Aug 24, 2014

132 - Ἡ ἀπαίτηση γιὰ ἰσότητα διαλύει τὴν κοινωνία

132 - Ἡ ἀπαίτηση γιὰ ἰσότητα διαλύει τὴν κοινωνία

Ὁ σοσιαλισμὸς περιέχει πολλὰ σωστὰ ἀλλὰ καὶ κάτι τὸ στραβό:  τὸ ὅραμα τῆς ἰσότητος. Ἡ ἐπιδίωξη τῆς ἰσότητος, ποὺ ἔγινε σήμερα παγκόσμιο, ἀντιβαίνει στὴν ἀτομικὴ καὶ κοινωνικὴ πραγματικότητα καὶ καταστρέφει τὸ ἄτομο καὶ τὴν κοινωνία. Εἶναι ἡ κυρία αἰτία τῆς πλήρους παρακμῆς ὁλοκλήρου τοῦ πλανήτου μέσῳ τῆς δυτικοποιήσεως. Φέρνει στὴν ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης ὅλα τὰ σκουπίδια.

Ἡ ἀτομικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνισότης εἶναι νόμος πραγματικὸς ἀλλὰ καὶ ἐπιθυμητός. Ἀπὸ τὰ τρία συνθήματα τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, τὸ σύνθημα ἰσότης, μὲ τὸν καιρὸ κατέστρεψε τὴν δυτικὴ κοινωνία καί, μέσῳ τῆς δυτικοποιήσεως, ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Τὸ σύνθημα, «γιατί αὐτὸς καὶ ὄχι ἐγώ» ἐκυριάρχησε. Ὅλοι ἐψήφιζαν τοὺς ἡγέτες καὶ ὅλοι οἱ ἡγέτες ἐκατέβηκαν τὰ σκαλιὰ τῆς ἀνυποληψίας γιὰ νὰ ἐκλεγοῦν. Ἐπειδὴ οἱ ἐκλεγέντες ἔπρεπε νὰ ὁμοιάζουν μὲ τοὺς ἐκλογεῖς τὰ κράτη ἐδιοικήθησαν ἀπὸ μετριότητες. Οἱ ἥρωες ἐξηφανίσθησαν. Ὅταν οἱ τελευταῖοι ὑπεχρεοῦντο νὰ ἐπιβληθοῦν διὰ τῆς βίας ἐχαρακτηρίσθησαν δικτάτορες. Οἱ ἄξιοι ἀπέφευγον πλέον τὴν πολιτική. Γιὰ νὰ ἱκανοποιηθῇ ὁ ὄχλος οἱ δήμαρχοι ὠργάνωναν παράτες ὁμοφυλοφίλων ( τὰ gay parades), ὁ τουρισμὸς ἐξεχείλιζε στὰ μπὰρ τῆς Μυκόνου καὶ οἱ γύφτοι μετεμφιεσμένοι σὲ Ῥωμὰ ἐτρομοκράτουν τὸν πληθυσμὸ καὶ διακινοῦσαν ἀνενόχλητα ναρκωτικά.

Ἡ ἀξιοκρατία καὶ ἡ ἀρετὴ τῶν Ἀρχαίων ἦσαν πλέον παρελθόν. Ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Χριστὸς ἀπεκαλοῦντο ψώνια ἐπειδὴ εἶχαν δώσει τὴν ζωή τους γιὰ ἀνεξήγητους λόγους. Ἡ πονηριά, χαρακτηριστικὸ τοῦ Σατανᾶ, εἶχε ἀναβιβασθῆ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες σὲ εὐφυΐα. Ὁ ταξιτζῆς, ἀπαραίτητος φίλος τῶν ΜΜΕ, διεφέντευε στοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας, ληστεύοντας τοὺς ξένους καὶ ὑβρίζοντας τοὺ ντόπιους. Ὅλοι οἱ νέοι ἐβάλθησαν  νὰ ὁμοιάζουν μὲ τοὺς μαλάκες γιὰ νὰ θεωρηθοῦν καὶ αὐτοὶ ἴσοι.  Ἡ κοινωνία τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους ἐτρομοκρατεῖτο ἀπὸ τοὺς ἀπαιτητικοὺς Ἑλληνοκυπρίους ποὺ γιὰ χάρι τους ἡ Ἀθήνα εἶχε θυσιάσει τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Τουρκίας καὶ ἐξηλώνετο σὰν πουλόβερ.

Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς στὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο εἶχε ἐπισημάνει τὴν ἀνθρώπινη καταστροφὴ ποὺ εἶχε ἐπέλθει ἀπὸ τὸν μῦθο τῆς ἰσότητος τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ ἐσημείωνε στὶς 22 Ἰουλίου 1918: «Ἡ μεταξὺ ἀνθρώπων ἀνισότης εἶναι ἡ φυσικὴ κατάστασις τῆς κοινωνίας. Πᾶν μέτρον ἀντιτιθέμενον εἰς τὸν φυσικὸν τοῦτον καὶ στοιχειώδη νόμον, κατ’ ἀνάγκην θὰ ἔχῃ βλαβεράς, ἴσως δὲ καὶ ὀλεθρίας συνεπείας». Καὶ γιὰ τὸν καπιταλισμὸ ἔγραφε στὶς 22 Ἰανουαρίου 1940, σὲ ἕνα Τετράδιο Σκέψεων ποὺ ἐκράτει: «Ἡ δημοκρατία εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ καπιταλισμοῦ. Εἶναι τὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ καπιταλισμὸς κυριαρχεῖ ἐπάνω στὴν λαϊκὴ μᾶζα».

Πόσον ὀξυδερκὴς ἦταν ὁ Μεταξᾶς! Ἑκατὸ χρόνια ἀργότερα ἡ παγκοσμία κοινωνία διαλύεται ὑπὸ τὸ βάρος τῆς τεραστίας μετριότητος ποὺ ἐπέβαλαν οἱ μᾶζες τῶν ἀνεγκεφάλων. Μὲ ἀξιώσεις ἰσότητος ὁ θυρωρὸς ἀνεβαίνει στὸν τελευταῖο ὄροφο τῆς πολυκατοικίας, παίρνει τὴν θέση τοῦ ἀφεντικοῦ του καὶ τὸν στέλνει κάτω στὸ θυρωρεῖο. Τὰ τοῦβλα τῆς οἰκοδομῆς μετακινοῦνται καὶ ἡ οἰκοδομὴ σωριάζεται . Ὁ Σωκράτης  εἶχε παρατηρήσει (στὴν Πολιτεία τοῦ Πλάτωνος): «Ἕνας πατέρας συμπεριφέρεται σὰν παιδὶ καὶ φοβᾶται τοὺς υἱούς του, ἐνῷ ἕνας υἱὸς παίζει τὸν ῥόλο τοῦ πατέρα καὶ δὲν ἔχει πλέον σεβασμὸ καὶ φόβο τοῦ πατέρα του καὶ τῆς μητέρας του, αὐτὰ γιὰ νὰ ἀποδείξῃ πὼς εἶναι ἐλεύθερος». Καὶ ὁ Σωκράτης γελοιοποιεῖ τὸ ψεῦδος τῆς ἐλευθερίας ποὺ σὰν καραμέλα πιπιλίζουμε:  Δηλώνει πὼς στὴν δημοκρατικὴ ἐλεύθερη κοινωνία ἀκόμη καὶ τὰ ζῶα (σήμερα ἡ καθιέρωση τῶν  δικαιωμάτων τῶν ζώων), «ξεχειλίζουν ἀπὸ ἐλευθερία» καὶ διὰ τοῦτο καλὸ εἶναι στὴν μέση τοῦ δρόμου νὰ κάνῃς πέρα ὅταν ὁ γάϊδαρος (ἤ ὁ πολίτης μὲ τὴν ψῆφο του) ἐφορμᾷ, διότι δὲν λογαριάζει κανέναν καὶ θὰ σὲ πατήσῃ.

Μία κοινωνία ἱεραρχημένη θὰ ἔφερνε ὀπίσω τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁρμονία. Ἀλλὰ ἴσως εἶναι πλέον ἀργά.


Δημήτρης Κιτσίκης                                 24 Αὐγούστου 2014  

3 comments:

  1. Πολλά ερωτήματα προκύπτουν όσον αφορά την ανισότητα. Το πρώτο αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι είναι ανισοσκελείς: ποιό είναι εκείνο το πλεονέκτημα που θα πρέπει να εξετάσουμε όταν συζητούμε περί ισότητος και της απουσίας της; Είναι η φυσική δύναμις, η γνώση, το εισόδημα, οι πόροι, η χρησιμότητα; Το δεύτερο είναι ποιές είναι οι διαφορετικές βαθμίδες ανισότητος όταν εξετάζεται ένα συγκεκριμένο πλεονέκτημα. Έτσι για να αποφευχθούν μετρικά συστήματα και τα προβλήματά τους ίσως θα πρέπει κανείς να ασχοληθεί με τις συνθήκες που δημιουργούν την ανισότητα και καθορίζουν δυνατότητες επιλογής, χωρίς να αποσιωπάται το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσαρμόζουν τις προσδοκίες τους προς τα κάτω όταν μεγαλώνουν σε περιβάλλον ένδειας και προς τα πάνω όταν ζούν σε περιβάλλον πλούτου και αφθονίας.
    Το πρόβλημα του υπερφίαλου ταξιτζή είναι αποτέλεσμα του Δυτικής εμπνεύσεως “star system” όπου διαπιστώνει κανείς την αναρρίχηση και κοινωνική αποδοχή ανθρώπων με ικανότητες κατωτέρων του μετρίου.

    ReplyDelete
  2. Δεν νομιζω οτι υπαρχει ανθρωπος που να πιστευει οτι οι ανθρωποι ειναι ισοι και υπαρχει και το προβλημα που αναφερει και ο Δαιμων σχετικα με το τι μετραμε.
    Αυτο που πιστευουν οι ανθρωποι ειναι οτι ολοι πρεπει να ειναι ισοι απεναντι στους νομους και αυτο οχι γιατι ειναι δικαιο. Αλλωστε και οι νομοι προβλεπουν ελαφρυντικα προτερου εντιμου βιου και τετοια που προσπαθουν να διορθωσουν την εφαρμογη ισοτητας σε ανισους.
    Ετσι οι ποινες δεν ειναι ιδιες για τα ιδια αδικηματα προφανως γιατι ο νομος κρινει οτι οι ανθρωποι δεν ειναι ολοι ισοι.
    Η ισοτητα εφαρμοζεται μονο για εναν λογο.
    Γιατι αλλιως πρεπει να βαλεις καποιον να κρινει.
    Το σημερινο πολιτευμα που κατηγορειται για δημοκρατικο ειναι στην ουσια αριστοκρατικο, αφου ο λαος καλειται να εκλεξει τους αριστους.
    Δεν κληρωνονται οι αρχοντες οπως στην πραγματικη δημοκρατια οπου εφ οσον ολοι θεωρουνται ισοι, δεν ψαχνουν τους καλυτερους αλλα δινουν τα αξιωματα σε οποιον κληρωθει.
    Ο Μεταξας κατηγορει την δημοκρατια αλλα ηξερε πολυ καλα οτι ο κοινοβουλευτισμος δεν ειναι δημοκρατια.
    Υποθετω οτι κατηγορει τις δημοκρατικες ιδεες που τον μασκαρευουν σε δημοκρατια και το οτι η εκλογη των αριστων επαφιεται στον λαο.
    Το να εισαι δημοκρατης ομως δεν σημαινει οτι εισαι ηλιθιος να πιστευεις, αγνοωντας τα ματια σου, οτι οι ανθρωποι ειναι ισοι, η οτι ειναι θεμιτο, ο καλος, δικαιος και χρησιμος στους υπολοιπους, πολιτης να εχει την ιδια αντιμετωπιση με τον κακο, αδικο και επιζημιο.
    Απλως προσπαθεις οσο μπορεις να μην χρειαζεται να βαλεις καποιον να κρινει ποιος ειναι αριστος γιατι προφανως ο αριστος ειναι αυτος που θα επελεγες για να κρινει οποτε κυνηγαμε την ουρα μας.
    Ο αριστος ετσι κι αλλιως ειναι ο λαος για δυο λογους.
    Πρωτον γιατι ειναι ο μονος που οπωσδηποτε θελει το συμφερον του.
    Δευτερον γιατι μερικα εκατομμυρια μυαλα εχουν περισσοτερο περιεχομενο απο ενα.
    Ο Σωκρατης βεβαια παντα εφερνε το επιχειρημα οτι οταν πονας ακους τον γιατρο και στην φουρτουνα τον καπετανιο προκρινοντας τον εναν γνωστη απο τους πολλους αδαεις.
    Ο ιδιος ομως διδασκοντας τον Αλκιβιαδη, στον ομωνυμο διαλογο, που βιαζοταν να ασχοληθει με την πολιτικη, μας λεει πως δουλευει η δημοκρατια. Οταν κτιζουμε ρωταμε τους χιλιαδες χτιστες και οταν αποφασιζουμε για την γεωργια τους χιλιαδες γεωργους. Αν θελουμε να παρουμε αποφαση για την υγεια ρωταμε τους χιλιαδες γιατρους και στα νομικα τους χιλιαδες δικηγορους.
    Αυτο που δεν κανουμε ειναι να ρωταμε τον νεαρο, ευφυη αλλα ασχετο Αλκιβιαδη για πραγματα που δεν κατεχει.
    Ουτε εναν χειραγωγουμενο απο τα ΜΜΕ, πολιτικα αμορφωτο και ηθικα εξαθλιωμενο λαο να μας πει τον αριστο.
    Αλλιως με την βοηθεια και του εκλογικου νομου σου λεει "ο Σαμαρας".

    ReplyDelete
  3. Η ανάρτηση του Δημήτρη Κιτσίκη βαράει κατευθείαν στην ουσία του προβλήματος. Ας αφήσουμε προσωρινά τον παραγκωνισμένο ολιγαρχικό που διαμαρτύρεται για τη δημοκρατία. Διότι αυτός δεν παραπονιέται για την ισότητα, αλλα για την.... ανισότητα εις βάρος του ! Τα επιχειρήματα του ολιγαρχικού υπέρ της ανισότητας δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπόψιν ως πολιτικά επιχειρήματα.Όταν κυριαρχούσαν οι ολιγαρχικοί στην αρχαία Ελλάδα, δεν κυριαρχούσαν με "επιχειρήματα", αλλα διά μέσου των τελετών. Γι αυτό κι όταν κάνουνε πραξικοπήματα οι ολιγαρχικοί, κάνουνε, και το πρώτο πράγμα που κάνουνε μετά είναι καινούργιες τελετές. Όμως γίνονται τότε κι αυτοί δημοκράτες, θένε δε θένε, γιατί οι τελετές προορίζονται για το πλήθος. Έτσι την πατάνε. Ας αφήσουμε λοιπόν τους παραγκωνισμένους ολιγαρχικούς μέσα στο θυρωρείο, με σεβασμό όμως, -προσοχή !- κι ας πιάσουμε την απαίτηση για ισότητα.

    Για μια στιγμή ! Εάν το κεντρικό σύνθημα μιας κοινωνίας είναι η ΑΠΑΙΤΗΣΗ για ισότητα, αυτό, δεν σημαίνει ότι ισότητα δεν υπάρχει ;

    Όταν ζητάς γιαούρτι, δεν έχεις το γιαούρτι που ζητάς. Είναι σαν το σοφιστικό επιχείρημα "-Σου λείπουν τα κερατα ;- Όχι. -Άρα, έχεις κερατα".Επόμενως, ας αφήσουμε την απαίτηση για ισότητα και ας πιάσουμε την ισότητα.

    "Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι" . Οχι "Πρέπει να είναι ίσοι".ι". Μα, iσοι, ως προς τι ;

    Ως προς τι ? Μια στιγμή ! Αυτή οι πρόταση, "όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι", δεν είναι μια ΣΚΕΨΗ ;

    Βλέπουμε στον δρόμο έναν ζητιάνο. Ταυτόχρονα, σκεφτόμαστε. Η ΣΚΕΨΗ είναι που συγκρίνει, βρίσκει ισότητα ή ανισότητα, βρίσκει γεμάτο και πλήρες, βρίσκει ΔΙΑΦΟΡΑ.Η έννοια της ισότητας λοιπόν δεν είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Είναι ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ. Έχει να κάνει με την ερώτηση, υπάρχουν ΕΝΑ η ΠΟΛΛΑ ; Έχει να κάνει με τη μη λεκτική εμπειρία εξίσου με τη λεκτική. Έχει να κάνει με την ουσία του κόσμου διά μέσου τον αισθήσεων,

    Γι αυτό η απαίτηση για ισότητα έχει κάτι το λάθος ως πολιτική πρόταση.

    ReplyDelete