸ Σαμαρά ποὺ μὰς κρατάει στὸ εὐρώ ἐκφράζοντας τὴ γενική θέληση. Τὰ Ἔ. Μ`ἔχουν μιὰ πολύ ὐγιή βάση σκέψης κατἐμέ.
Τέλος γιὰ τὸν κύριο Κιτσίκη, αὐτή εἶναι ὴ δική μου διαίσθηση, ὸ συναισθηματικός καὶ ὁ θρησκευτικός κόσμος δὲν εἶναι καθόλου ἄσχετος μὲ ὅλα αὐτά τὰ πρακτικά ζητήματα, τὰ ὀποία ρουφάνε θένε δὲν θένε ἀπό τὴ ρίζα τῆς ὕπαρξης. Προσπάθησα λιγάκι νὰ βρῶ κοινά σημεία ἀνάμεσα σὲ ὄλους ποὺ συμμετέχουν στὴ συζήτηση γύρω ἀπὸ τὸ πολιτειακό.
Αν και μου εκανες τα ευκολα δυσκολα, νομιζω οτι την θεση μου την καταλαβες.
ReplyDeleteΤα πραγματα για μενα ειναι πολυ απλα και θα δανειστω ορους και σκεψεις του Αριστοτελη για να τα κανω κατανοητα.
Υπαρχουν τρια βασικα πολιτευμτατα που στην ορθη μορφη τους λεγονται
Μοναρχια-αριστοκρατια-δημοκρατια
και οι παρεκβασεις τους
Τυραννια-ολιγαρχια-οχλοκρατια
Τα ορθα πολιτευματα επιδιωκουν το κοινο συμφερον της κοινωνιας ενω οι παρεκβασεις τα συμφεροντα των κυβερνωντων.
Στην ορθη μορφη τους ολα τα πολιτευματα ειναι ευεργετικα για ενα κρατος.
Ετσι καμμια αντιρρηση δεν εχω οτι μπορει ενας μοναρχης η οι αριστοι, να δωσουν λυσεις στα προβληματα ολου του λαου και δεν θα διαφωνησω με αυτους που προκρινουν τα προτερηματα του ενος ειδικου η των λιγων φωτισμενων απο την κριση του πληθους.
Το προβλημα ομως υπαρχει οταν ο μοναρχης μετατρεπεται σε τυραννο και η αριστοκρατια σε ολιγαρχια/πλουτοκρατια, οποτε παυουν να ενδιαφερονται για το καλο ολων των πολιτων και τους μεταχειριζονται σαν δουλους επιδιωκοντας τα δικα τους συμφεροντα που δεν ειναι απαραιτητα συμβατα οχι μονο με του λαου αλλα ουτε καν με του κρατους.
Η δημοκρατια παλι μετατρεπομενη σε οχλοκρατια δεν κανει τοση ζημια καταπιεζοντας τους λιγους, οσο αστοχωντας απο ανικανοτητα στα συμφεροντα των πολλων τα οποια λογικα ταυτιζονται με τα συμφεροντα του κρατους.
Αυτα τα προβληματα προσπαθουν να λυσουν τα μικτα πολιτευματα οπως το Σπαρτιατικο που εγραψα παραπανω.
Προσωπικα πιστευω οτι πρεπει οπωσδηποτε σε καθε πολιτευμα ο λαος να μπορει να ελεγχει τουλαχιστον την εξουσια υποχρεωνοντας την να λειτουργει ορθα, μια και ειναι ο μονος σιγουρα ενδιαφερομενος για τα συμφεροντα τα δικα του και του κρατους του.
Ειτε ομως σαν ελεγκτης ενος μικτου πολιτευματος, ειτε σαν αμμεσα κυριαρχος σε μια δημοκρατια, το πολιτευμα θα πρεπει να χρησιμοποιει τα προτερηματα του πληθους και να μην επιτρεπει να εκμετταλευονται τα ελλατωματα του.
Στο σημερινο πολιτευμα ο λαος δουλευεται για να πεισθει οτι ελεγχει καπως την εξουσια η οποια χρησιμοποιει ολα τα ελλατωματα του για να τον ελεγχει.
Η εκλογη βουλευτων απο προεπιλεγμενους απο τα κομματα υποψηφιους δεν ειναι ελεγχος της εξουσιας, ουτε η εναλλαγη κομματων με το ιδιο αφεντικο προσφερει εναλλακτικες στον λαο. Το μονο που καταφερνει ειναι να τον διχαζει μεταξυ κομματων που στην πραγματικοτητα δεν εχουν καμια διαφορα.
Με την συνδρομη των ΜΜΕ η εξουσια ειναι εξασφαλισμενη στα χερια της ολιγαρχιας ενω ο λαος εχει και ενοχες για τις λαθος επιλογες που δεν υπηρχε περιπτωση να αποφυγει.
Σ αυτα τα πλαισια αν ειδωθει και η περιπτωση της Χ.Α θα γινει κατανοητη η λυσσα με την οποια κτυπιεται. Δεν ειναι ενα απο τα κομματα που ελεγχει η ολιγαρχια και η εκλογη του θα ειναι πραγματικος ελεγχος του λαου στην εξουσια η οποια θα αναγκαστει να λογοδοτησει για τα πεπραγμενα της.
Η πρωτη προσπαθεια για εξαγορα απετυχε (πραγμα σπανιο) και το καθεστως εδειξε σε οποιον εχει ματια το πραγματικο του προσωπο. Αριστεροι, δεξιοι, δημοκρατες και κουμουνιστες, πολιτικοι, δικαστες, δημοσιογραφοι και ολοι οι βολεμενοι του καθεστωτος που υποτιθεται οτι ειναι εχθροι μεταξυ τους, ανελαβαν δραση για να την εξαφανισουν. Απετυχαν και παλι, αλλα οσο το πραγμα σερνεται τοσο οι πιθανοτητες του καθεστωτος να την διαβρωσει, αυξανωνται.
Ἑμένα προσωπικά θὰ μοῦ ἄρεσε νὰ ἐτοποθετοῦντο ἐπί τοῦ πολιτειακοῦ καὶ οἱ ὑπόλοιποι, καὶ ἔτσι ἔχουμε μιὰ σύκριση τοῦ άφηρημένου μὲ τό συγκεκριμένο, ὅπως ἔκανε ο κος Γιάγκος, ποὺ πρῶτα συνέδεσε τὸν σκοπό τοῦ πολιτεύματος μὲ τὸ κριτήριο άνάγνωσης τῶν πολιτευμάτων, καὶ μετά προχώρησε στὴν συγκυρία. Ὁ κος Γιάκος εἴπε ἄν κατάλαβα ὅτι ὁ σκοπός τοῦ καλοῦ πολιτεύματος εἶναι τὸ ὄφελοςτοῦ συνόλου, τὸ σύνολο ἐάν δὲν εἶναι ὅλοι εἶναι οἱ περισσότεροι, διότι προσείζουν τὴν ἔννοια τοῦ συνόλου, καὶ τὸ πολίτευμα τὸ καλό δὲν εἶναι κατανάγκην τὸ ἔνα ἤ τὸ ἄλλο, ἀλλά ἑκείνο ποὺ διασφαλίζει ὄτι μιὰ μειοψηφία δὲν θὰ διασπάσει τὸ σύνολο.
ReplyDeleteerrata ὅπου προσείζουν διάβαζε προσεγγίζουν.
ReplyDeleteΠαρατήρηση - ὁ κύριος Γιάγκος, ὼς ἁριστοτελικός, θεωρεῖ τὸ σύνολο καὶ τὸ ὄφελος τοῦ συνόλου ἀναπόσπαστες ἔννοιες, διότι τὸ εἴδος στὸν Άριστοτέλη θεωρεῖται δυναμική ἔννοια ποὺ κρίνεται ἀπό τὸν σκοπό του. Έτσι τὸ κράτος καὶ ἡ κοινωνία δὲν εναι κάτι τὸ στατικό, ὅπως ὁ ἀριθμός 1, ἁλλά κάτι δυναμικό ποὺ τείνει εἴτε πρὸς τὸ συνολικό ὄφελος, εἴτε παρεκτρέπεται τῆς πορείας καί ὀδεύει πρὸς ξέρα.
ReplyDeleteἙδῷ πάμε στὰ Ἔνοχα Μυστικά. Τι λένε κατ`ἐμέ τὰ ἔνοχα μυστικά στὸν κύριο Γιάγκο. Λένε, σημασία δὲν ἔχει το πολίτευμα, σημασία ἔχει ἡ πορεία, σωστά ; Ἐ, αὑτό ποὺ μετράει δὲν εἶναι το πολίτευμα, ἀλλά τὸ ἄν ἔχουμε ἤ ὄχι σωστή πορεῖα. Ἑδῷ ξεκινάει μια πιὸ θεολογική φιλοσοφία. Κάποιος λέει, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ νὰ ἔχουμε λάθος πορεῖα. Ὑπάρχει ἡ θεία Πρόνοια.
ReplyDelete