225 - Ἡ καθοριστικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλληνοξένων στὸν ἑλληνισμό

225 - Ἡ καθοριστικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλληνοξένων στὸν ἑλληνισμό

Ὁ Ἑλληνόξενος, πέραν τοῦ ὁμογενοῦς, εἶναι ὁ ἑλληνικῆς καταγωγῆς ξένος ποὺ κάποια στιγμὴ στὴν ζωή του, στὰ ξένα, κατακεραυνώνεται ἀπὸ ἀστροπελέκι ποὺ τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ ἀνθρωπίνου "εἶναι" του. Ἀντιθέτως ὁ Γραικῦλος εἶναι ὁ ἡμιμαθὴς Ἕλλην ποὺ φθονεῖ τὸν Ἑλληνόξενο γιὰ  τὸν παγκοσμισμό του καὶ μετατρέπει τὴν μετριότητά του σὲ ὑπερεθνικισμό. Μόνον ὁ Ἀρμάνδος Δελαπατρίδης (1895-1960), ἀρχηγὸς τοῦ Κόμματος τῶν Κυανολεύκων ἐκατάλαβε, μέσα στὴν θεϊκή του σχιζοφρένεια τὴν μετριότητα τοῦ Γραικύλου ὅταν αὐτοαποκαλούμενος ὅπως ὅλοι οἱ Ἀθηναῖοι «πρόεδρος», ἔταζε στὸν  κάθε Γραικῦλο νὰ τὸν κάνῃ ὑπουργό (τοῦ ἐπιπέδου τῆς νῦν ὑπουργοῦ μεταναστευτικῆς πολιτικῆς, Τίνας Χριστοδουλοπούλου) καταβάλλοντας δύο δραχμὲς γιὰ τὰ ἔξοδα ὁρκωμοσίας.

Ὁ Ἑλληνόξενος εἶναι ἐμπνευστὴς τοῦ πλανητικοῦ ἑλληνισμοῦ. Χωρὶς αὐτὸν, θὰ ὑπῆρχε μόνον ἡ Ἑλλαδίτσα τῶν πονηρῶν, τῶν κλεφτῶν καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν ντόπιων δημοσίων ὑπαλλήλων, βουλευτῶν, ὑπουργῶν, καθηγητῶν Πανεπιστημίου, φιλολόγων, μεταφραστῶν, ταξιτζίδων καὶ ἀεριτζίδων. Στὸ τελευταῖο μου βιβλίο, ἀφιερωμένο στὴν συμβολὴ τῶν Ἑλληνοξένων στὸν ἑλληνισμό, ποὺ φέρει τὸν τίτλο, «Περὶ Ἡρώων. Οἱ ἥρωες καὶ ἡ σημασία τους γιὰ τὸν σύγχρονο ἑλληνισμό», (Ἡρόδοτος, 2014),παρουσιάζω ὡς ἥρωες, πέραν τοῦ Ἰταλοῦ Σολωμοῦ, τὸν Ῥουμᾶνο Χενάκη, τὸν Ἀμερικανὸ Ῥωμανίδη, τὸν Ὀθωμανὸ Καραθεοδωρῆ, τὴν Γαλλίδα Σάβιτρι Ντέβι καὶ τὸν Ἰάπωνα Κουντεχόβε-Καλλέργη.

Ποία ἡ ἀντίδραση τῶν ἐγχωρίων ἐπαρχιωτῶν τοῦ ἀποτυχημένου κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν; Κατηγοροῦν τοὺς Ἑλληνόξενους ὅτι ἔχουν πολλαπλὰ διαβατήρια (ὁ Κουντενχόβε Καλλέργης  ἐγνώριζε 16 γλῶσσες καὶ ἦταν κάτοχος οὑγγρικῶν, τσεχικῶν καὶ γαλλικῶν διαβατηρίων) καὶ δὲν ὀμνύουν στὸν ἁπλοϊκὸ Κολοκοτρώνη καὶ τὴν Γαλανόλευκη, μὲ ἕνα καὶ μοναδικὸ διαβατήριο, καὶ τρία κουτσὰ δημοσιοϋπαλληλικὰ ἀγγλικά.

Συγκεκριμένα, φίλτατός μου ἱερεύς, καθηγητὴς Πανεπιστημίου, προσπαθεῖ ἀκόμα σήμερα νὰ ὑπερασπισθῇ ὡς νομίζῃ τὸν πατέρα τῆς Ῥωμηοσύνης, Ῥωμανίδη, ἀπορρίπτοντας μετὰ βδελυγμίας τὴν ἀποδεδειγμένη προσήλωση τοῦ τελευταίου στὴν πολιτικὴ τῆς χούντας τοῦ Παπαδοπούλου καὶ τὴν ἀπέχθειά του γιὰ τὴν ἀστικὴ κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, λὲς καὶ οἱ μεγάλοι ὁριοθετοῦνται στὰ πλαίσια τῆς Δεξιᾶς ἤ τῆς Ἀριστερᾶς. Ἔγραφα γιὰ τὸν Ῥωμανίδη: «Καὶ ὅμως, αὐτὸς ὁ Σωκράτης τῆς Ῥωμηοσύνης, μὲ μία προφορικὴ ἤ γραπτὴ φράση, σὲ ἀπέσπαζε ἀμέσως ἀπὸ τὴν μετριότητα τοῦ ἑλλαδικοῦ κρατιδίου».

Στὶς 12 Ἰουνίου 1968, ἐπὶ χούντας, ὁ Ῥωμανίδης ἐξελέγη τακτικὸς καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ ἤρχισε νὰ διδάσκῃ στὴν ἕδρα αὐτὴ ἀπὸ τὸ 1970. Ἐὰν δὲν ξεκίνησε τὴν διδασκαλία του ἀπὸ τὸ 1968 αὐτὸ ὀφείλεται στὸν συνήθη γραικυλισμὸ τοῦ κατεστημένου τῆς ἑλλαδικῆς κοινωνίας ποὺ κατηγορεῖ συστηματικὰ τὸν ἀντίπαλο ὑποψήφιο γιὰ ἰδεολογικὴ τοποθέτηση μὴ ἀρεστὴ στὴν κυβέρνηση ποὺ εὑρίσκεται ἐκείνη τὴν στιγμὴ στὴν ἐξουσία.

Ὁ Ῥωμανίδης ἐκατηγορήθη ἀπὸ Γραικῦλο συνάδελφό του τὸ 1968 ὅτι ἦταν κομμουνιστής. Τὴν ἴδια στιγμὴ εἶχε κατηγορηθῆ γιὰ κομμουνιστὴς ἀπὸ ἄλλον συνάδελφο, ὁ φασιστὴς καὶ θεωρητικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ καθηγητὴς Δημήτρης Βεζανῆς (1904-1968). Γιὰ νὰ ἀποδείξη ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ψεύδους, ὁ Ῥωμανίδης προσεκόμισε μία δημοσιευμένη διάλεξή του ποὺ εἶχε κάμει στὴν Βοστώνη, στὶς 9 Ἀπριλίου 1964, πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀμερικανοῦ γερουσιαστοῦ τῆς Μασσαχουσέττης Soltonstall.

Μὲ τὴν Μεταπολίτευση, ἡ νοοτροπία τῶν "συναδέλφων" δὲν εἶχε ἀλλάξει. Αὐτὴν τὴν φορὰ τὸν ἐκατηγόρησαν γιὰ χουντικό. Φυσικά, ὁ Ῥωμανίδης ὡς μοναρχικὸς αὐτοκρατορικός, δὲν ἦταν οὔτε δημοκράτης, οὔτε χουντικός, οὔτε ὑπὲρ τῆς συνταγματικῆς βασιλείας οὔτε τῆς ρεπούμπλικας καὶ δὲν εἶχε οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τοὺς νεωρθοδόξους (νεω... μὲ ὠμέγα) "δημοκράτες καὶ σοσιαλιστές", τοὺς ἀποκαλουμένους "χριστιανοσοσιαλιστὲς" τοῦ μεταπολιτευτικοῦ κατεστημένου ("χριστιανοσοσιαλιστὲς γιὰ νὰ μὴν μᾶς ποῦν φασίστες" ἔλεγαν, ποὺ εἶχαν δῆθεν κάμει "ἀντιδικτατορικὸ ἀγῶνα"). Ὡς γνήσιος Ὀρθόδοξος δὲν εἶχε τίποτα τὸ "νέο" ἀλλὰ μόνον τὸ συντηρητικὸ καὶ τὸ ἐπαναστατικό. Δὲν εἶχε στὸ πρόσκέφαλόν του τὴν ἀνδρεϊκή «Ἐλευθεροτυπία», οὔτε ἐχρησιμοποίει τὴν ἀνδρέϊκὴ δημοτική. Δὲν ἔγραφε τό «νὰ ἀναπαραγάγῃ», ἀλλὰ τό «νὰ ἀναπαράξη». Ἧταν ὑπὲρ τοῦ βυζαντινοῦ προτύπου διακυβερνήσεως, σφόδρα ἀντιδυτικὸς ἀντιφρᾶγκος, ἀντιοικουμενιστὴς ἀντιπαπικός, συνάμα ὅμως καὶ ὑποστηρικτὴς τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀπολωλὼς καὶ παραστρατημένο πρόβατο τοῦ πλανητικοῦ ἑλληνισμοῦ. Δὲν εἶχε κανένα λόγο νὰ προτιμᾷ τοὺς ἀστοὺς τοῦ Κολωνακίου τῆς Μεταπολιτεύσεως ἀπὸ τοὺς συνταγματάρχες τῶν λαϊκῶν συνοικιῶν τῆς Ἀθήνας. Καὶ πάλι, γιὰ νὰ ὑποστηρίξη τὸν φίλο του, ὁ π. Μεταλληνὸς ἐθεώρησε ὅτι ἔπρεπε νὰ γράψη ὅτι "ἡ προσπάθεια τοῦ π. Σπιτέρη, [καπουτσίνου κληρικοῦ καθηγητοῦ Ἱωάννου Σπιτέρη], νὰ δημιουργήσῃ τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ π. Ῥωμανίδης ἔχει ἀντιδυτικὰ αἰσθήματα εἶναι ἀποκύημα καθαρᾶς φαντασίας".

Οἱ Ἑλληνόξενοι διανοούμενοι, καὶ μόνον αὐτοί, ἀντιπροσωπεύουν τὸν πλανητικὸ ἑλληνισμὸ καὶ συμβάλλουν μὲ τὴν παρουσία τους καθοριστικὰ στὴν διάσωση τῆς θεοπνεύστου ἑλληνικῆς σκέψεως ποὺ θάβεται ἀπὸ τοὺς Γραικύλους τοῦ Κρατίδιου ὑπὸ λόφων ἀπορριμάτων τῶν χωματερῶν μὲ ἄρωμα Κολωνακίου.

Δημήτρης Κιτσίκης                                 13 Αὐγούστου 2015