139 - Ἡ διαφθορὰ εἶναι ἔμφυτη στὸν κοινοβουλευτισμό: Ἡ περίπτωση τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ

139 - Ἡ διαφθορὰ εἶναι ἔμφυτη στὸν κοινοβουλευτισμό:

Ἡ περίπτωση τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ

Ὁ κοινοβουλευτισμὸς εἶναι τὸ χειρότερο σύστημα διακυβερνήσεως ποὺ ὑπῆρξε ποτὲ διότι βασίζεται σὲ ἀντιπροσώπους ὑποχρεωτικὰ ψεῦτες, ποὺ ὑποχρεωτικὰ ἐκμαυλίζονται καὶ ποὺ ἐκλέγονται  ἀπὸ τοὺς πάντες, ἠλιθίους καὶ μεγαλοφυεῖς, ὡς νὰ ὑπῆρχε ἰσότης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἐνῷ ἡ ἁπλὴ λογικὴ γνωρίζει ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἴσοι μεταξύ τους οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἴσοι.

Ἐδῶ θὰ προβῶ γιὰ πρώτη φορὰ σὲ μία συνταρακτικὴ ἀποκάλυψη ποὺ ἀποδεικνύει τὰ ἀνωτέρω, ἀλλὰ ποὺ εἶχα κρατήσει μυστικὴ μέχρι στιγμῆς, ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ ΚΚΕ ποὺ ἄλλωστε δὲν ὑπῆρξε ὑπεύθυνο γιὰ τὴν πορεία ἑνὸς ἐπιφανοῦς μέλους του, τοῦ Ἠλιοῦ.

 Ὁ πατέρας μου, ὁ κορυφαῖος ἐπιστήμων Νῖκος Κιτσίκης, εἶχε δεχθῆ, ὡς μέλος τοῦ ΚΚΕ καὶ ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς ΕΔΑ, νὰ ἐκλέγεται ἀπὸ τὸ 1956 μέχρι τὸ 1967, βουλευτὴς τῆς ΕΔΑ. Ὅμως, ἐνώπιον τῆς ἀβυσσαλέου μονίμου διαφθορᾶς τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς μοῦ ἐπανελάμβανε κάθε τόσο, «Δημήτρη, ντρέπομαι ποὺ εἶμαι βουλευτής».

Τὸ 1965, ἐσφυροκόπη ἀνηλεῶς στὴν Βουλὴ τὴν Κυβέρνηση ἡ ὁποία παρεῖχε ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα σὲ ἐξευτελιστικὴ τιμὴ στὴν ἰδιωτικὴ ἑταιρεία ἀλουμινίου γαλλικῶν συμφερόντων Πεσινέ (Pechiney) ποὺ ἦταν ἐγκατεστημένη ἀπὸ τὸ 1960 στὴν τοποθεσία Ἄσπρα Σπίτια Βοιωτίας. Κάποιαν ἡμέρα μοῦ ἐτηλεφώνησε ὁ πρώην φοιτητής μου στὸ Παρίσι καὶ ἀκόλουθος Τύπου τῆς Ἑλληνικῆς πρεσβείας στὴν Γαλλία, ὁ Ἀλεξανδρινὸς Πέτρος Χαριτᾶτος (ἡ ἀδελφὴ τοῦ ὁποίου εἶχε παντρευτῆ τὸν  φιλόσοφο Στέλιο Ῥάμφο), καὶ ἀδελφὸς τοῦ Μάνου Χαριτάτου ἱδρυτοῦ τοῦ ΕΛΙΑ (Ἑλληνικοῦ Λογοτεχνικοῦ καὶ Ἱστορικοῦ Ἀρχείου), γιὰ νὰ μοῦ διαβιβάσῃ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Αἰγυπτιώτη πατέρα του ποὺ ἦταν διευθυντὴς Δημοσίων Σχέσεων τῆς Πεσινέ, νὰ πείσω τὸν πατέρα μου νὰ πᾶμε ἐκδρομὴ στὰ Ἄσπρα Σπίτια, στὰ παρακείμενα κοιτάσματα βωξίτου, μὲ τὸ αὐτοκίνητο τοῦ πατέρα του καὶ μὲ πρόφαση νὰ ἐπισκεφθοῦμε τὴν παραπλήσια ἱστορικὴ μονὴ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ.

Ὁ πατέρας μου ἐδέχθη καὶ ἔτσι ὁ πατέρας Χαριτᾶτος ἐπέρασε νὰ μᾶς πάρῃ μὲ τὸ αὐτοκίνητό του ἕνα πρωί, μὲ προοροσμὸ τὰ Ἄσπρα Σπίτια. Φθάνοντας ἐκεῖ μᾶς ὑπεδέχθη ἡ διεύθυνση τῶν Γάλλων τῆς Πεσινέ. Μᾶς ἔδειξαν ὅλες τους τὶς ἐγκαταστάσεις καὶ τὸ ἐργοστάσιο καὶ ἐνεθουσιάσθησαν ὅτι ὁ πατέρας μου εἶχε ἐμένα ὡς υἱὸ ποὺ ἡ μητρική μου γλῶσσα ἦταν ἡ γαλλικὴ καὶ ποὺ ἤμουν Γάλλος ὑπήκοος. Κατόπιν αὐτοῦ μᾶς παρέθεσαν ἕνα λουκούλειο γεῦμα μὲ χαβιάρι καὶ σαμπάνια καὶ ὅταν στὸ ἐπιδόρπιο ἀντελήφθησαν τὸν πατέρα μου νὰ ἔχῃ ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὰ ποτά, ἄρχισαν νὰ τοῦ λένε:

«Κύριε καθηγητά, γιατὶ μὲ τόση μανία μᾶς κτυπᾶτε στὴν Βουλή; Καὶ τοῦ ἀράδιασαν τὰ ἐπιχειρήματά τους ποὺ κεντρικὸ σημεῖο ἦταν ὅτι ἠργάζοντο γιὰ τὸ συμφέρον τῆς ἐκβιομηχανήσεως τῆς Ἑλλάδος. Ἀφοῦ τὸν παρεκάλεσαν ἐπανειλημμένως νὰ ἀλλάξῃ στάση καὶ βλέποντας ὅτι ὁ πατέρας μου δὲν ἀντεπεκρίνετο, κατέληξαν στὸ νὰ τοῦ ζητήσουν νὰ γράψῃ μία καλὴ λέξη γιὰ τὴν Πεσινὲ στὸ βιβλίο ἐπισκεπτῶν. Ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ ἐδέχθη νὰ κάμῃ ὁ πατέρας μου. Ἀντ’ αὐτοῦ τοὺς εἶπε νὰ γράψω ἐγώ, ποὺ ἤμουν καὶ Γάλλος, ἕνα εὐχαριστῶ στὰ γαλλικά, στὸ βιβλίο τους, κάτι ποὺ ἔκαμα καὶ τοὺς εὐχαρίστησα γιὰ τὴν σαμπάνια.

Ἐπιστρέφοντας στὴν Ἀθήνα συναντηθήκαμε μὲ τὸν στενό μας φίλο τὸν Ἠλία Ἠλιοῦ ποὺ ἦταν καὶ ὁ κοινοβουλευτικὸς ἐκπρόσωπος τῆς ΕΔΑ καὶ μέλος τοῦ ἐκτὸς νόμου τότε ΚΚΕ, ὅπως καὶ ὁ πατέρας μου. Ὁ Ἠλιοῦ λέγει στὸν πατέρα μου. «Νῖκο τί σοῦ ἔδωσε ἡ Πεσινὲ σὲ ἀντάλλαγμα, γιὰ νὰ παύσῃς νὰ τοὺς ἐπικρίνῃς στὴν Βουλή;» Ὁ πατέρα μου ἐξεπλάγη ἀπὸ τὴν ἀπρόσμενη αὐτὴ ἐρώτηση καὶ τοῦ ἀπήντησε: «Μὰ φυσικὰ τίποτα, ἐφ’ ὅσον δὲν ἐνέδωσα». «Κρῖμα, τοῦ ἀπαντᾷ ὁ Ἠλιοῦ. Ἐγὼ ἐνέδωσα καὶ ἔλαβα χρήματα ἀπὸ αὐτούς!»

Ὁ υἱὸς τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ, ὁ ἱστορικὸς Φίλιππος Ἠλιοῦ, ἐσπούδαζε τότε στὸ Παρίσι μαζὶ μὲ τὴν γυναίκα του τὴν Μαρία Ἠλιοῦ. Καὶ οἱ δύο μέλη τοῦ ΚΚΕ. Ἤμασταν ἀχώριστοι καὶ μοῦ εἶχαν βαπτίσει τὴν  μεγάλη μου κόρη, τὴν Τατιάνα, γεννημένη τὸ 1960. Ὁ Φίλιππος ἐξεφράζετο πάντα ἄκρως ἀρνητικὰ γιὰ τὸν πατέρα του, κατηγορῶντας τον ὅτι ἦτο διεφθαρμένος. Μοῦ ἔλεγε ὅτι ἐκεράτωνε ἀνοικτὰ τὴν γυναίκα του, τὴν Ἐλευθερία Καλδῆ, καὶ μητέρα τοῦ Φιλίππου, μὲ μία Ἑλληνορουμάνα. Μάλιστα, εἶχε ἐπέμβει ὁ Ἠλίας Ἠλιοῦ ὡς κομμουνιστὴς ἠγέτης, στὸν σύντροφο Ῥουμᾶνο πρόεδρο Τσαουσέσκου μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιστρέψῃ τὸ ῥουμανικὸ κράτος, τὴν περιουσία τῆς ἐρωμένης τοῦ Ἠλιοῦ, τῆς Ἑλληνορουμάνας, ποὺ εἶχε δημευθῆ, καὶ ὅτι αὐτὸ τὸ εἶχε ἐπιτύχει.

Αὐτὸς ἦταν ὁ κοινοβουλευτικὸς ἀνὴρ Ἠλίας Ἠλιοῦ γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἐπροβλήθη ὁμοφώνως ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Δημοκρατία μετὰ τὸ 1974. Τὸ 1981 εἶχε τολμήσει νὰ δηλώσῃ: «Οἱ γκάφες τῶν ὁμοφρόνων μου κατέστρεψαν ἕνα πανίσχυρο προοδευτικὸ κίνημα καὶ μᾶς πῆγαν πολλὲς δεκαετίες πίσω»! Τὸ ἀστικὸ κατεστημένο τὸν ἐτίμησε γιὰ τὴν συνεργασία του δίδοντας τὸ ὄνομά του, τὸ 1986 σὲ κεντρικὴ λεωφόρο τῶν Ἀθηνῶν.

            Δημήτρης Κιτσίκης                                 14 Σεπτεμβρίου 2014