62 - Τὰ δύο ἄκρα καὶ ἡ ἐπέμβαση τοῦ στρατοῦ

62 - Τὰ δύο ἄκρα καὶ ἡ ἐπέμβαση τοῦ στρατοῦ

Ἐνῷ τὸ μεῖζον θέμα γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ δὲν εἶναι οὔτε ὁ κοινοβουλευτισμός, οὔτε οἱ μισθοί, οὔτε ἡ οἰκονομία, οὔτε κἄν ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ἀλλὰ νὰ συσπειρωθοῦμε ὅλοι γιὰ νὰ προτείνουμε καὶ νὰ ἐπιτύχουμε στὰ διεθνῇ φόρα, στὶς διεθνεῖς ὀργανώσεις, στὴν ΕΕ καὶ στὸν κόσμο νὰ υἱοθετηθῆ ὡς παγκοσμία γλῶσσα ἡ ἑλληνική, ἐφ’ὅσον οὐδεὶς ἐπὶ τοῦ πλανήτου ἀμφισβητεῖ ὅτι ὁ ἑλληνικὸς πόλιτισμὸς εἶναι ἐμπνευστὴς τῶν πάντων, ἀσχολούμεθα μὲ τὸ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου θέμα τῆς βίας.

Μεταξὺ 1975-1980, οἱ τουρκικὲς πόλεις ἦσαν γεμάτες μὲ καθημερινὲς ἐκφράσεις βίας τῶν δύο ἄκρων, συμπεριλαμβανομένων καὶ δολοφονιῶν. Ὅταν ἐρωτοῦσα γιατὶ δὲν ἐπενέβαινε ὁ στρατὸς γιὰ νὰ βάλῃ τέλος στὸ χάος, ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι ἔπρεπε νὰ πολλαπλασιασθοῦν ἀκόμη οἱ συγκρούσεις, γιὰ νὰ σαπίσῃ σὲ τέτοιο βαθμὸ ἡ κατάσταση ὥστε ὅταν θὰ ἐπενέβαινε ὁ στρατὸς ὁ κόσμος ὅλος νὰ ἐδέχετο ὡς λύτρωση τὸ στρατιωτικὸ πραξικόπημα. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔγινε τὸ 1980 μὲ τὸ πραξικόπημα τοῦ στρατηγοῦ Ἐβρέν, ὁ ὁποῖος καὶ ἀπηγόρευσε ὅλα τὰ κόμματα καὶ ὄχι μόνον τὰ δύο ἄκρα.

Κινδυνεύει λοιπὸν ὁ Σαμαρᾶς νὰ εὑρεθῆ, κατόπιν ἐπεμβάσεως τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, στὸ ἴδιο κελλὶ μὲ τὸν Μιχαλολιάκο, τὸν Κουτσούμπα, τὸν Τσίπρα, τὸν Καμμένο καὶ τὸν Βενιζέλο. Ὁμόνοια, θὰ εἰπῇ ὁ στρατός. Τώρα ἄς ὁδεύσωμε γιὰ τὴν ἐξακτίνωση τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Στὸν ΙΘ΄αἰῶνα τὰ ἐγχώρια καὶ διεθνῆ κατεστημένα δὲν ἦσαν άκόμη ἔμπειρα μὲ τὴν χρήση τοῦ ὅπλου τῆς προβοκάτσιας. Σήμερα, ἡ προβοκάτσια εἶναι παντοῦ:μέσα καὶ ἔξω. Οἱ κουκουλοφόροι χωρὶς κουκούλες εὑρίσκονται ἀνάμεσά μας. Γι’αὐτὸ καὶ τὸ ΚΚΕ εἶναι τὸ μόνο κόμμα ποὺ ἐπιτυγχάνει στὶς διαδηλώσεις καὶ στὴν δουλειά του νὰ περιφρουρῇ ἀποτελεσματικὰ τὸ σῶμα του γιὰ νὰ μὴν εἰσχωροῦν οἱ προβοκάτορες. Τὸ 1963, στὴν Θεσσαλονίκη ἔγινε ἡ προβοκάτσια  μὲ τὴν δολοφονία τοῦ Λαμπράκη ὅπου ἐκατηγορήθη ἀδίκως ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς. Τὸ 2013, ἔγινε ἡ προβοκάτσια στὴν Συρία, μὲ χρήση χημικῶν ὅπλων καὶ έκατηγορήθη ἀδίκως τὸ καθεστὼς τοῦ Ἄσσαντ. Χωρὶς νὰ γνωρίζουμε ἀκόμη τί ἔγινε μὲ τὴν δολοφονία τοῦ Παύλου Φύσσα στὸ Κερατσίνι, λογικὰ δὲν γίνεται ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ νὰ τὴν ἔπραξε (ἄν καὶ ὁ δολοφόνος ἦταν χρυσαυγίτης), τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπάρχει γνωστὸ σχέδιο ἀπὸ καιρὸ νὰ ἀπαγορευθῆ αὐτὸ τὸ κόμμα, ὡς προάγγελο γιὰ τὴν ἀπαγόρευση τοῦ ἀκροαριστερισμοῦ, βάσει τῆς θεωρίας τῶν δύο ἄκρων. Γιατί ὁ Ἄσσαντ νὰ ἐχρησιμοποίησε τὰ χημικά ὅπλα ποὺ κατέχει ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ ἐκέρδιζε τὸν πόλεμο καὶ ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἐπιθεωρητὲς τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν ηὑρίσκοντο ἐπὶ συριακοῦ ἐδάφους, μερικὰ μόνον χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν ῥήψη τῶν χημικῶν; Γιατί ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴν βία ποὺ κατέχει γιὰ νὰ πράξῃ δολοφονία, τὴν στιγμὴ ποὺ γνωρίζει κάλλιστα ὅτι ὑπάρχει σχέδιο ἀπαγορεύσεώς της καὶ ὅτι οἱ ἀντιπαλοί της ψάχνουν γιὰ δικαιολογία γιὰ νὰ τὴν βγάλουν ἐκτὸς νόμου;

           

Ἡ προβοκάτσια τῶν ἀνοιξιάτικων καὶ ἀραβικῶν ἐξεγέρσεων, τῶν ἐπεμβάσεων στὸ Ἀφγανιστάν, τὸ Ἰράκ, τὴν Λιβύη καὶ τὴν Συρία ὅπως καὶ τῆς δολοφονίας Λαμπράκη στὸ ἐσωτερικό, πρέπει νὰ προβληματίσουν τὰ κόμματα ὥστε νὰ μὴν εὑρεθοῦν ἕνα πρωὶ ἀπαγορευμένα ὅλα καὶ στὸν Κορυδαλλό.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 19 Σεπτεμβρίου 2013