236 - Ἡ γλῶσσα ὡς ἔκφραση προσωπικότητος

236 - Ἡ γλῶσσα ὡς ἔκφραση προσωπικότητος

(Παρακαλῶ τὴν Ἐλεύθερη Ὥρα ποὺ ἀναδημοσιεύει τὰ ἄρθρα τοῦ μπλόγκ μου, νὰ τιμωρῇ τὸν διορθωτή της ὁ ὁποῖος τολμᾷ νὰ ἀλλοιώνῃ τὴν ὀρθογραφία μου, συνεπῶς καὶ τὴν σκέψη μου -γράφοντας π.χ.φασίστας ἀντὶ γιὰ φασιστής, δύο διαφορετικὲς ἔννοιες, ἤ ἀλεβίτες ἄντι γιὰ ἀλεβῆδες, δύο διαφορετικὲς θρησκευτικὲς κοινότητες- βασισμένος στὸν αὐτόματο διορθωτὴ τοῦ ὑπολογιστοῦ του, μὲ ἀφαίρεση τοῦ 1% τοῦ μισθοῦ του γιὰ κάθε κομπιουτερικῶς διορθωμένη λέξη ὥστε νὰ μειώνεται ὁ μισθός του κατὰ 10% γιὰ κάθε 10 "διορθωμένες" λέξεις. Εὐχαριστῶ. Δ.Κ.)

Πέραν τῶν συνήθων ὀρθογραφικῶν ἀβλεψιῶν ποὺ φορτώνουμε στὸν «δαίμονα τοῦ τυπογραφείου» ἡ κάθε πνευματικὴ προσωπικότης ἐκφράζεται μέσῳ τῆς ἰδικῆς του γλώσσας μὲ τὴν ὁποία ἐπιβάλλεται καὶ ἀναγνωρίζεται. Ὁ δημιουργικὸς ζωγράφος, ὁ δημιουργικὸς ποιητὴς δὲν χρειάζεται νὰ ὑπογράψῃ τὸ ἔργο του. Ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν μοναδικότητά του, ἀπὸ τὴν ἰδαιτερότητά του, ἀπὸ τὸ ὕφος του, ἀπὸ τὴν γραφῖδα του. Οἱ φιλόλογοι ποὺ διδάσκουν στὴν νεολαία, ἀπὸ τὴν Α’ Δημοτικοῦ τί εἶναι ὀρθὸ καὶ τί εἶναι λάθος στὴν γραμματική, στὴν ὀρθογραφία καὶ τὴν σύνταξη, πνίγουν ἀπὸ τὰ γεννοφάσκιά της τὴν παιδικὴ δημιουργικότητα καὶ τὴν μετέπειτα ἰδιοφυΐα τοῦ προσώπου.

Δὲν ὑπάρχει ἀρχαία, ἐκκλησιαστική, βυζαντινή, καθαρεύουσα, δημοτική, δημοτικιά, νεοελληνική, πολυτονικὴ, μονοτονική, ἀτονικὴ γλῶσσα. Ἡ ὑπερτάτη ζωντανὴ γλῶσσα ἐκφράζει πρῶτον τὴν γλωσσικὴ παράδοση τοῦ γένους: ὅ,τι ἐγράφη ἀπὸ τὸν Ὅμηρο στὸν Ἐλύτη εἶναι σωστὸ καὶ ζωντανὸ καὶ θεμιτό. Δικαίωμα τοῦ καθενὸς νὰ γράφῃ ἀρχαῖα, ἐκκλησιαστικὰ ἤ νεοελληνικά. Ἐπιπροσθέτως δικαίωμα τοῦ καθενὸς νὰ προσθέτῃ ἐπάνω στὴν στέρεα βάση τῆς γλωσσικῆς παραδόσεως τὶς ἰδικές του πενιές, τὸ ἰδικό του ὕφος. Δὲν δύναται νὰ ὑπάρχη κρατική, ἐπίσημη γλῶσσα, πόσο μᾶλλον νὰ ἀπαγορεύεται σήμερα στὸ Δημόσιο νὰ γράφῃς πολυτονικά. Ἡ γλῶσσα μου εἶναι καθαρῶς κιτσικικὴ καὶ ἐὰν συνεχίσουν νὰ μὲ διαβάζουν μετὰ θάνατον, θὰ ἀναγνωρίζουν τὴν γραφή μου καὶ χωρὶς τὴν ὑπογραφή μου.

Στὴν πνευματικὴ καταστροφὴ ποὺ δημιουργεῖ ἡ δικτατορία τῶν φιλολόγων ἀπὸ τὴν Α΄ Δημοτικοῦ ἕως τὴν δημοσία ζωὴ τοῦ γένους, μέσῳ τῶν διορθωτῶν καὶ μεταφραστῶν ποὺ λυμαίνονται τοὺς ἐκδοτικοὺς οἴκους, τὶς ἐφημερίδες, τὰ ῥαδιόφωνα, τὶς τηλεοράσεις, τὰ δημόσια γραφεῖα, τὰ ὑπουργεῖα καὶ τὴν Βουλή, προστίθεται καὶ ὁ αὐτόματος διορθωτὴς τῶν ὑπολογιστῶν ποὺ κατασκευάζεται ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς φιλολόγους, οἱ ὁποῖοι μέσῳ τῆς μηχανῆς ἐπιβάλλουν τὴν ἄποψή τους ὑπὸ τὸ κάλυμμα τῆς μηχανικῆς ἀντικειμενικότητος. Οἱοσδήποτε σώφρων ἄνθρωπος ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό του πρέπει νὰ ἀπενεργοποιεῖ τὸν αὐτόματο διορθωτὴ γιὰ νὰ σεβασθῇ τὴν γραφὴ τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τοῦ ἄλλου.

Τὸ παράδειγμα τῶν πολιτικῶν εἶναι ἄκρως διαφωτιστικό. Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἐνδιαφέρει τὸν πολιτικό, ἀκόμη καὶ ὅταν εἶναι καθηγητὴς Πανεπιστημίου, εἶναι τὸ προσοδοφόρο ἐπάγγελμα τοῦ βουλευτοῦ, ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἀφέλεια τοῦ πλήθους. Ἀδιαφορεῖ παντελῶς γιὰ πολιτισμὸ καὶ παιδεία. Πολιτικοὶ οἱ ὁποῖοι ἐξεφράζοντο ἀκόμη καὶ στὴν καθαρεύουσα καὶ ἔγραφαν πολυτονικά, προσαρμόζονται στὴν γλῶσσα τοῦ συρμοῦ, λένε τοῦ Γενάρη, τοῦ Φλεβάρη, φθάνει νὰ ἐκλεγοῦν. Εἶναι οἱ πλέον ἐπιζήμιοι γιὰ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, περισσότερο καὶ ἀπὸ τοὺς φιλολόγους.

Προτείνω λοιπὸν νὰ καταργηθῇ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ διορθωτοῦ. Ἄλλωστε γίνονται ἔτσι οἰκονομίες. Οἱ περισσότεροι διορθωτὲς εἶναι ὄχι μόνον ἡμιμαθεῖς ἀλλά, μὲ παρασιτικὸ τρόπο, ἐπαφίενται στὸν αὐτόματο διορθωτὴ καὶ εἶναι συνεπῶς ἄχρηστοι. Οἱ δὲ φιλόλογοι, οἱ ὁποῖοι κόπτονται γιὰ τὴν δῆθεν ζωντανὴ γλῶσσα τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὰ γραφεῖα τους, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὸ ψάρι βρωμᾷ ἀπὸ τὸ κεφάλι, ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν πανεπιστημίων. Ζωντανὴ γλῶσσα εἶναι ἡ ζωντανὴ ἔκφραση τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς μὲ πλήρη ἐλευθερία τῆς δημιουργικότητός μας. Καὶ ἄς ἀφήσουν ἥσυχο τὸν λαὸ ποὺ οὐδέποτε ἐγνώρισαν. Ὁ Δελμοῦζος, ὡς Βενιζελικὸς καὶ συνεπῶς ἰμπεριαλιστής, κατὰ τὴν ἰδική του ὁμολογία ἁπλοποίησε τὴν γλῶσσα γιὰ νὰ τὴν διδάσκονται πιὸ εὔκολα οἱ ἀλλογενεῖς ποὺ εἰσήρχοντο στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια, Ἀλβανοί, Σλαῦοι (Σλαῦοι ὄχι Σλάβοι), Τοῦρκοι. Κατέστρεψε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα πρὸς χάριν τοῦ βενιζελικοῦ ἐπεκτατισμοῦ.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 6 Σεπτεμβρίου 2015