34 - Ἡ νοσταλγία κατὰ τῆς προόδου

34 - Ἡ νοσταλγία κατὰ τῆς προόδου

Τὸ ὅλο ποιητικό μου ἔργο τῶν 6 βιβλίων καταδικάζει τὴν αὐταπάτη τῆς προόδου καὶ ἐξυμνεῖ τὴν νοσταλγία ὡς κινητήριο δύναμη τῆς Ἱστορίας ποὺ μελετῶ στὰ 80 μου βιβλία ὡς ἱστορικός. Οἱ Ἕλληνες γνωρίζουν ὅτι ἡ πρόοδος ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ κατάκτηση τῆς Τροίας ὑπῆρξε καταστροφικὴ καὶ ἡ μόνη ἐποικοδομητικὴ πραγματικότης παραμένει ἡ ἐπιστροφὴ στὴν Ἰθάκη. Ἀλλὰ ἡ δυτικὴ Ἀναγέννηση παρερμήνευσε τὴν ἑλληνικὴ διαλεκτικὴ καὶ ἔθεσε πλώρη στὸν ΙΗ΄αἰῶνα ὁλοταχῶς πρὸς τὴν πρόοδο τοῦ Διαφωτισμοῦ ἀπὸ ὅπου ἐξῆλθε ὁ καπιταλιστικὸς φιλελευθερισμὸς καὶ ἡ ἀντίθετη ὄψη του, ὁ προλεταριακὸς σοσιαλισμός. Καὶ ἡ πτωτικὴ πορεία τῆς Ἀνθρωπότητος, ἡ ὁποία εἶχε ξεκινήσει μὲ τὴν Γένεση τῆς πτώσεως ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἐπῆρε ἰλιγγιώδη ἐπιτάχυνση. Ἡ πρόοδος τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως κατέστρεψε τὸν ἄνθρωπο διαλύοντας τὸν κοινωνικὸ ἱστό του. Ἡ ἀρμονία ποὺ ἦταν τὸ νόημα τῆς ἑλληνικότητος, ὅπως καὶ τῆς κινεζικότητος, ἐθρυμματίσθη μὲ ὅλο καὶ πιὸ βίαιες πράξεις ἐκσυγχρονισμοῦ ποὺ ἀτομικοποίησε τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἐξεγύμνωσε ἀπὸ τὸ κοινωνικό του ἔνδυμα καὶ τὸν παρέδωσε ἀνυπεράσπιστο στὸ στόμα τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἐκραύγαζε ὁ Ῥουσσὼ ὅτι ὁδηγούμεθα στὸν Ἀρμαγεδδῶνα, ἤδη ἀπὸ τὸν ΙΗ΄αἰῶνα, καὶ οὐδεὶς τὸν ἄκουγε. Ἡ ῥωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία μὲ ἀπανωτοὺς ἐκσυγχρονισμοὺς ἔφθασε στὰ μοιραῖα ἔτη 1962-1965 τῆς Δευτέρας Βατικανείου Συνόδου καὶ ἀπετελείωσε τὴν θρησκεία τοῦ Βατικανοῦ. Πέντε χρόνια ἀργότερα, στὴν Γαλλία, Ἰταλία, Κεμπέκ, δηλαδὴ στὶς πλέον θρησκευόμενες χῶρες τοῦ καθολικισμοῦ, οὐδεὶς πλέον ἐπροσεύχετο στὶς ἐκκλησίες. Καὶ σήμερα οἱ πάντες διαπιστώνουν ὅτι τὸ Βατικανὸ πνέει τὰ λοίσθια. Στὴν ἀποικημένη ἀπὸ τοὺς Φράγκους Ἑλλάδα εἶχε προηγηθῆ μέσῳ  πραξικοπήματος, τὸ 1923, τῶν συνταγματαρχῶν Πλαστήρα καὶ Γονατᾶ, στὸ ὄνομα τῆς προόδου, ἡ ἐπιβολὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου ποὺ στὴν οὐσία ἐκάλυπτε τὴν φραγκοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῷ τὸ 1982, ἕνα ἀνδρεικὸ κοινοβουλευτικὸ πραξικόπημα διέλυε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ μονοτονικοῦ, πάντα στὸ ὄνομα τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ. Καὶ τώρα τί; Μᾶς ἔμεινε ἡ νοσταλγία, ἡ ἐποικοδομητικὴ νοσταλγία αὐτὴ ποὺ ἔβαλε φωτιὰ στὶς καρδιὲς τῶν Ἑβραίων καὶ τοὺς ὡδήγησε στὴν τρελλὴ οἰκοδόμηση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, στὴν ἐπαναφορὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἑβραϊκῶν ὡς γλῶσσα τοῦ λαοῦ καὶ στὴν Βίβλο ὡς βασικὸ ἐγχειρίδιο Ἱστορίας, καὶ ἔπεισαν τὸν κόσμον ὅλον ὅτι ἡ νοσταλγία τοῦ χαμένου παραδείσου καὶ ὄχι ἡ πρόοδος τῶν τραπεζῶν τῶν Μεδίκων στὴν ὁποία εἶχαν συμβάλλει οἱ ἴδιοι τοὺς τελευταίους πέντε αἰῶνες, ἦταν ἡ μηχανὴ τῆς Ἱστορίας.

Δημήτρης Κιτσίκης                                                         15 Μαρτίου 2013