2 - Ἡ δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ τοῦ 1946-1949 καὶ τῆς παπαδοπουλικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967-1973

2 - Ἡ δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ τοῦ 1946-1949 καὶ τῆς παπαδοπουλικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967-1973

Ἄν καὶ ἡ παπαδοπουλικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1967-1973 ἐκινεῖτο στὰ γενικὰ πλαίσια τοῦ φασισμοῦ,  ὑπῆρξε ἀποτυχημένη (βλ. τὸ βιβλίο μου, Ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου, 1928-1973, Βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἑστίας, 1981, τὸ κεφαλαῖο:"Ἡ ἀποτυχία τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1967", σ.274--303) διότι δὲν εἶχε σαφὲς ἰδεολογικὸ περιεχόμενο, οὔτε τοῦ ἰταλικοῦ, οὔτε τοῦ γερμανικοῦ φασισμοῦ. Τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, ἐκπρόσωπος ἦτο ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Ἀνδρέας Δενδρινός. Μάλιστα ὁ Δενδρινὸς εἶχε παραμερισθῆ ἀπὸ τὸ καθεστὼς τῆς 21ης Ἀπριλίου καὶ εἶχε καταφερθῆ ἐναντίον του μὲ τὸ βιβλίο του ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, Ἡ 21η Ἀπριλίου καὶ πῶς ἀπέτυχε (Ἀθήνα, Ἐλεύθερη Σκέψις, 1977). Ὅμως, παρὰ τὴν ἀποτυχία της, ἡ 21η Ἀπριλίου εἶχε θέσει τὰ θεμέλια κατεδαφίσεως τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος καὶ αὐτὸ ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἀντίθεση τοῦ Κολωνακίου στὸν Παπαδόπουλο ποὺ μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀστῶν ἐμιγκρέδων ἀπὸ τὸ Παρίσι καὶ τὸ Λονδῖνο, ὑπὸ τὸ πρόσχημα ἐπανόδου τῆς δημοκρατίας, οἰκοδόμησαν τὴν Μεταπολίτευση τοῦ δικομματισμοῦ, δηλαδὴ τὸ πλέον διεφθαρμένο καθεστὼς ποὺ εἶχε γνωρίσει ἡ χώρα ἀπὸ τὸ 1821. Τὸ κόμμα ΛΑΟΣ τοῦ Γιώργου Καρατζαφέρη ὑπῆρξε ἡ κοινοβουλευτικὴ μορφὴ τοῦ μεταπολιτευτικοῦ παπαδοπουλισμοῦ, δηλαδὴ ἀπεῖχε ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο φασισμὸ ὅσο ὁ Συνασπισμὸς ἀπέχει ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξο κομμουνισμὸ τοῦ ΚΚΕ.

            Οἱ ἐκλογὲς τῆς 6ης Μαΐου 2012, ἀνέδειξαν κοινοβουλευτικά, γιὰ πρώτη φορά, ἕνα ὀρθόδοξο ἐθνικοσοσιαλιστικὸ κίνημα γερμανικοῦ τύπου, τὴν Χρυσῆ Αὐγή καὶ αὐτὸ ὑπῆρξε  τὸ πλέον σημαντικὸ γεγονὸς αὐτῶν τῶν ἐκλογῶν.  Ἔτσι γιὰ πρώτη φορά, στὴν ἑλληνικὴ πολιτικὴ σκηνὴ ἔχουμε δύο ἀκραῖα ὀρθόδοξα ἰδεολογικὰ κινήματα, τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ τὸ ΚΚΕ. Ἐδῶ δὲν πρόκειται οὔτε γιὰ ἀκροδεξιὰ οὔτε γιὰ ἀκροαριστερὰ κινήματα διότι καὶ τὰ δύο ἀκραῖα αὐτὰ κόμματα εἶναι ἐπαναστατικὰ καὶ κατὰ τῆς ξένης ἐπιβουλῆς, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα εἶναι εἴτε ἀριστερά (μεταρρυθμιστικά) εἴτε δεξιά (συντηρητικά) καὶ ὑπηρετοῦν ξένα συμφέροντα, εἴτε εὐρωπαϊκά, εἴτε ἀγγλοσαξωνικά.

            Πρόκειται γιὰ τὴν δικαίωση τοῦ ἀγῶνος τῶν δύο ἐπαναστατικῶν ἀντιαστικῶν κινημάτων μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ Ἑλλάδος (ΔΣΕ) καὶ τῆς 21ης Ἀπριλίου. Ἀλλὰ συνεχίζουν τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἀπέραντο μῖσος τὸ ἕνα κατὰ τοῦ ἄλλου, ὑπὸ τὴν μορφὴ ἀκραίου ἀντιφασισμοῦ καὶ ἀκραίου ἀντικομμουνισμοῦ. Αὐτὴ ἡ διαιώνηση τῆς ἀντιπαλότητος τῶν δύο ἄκρων σίγουρα θὰ χρησιμοποιηθῇ γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἀπὸ τὸν ἀστικὸ ἐχθρὸ γιὰ νὰ τὰ κηρύξῃ καὶ τὰ δύο παράνομα μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι δὲν εἶναι δημοκρατικά. Ὁ μόνος τρόπος σήμερα γιὰ νὰ ἀποφευχθῇ μία νέα καπιταλιστικὴ δικτατορία τῆς ἑλληνικῆς ἀστικῆς τάξεως ὑπὸ τὸν μανδύα τῆς δημοκρατίας, ὅπως τὴν ἐγνωρίσαμε στὴν ἐποχὴ τῆς Μεταπολιτεύσεως, τὸ 1974-2012, εἶναι νὰ ἐπιβληθῇ ἐπὶ τῶν δύο ἄκρων, ὁ ἐθνικομπολσεβικισμός, ποὺ θὰ τὰ ὑποχρεώσῃ νὰ συνεργασθοῦν κατὰ τοῦ κοινοῦ ἀστικοῦ ἐχθροῦ, ἀποβάλλοντας τὸν ἀντικομμουνισμὸ καὶ τὸν ἀντιφασισμό. Μόνον ἕνας ἕλλην χαρισματικὸς ἡγέτης, σὰν τὸν Τσάβεζ τῆς Βενεζουέλας ἤ τὸν Πούτιν τῆς Ῥωσίας, θὰ ἦτο σὲ θέση νὰ ἐπιβάλῃ μία τέτοια λύση ποὺ μόνον αὐτὴ θὰ ἠδύνατο νὰ ἀνεξαρτητοποιήσῃ τὴν χώρα καὶ νὰ ἐπανιδρύση τὸ ἀποτυχημένο ἑλληνικὸ κράτος.

(Τὸ κείμενο αὐτὸ ἦταν τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ ἄρθρου τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη ποὺ ἐδημοσιεύθη στὸ Τρίτο Μάτι,τεῦχος 200, Μάϊος 2012, ὑπὸ τὸν τίτλο "ΗΠΑ κατὰ ΕΕ", ἀλλὰ ὁ διευθυντὴς τοῦ περιοδικοῦ ἀπεφάσισε νὰ τὸ ἀποκόψῃ ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ ἄρθρου καὶ νὰ μὴν τὸ δημοσιεύσῃ.Αὐτὴ ἡ σύνηθης πράξη ἀποδεικνύει πόσο ἀπαραίτητοι γιὰ μία κοινωνία εἶναι οἱ ἐλάχιστοι διανοούμενοι ποὺ δὲν στρατεύονται καὶ τολμοῦν νὰ παραμείνουν ἀνεξάρτητοι)