48 - Ἕνα μάθημα ἱστορίας γιὰ τὴν Χρυσῆ Αὐγή

48 - Ἕνα μάθημα ἱστορίας γιὰ τὴν Χρυσῆ Αὐγή

Θὰ κάνω, ὡς ἱστορικός, δύο παρατηρήσεις:

1  - Ὅταν στὴν Ἱστορία ἐμφανίζεται ἕνας μεγάλος, ἀσχέτως ἠθικῆς (διότι οἱ μεγάλοι δὲν ἔχουν τὴν συνήθη ἠθική),  ὑποχρεωτικὰ πρῶτα περνοῦν ἀπὸ μία περίοδο ἀπαξιώσεως καὶ λήθης καὶ μετὰ ἀπὸ μία τοὐλάχιστον γενεά, ὅταν αὐτοὶ ποὺ τὸν ἔζησαν ἔχουν ἀποβιώσει, ἐπανέρχεται στὴν μνήμη ἀκόμη πιὸ μεγάλος μέσα στὶς νέες γενεές. Τυπικὸ παράδειγμα ὁ Βοναπάρτης, ὁ ὁποῖος ἦτο τοῦ ἀναστήματος τοῦ Χίτλερ καὶ μέγας σφαγεύς. Ἀπὸ τὸ 1815 μέχρι τὸ 1848, ἐπέρασε ἀπὸ καθαρτήριο καὶ ἐπανῆλθε ὡς μέγας Ναπολέων, ὑμνούμενος ἀπὸ τὸν Βίκτωρα Οὑγκό καὶ ἀκόμη μεγαλύτερος στὴν παγκόσμια συνείδηση εἰς τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ὁμοίως καὶ ὁ Στάλιν, καὶ αὐτός, ἀκόμη μεγαλύτερος σφαγεύς. Τὸ ἴδιο βλέπουμε νὰ γίνεται σήμερα μὲ τὸν Παπαδόπουλο. Τὸ ἴδιο συμβαίνει ἐπίσης μὲ τὸν Χίτλερ μέσα στὴν νέα γενεά. Ἀντιθέτως σωρεία ὀνομάτων μὲ τίτλους καὶ ἀξιώματα ἐν ζωῇ, βουλιάζουν στὴν ἀνυποληψία καὶ τὴν αἰωνία λήθη. Ποῖος θὰ ἐνθυμεῖται ἕναν Σημίτη σὲ ἑκατὸ χρόνια;

2  - Ὁ ναζισμός, δηλαδὴ ὁ γερμανικὸς φασισμός ἤ ἐθνικοσοσιαλισμός, δὲν ὑπῆρξε ἐθνικιστικὸς ἀλλὰ φυλετικός. Στὴν δεκαετία τοῦ 1970, εἶχα στείλει σὲ ἕνα ἀγγλόφωνο ἐπιστημονικὸ περιοδικὸ ποὺ εἰδικεύετο στὸ ἐθνικισμὸ ἀνὰ τὸν κόσμο, μία μελέτη γιὰ τὸν ἑλληνικὸ ἐθνικοσοσιαλισμό. Μοῦ ἐπεστράφη ἀμέσως μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι δὲν ἠδύναντο νὰ τὴν δημοσιεύσουν διότι ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς δὲν ἦτο ἐθνικισμὸς καὶ ὅτι τὸ περιοδικὸ ἐδημοσίευε μόνον μελέτες ποὺς ἐσχετίζοντο μὲ τὸ φαινόμενο τοῦ ἐθνικισμοῦ.

Πράγματι, ὁ Χίτλερ ἐπίστευε στὴν ἀνωτερότητα τῆς ἀρείας φυλῆς, ποὺ διεσώζετο ἐν μέρει στὴν γερμανικὴ φυλὴ ἀλλὰ ποὺ τὸ πρότυπό της ἦτο ἡ ἑλληνικὴ φυλή. Ἔχει ἀποδειχθῆ ὅτι οἱ μυθικοὶ Ἄρειοι ποὺ κατέκτησαν τὴν βόρειο Ἰνδία χίλια χρόνια πρὸ Χριστοῦ, δηλαδὴ πολὺ πρὸ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάδρου καὶ ἵδρυσαν ἑκατοντάδες πόλεις-κράτη κατὰ μῆκος τοῦ Γάγγη ποταμοῦ, ἦσαν οἱ Ἕλληνες (ἀκόμη καὶ πιὸ νότια ἡ Βομβάη ἱδρύθη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ ὠνομάζετο Ἑπτανησία) καὶ ὅτι τὰ σανσκριτικὰ ποὺ ἐπεβλήθησαν στὸν ἰνδικὸ χῶρο ὡς ἰνδοευρωπαϊκὴ γλῶσσα ἦταν ἑλληνικῆς προελεύσεως καὶ ὄχι τὰ ἑλληνικὰ σανσκριτικῆς προελεύσεως. Ἀκόμη σήμερα, τὰ ἀγγλικὰ καὶ τὰ γαλλικά εἶναι, χωρὶς ὑπερβολή, ἑλληνικὲς διάλεκτοι.

Βάσει τῶν ἀνωτέρω, ἐπιμένω στὴν ἄποψη ὅτι ὁ ἐθνικισμὸς συρρικνώνει τὸν ἑλληνισμὸ διότι τὸν κατατάσσει στὴν ἴδια μοῖρα μὲ ἑκατοντάδες ἄλλους ἐθνικισμούς καὶ ὅτι ἡ σωστὴ θέση εἶναι ὁ ἑλληνοκεντρισμός, ἐφ’ ὅσον ὅλη ἡ οἰκουμένη εἶναι ἑλληνογενής, μὲ στόχο νὰ μετονομασθῆ ὁ πλανήτης Γῆ σὲ πλανήτη Ἑλλὰς καὶ νὰ ἀναγνωρισθοῦν κάποτε τὰ ἑλληνικὰ ὡς ἡ γλῶσσα τῆς  Οἰκουμένης, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο συνεφώνει καὶ ὁ Χίτλερ, ἀλλὰ καὶ ὁ ἑβραϊκὸς λαὸς ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ αὐτὸς ἑλληνογενής. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ χάνουμε χρόνο μὲ ἰδεολογικοὺς καυγᾶδες πρέπει νὰ συσπειρωθοῦμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες γιὰ τὴν πραγμάτωση τοῦ μοναδικοῦ αὐτοῦ στόχου τῆς ἀναγνωρίσεως ἀπὸ τοὺς λαοὺς τῆς γῆς τοῦ γεγονότος ὅτι ὅλοι ἀνήκουν στὸν ἑλληνισμό, κάτι ποὺ οὐσιαστικὰ ἀποδέχονται ἀλλὰ ποὺ διαιρετικὰ συμφέροντα δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ ἀναγνωρίσουν.

Δημήτρης Κιτσίκης                       16 Ἰουνίου 2013